Niezaczęte - niedokończone

[Berenika97]

Ważne jest, jak się zaczyna.
A jeśli początek przychodzi za wcześnie,
w pół westchnieniu, w pół milczeniu —
gdy nie ma jeszcze komu go usłyszeć?

Gdzie trafiają

niewypowiedziane słowa,
co drżą na krawędzi języka,
lecz wstydzą się zapaść w ciszę?

Czy leżą w poczekalni zamiarów,
poukładane obok planów
odłożonych „na jutro”,
które tak bardzo nie chciało nadejść?

Może jest pokój
pełen niedopisanych końcówek,
półobrotów myśli, kroków,
których nikt nie postawił —
a jednak wydeptały własny kurz.

Czasem myślę,
że warto wziąć w dłonie

taki niegotowy moment,
przytulić go jak spłoszoną jaskółkę
i poczekać, aż odważy się wzlecieć.

Bo są początki,
które trwają całe życie,
i końce, które nigdy nie przyjdą,
jeśli nie odważymy się

nadać im imienia.

 

[Wędrowiec.1984]

@Berenika97 Czytając, miałem ochotę napisać, że sam się nad tym zastanawiam, wzgledem jednej ze zwrotek. Przeczytawszy do końca, mam ochotę powiedzieć, że sam się nad tym zastanawiam, względem całego utworu. 

 

Edytowane 2 godziny temu przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97 Bereniko, trafiłaś mnie tym wierszem. Prawda, jest mnóstwo myśli 

niepoubieranych w słowa, nierozgarniętych, nieskończonych. Nie wiadomo gdzie one leżakują i czy dojdą do siebie. Bez imion, półżywe, albo i mniej. 

Nie przyszło mi do do głowy, żeby o tym napisać, a Tobie wyszło całkiem zgrabnie.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Berenika97... ostatnia, a zarazem puenta, jest kwintesencją całej treści... śliczna i logiczna 'gradacja' przemyśleń, nic tylko być determinacją, jak ta jaskółeczka, utulona po spłoszeniu,

a która na pewno chce wzlecieć w górę.

Ileż to.. niedokończonych... bo nie zaczętych spraw.

Pozdrawiam i.. niech spokój pozwala na realizację tego, co się zaczęło.

 

 

Edytowane 1 godzinę temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Berenika97

Ten tekst porusza niezwykle ludzką kruchość momentu narodzin słowa, decyzji, gestu. Ma w sobie czułość wobec tego, co zazwyczaj lekceważymy — niedokończonych myśli, zawieszonych początków, przerwanych westchnień, niewybrzmianych sygnałów, które nie znajdują adresatów. A jednak są i istnieją, tuląc się do rzeczywistości.

[Migrena]

@Berenika97

 

Wiersz jest zaskakująco „filozoficzny” w swojej konstrukcji, choć nie używa języka teorii. Dotyka kilku klasycznych problemów: czasu, potencjalności, decyzji, sprawczosci i tożsamości.

odnajduję w nim tropy prowadzące do:


Arystoteles -
nawiązuje do arystotelesowskiego rozróżnienia między tym, co możliwe, a tym, co urzeczywistnione.
Niewypowiedziane słowa, niepostawione kroki.

Egzystencjalizm: Kierkegaard, Sartre, Jaspers -
człowiek definiuje siebie poprzez wybory,
niepodjęta decyzja również jest decyzją.
a początki mogą nigdy nie nadejść, jeśli nie nadamy im znaczenia.
"są początki, które trwają całe życie".

Fenomenologia (Husserl, Merleau-Ponty) -
wiersz pracuje doświadczeniem chwili, „niegotowego momentu”, tego, co jeszcze nie weszło w język.

Hermeneutyka (Gadame) -
„wprowadzamy coś do rozmowy”.
wiersz kończy się ideą, że dopiero nadanie imienia sprawia, że początek staje się rzeczywisty.

Mistyka i filozofia wschodnia (Taoizm) -
jest w Twoim wierszu także coś bardzo taoistycznego:
łagodna zgoda na to, że rzeczy dojrzewają we własnym czasie - nie według naszej presji.

Taoizm podkreśla, że ziarno rośnie, kiedy jest gotowe.
przytulenie „spłoszonej jaskółki” jest zachowaniem dokładnie w tym duchu.


wszystkie te filozoficzne  wątki układają się w harmonijną całość, bez konfliktów.

Twój wiersz jest o ludzkiej potencjalności.


Bereniko.
imponujesz mi coraz bardziej.
Twoja poezja to już prawdziwie bardzo wysoki poziom.

[Marek.zak1]

Ważne  jak i kiedy się zaczyna, jak za wcześnie, nie dojrzało, za późno - jeszcze gorzej, bo czasu nie cofniesz. Tak jest w ogródku i w życiu. Teraz to się nazywa dobrym timingiem.

Pozdrawiam serdecznie