Pytanie o Hioba

[Berenika97]

Tej nocy sen opadł na mnie niczym całun

z wilgotnej skały.

Zbyt ciężki, by unieść powieki,

zbyt gęsty, by znaleźć oddech.

Rzeczywistość była tylko pęknięciem w murze,

przez które sączył się mrok.

Przeszył mnie głos,

jak wiatr hulający w ruinach opactwa.

Szeptał w nawie mojej czaszki imię tej,

której proch dawno już ostygł.

I wtedy stanęłaś w drzwiach

wykutych z zastygłego cienia,

blada, jakbyś piła tylko światło

martwego księżyca.

Mówiłaś językiem dzwonu bez serca,

Rano, gdy pisałam,

litery same układały się w modlitwę,

której nikt nie wysłucha.

Czułam, że każde słowo

jest jak cierń wyrwany

z relikwiarza bólu - święty i raniący.

A każde wspomnienie —

to bluszcz, co wrasta w szczeliny grobowca

rozsadzając go powoli od środka.

To cierpienie nie było ogniem,

lecz chłodną architekturą pustki.

I zapytałam w ciszy tej nawiedzonej krypty -

ile we mnie Hioba, a ile mnie w jego popiołach?

Czy Bóg jeszcze patrzy przez zakurzone witraże,

czy już tylko słucha,

jak kruszą się filary świata,

jak spadają imiona ,

które nigdy nie przestaną się śnić?

 

[huzarc]

@Berenika97

To jest bardzo mocny, piękny i konsekwentny wiersz. Czuć w nim prawdziwą wędrówkę przez noc od środka po antypody. I tą wędrówkę spróbował  nazwać tak uczciwie, jak się da ciosając gęste i pojemne symbole.

[Simon Tracy]

@Berenika97 Jest to bez dwóch zdań najlepszy Twój wiersz jaki miałem dotąd zaszczyt czytać. Arcydzieło poetyckie!

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97

Twój wiersz dotyka cierpienia tak samo, jak czyni to Księga Hioba - od środka, przez mrok, przez pytanie „dlaczego?”, które brzmi w człowieku bardziej niż odpowiedzi.
Ale warto pamiętać, że w samej historii Hioba to nie Bóg był sprawcą jego nieszczęść.
To Szatan twierdził, że człowiek kocha Boga tylko wtedy, gdy wszystko mu sprzyja.
Bóg jedynie dopuścił próbę - bo wierzył w serce Hioba bardziej, niż Szatan wierzył w ludzką słabość.

Hiob nie wiedział, co dzieje się „za kulisami”.
Nie znał przyczyny swojego bólu.
A mimo to nie złorzeczył.
Powiedział tylko: „Bóg dał - Bóg wziął.”
Słowa, które rodzą się z pokory, a nie z oskarżenia.

Dziś ludzie często widzą świat odwrotnie:
gdy im się poszczęści  mówią o "diabelskie szczęście miałem"
gdy ich spotka nieszczęście  mówią „kara Boska”.
Szczęście przypisują złu, a ból - Bogu.

 

A przecież Księga Hioba jasno odsłania, jak niewłaściwa jest taka logika.

I właśnie dlatego Twój wiersz tak dobrze koresponduje z tamtą opowieścią:

wchodzi w tę samą przestrzeń pytań, w której człowiek próbuje uchwycić sens, którego nie widać - a jednak, mimo ciemności, nie wypuszcza z dłoni światła.

Ojej, ale się rozgadałam, sorry.

[Migrena]

@Berenika97

 

absentia dei  !!!!!!!

 

Twój wiersz jest głęboką medytacją nad stratą, pamięcią i bezsensem cierpienia, umieszczoną na granicy snu i jawy.

 

w obliczu totalnej ruiny, pytasz  o swoją tożsamość w kontekście archetypicznej figury Hioba.

 

milczenie Boga, który wydaje się być jedynie biernym świadkiem rozpadu świata i ludzkiego ducha.

 

stworzyłaś poetyckie studium żałoby.

 

piękno poetyckiego języka służy opisowi niemożliwej do zniesienia pustki.

 

to w rzeczywistości nie jest wiersz.

 

to studium do zamyśleń.

 

głębszych niż wszystkie dni człowieka.

 

do rozpaczy......i maleńkiej iskierki WIARY.

 

do sensu wszystkiego.

 

 

 

 

[violetta]

@Berenika97 bóg się cieszy z takich wierszy:)