Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Prosiłam - tak, aż drżały ściany,
żeby wszystko się cofnęło,
żeby Bóg odwrócił los jak kartkę w kalendarzu.

 

Chciałam cudu -
żeby ciało zapomniało o bólu,
żeby nie było sali, świateł, skóry szytej nitką.

 

Ale przyszedł inny cud:
nie z ognia, nie z błysku,
tylko z ciszy.

 

Zrozumiałam,
że można się zgodzić -
nie z rezygnacji,
lecz z odwagi.

 

Że spokój też bywa uzdrowieniem,
i że serce, które przestaje się bać,
to największy cud ze wszystkich.

 

 

 

Dziękuję za inspirację @Berenika97

 

Opublikowano

@huzarcDziękuję :)
Wiesz, to przedziwne uczucie, że najpierw prosisz o coś takiego, żeby tego nie było, żeby się tylko nie stało. A po pewnym czasie, prosisz o to, żeby koniecznie, żeby szybciej przyszło, to czego nie chciałam. 

I to nie było działanie farmakologiczne, tzw. "głupiego Jasia", bo to dostaje każdy przed operacją.

To było dużo wcześniej.

Ale z daleka, wygląda tak, jakby człowiek nie wiedział sam, czego chce.

Opublikowano

@Alicja_Wysocka  wiesz, kiedy pani Doktor powiedziała mi co mi jest,

nie prosiłam o cud- powiedziałam sobie- trudno będę z Mamą.

Na mojej sali leżała Pani, która rozpaczała gdy bolało mniej- pytała dlaczego.

Piszesz o spokoju jako cudzie- tak się zastanawiam, że coś w tym jest, może tak.

Opublikowano

@Migrena Nie bardzo lubię się aż tak otwierać, bo to coś, co przypomina mi publiczny striptiz, 

to już nie jest abstrakcja, fantazja.

Wiersz Bereniki sprawił, że muszę, że nie mogę zostawić tego tylko dla siebie, bo może komuś też pomóc w rozumieniu i przyjmowaniu, tego, co przynosi nam życie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, Aniu. Przez miesiące, a nawet lata żyjesz w stresie, coraz większym, on także powoduje dodatkowe komplikacje i już żyjesz na granicy obłędu, to wszystko trwa niemiłosiernie długo. Leki nie pomagają

bo szybko przestają działać. 

Więc kiedy przychodzi w końcu spokój, ta zgoda na, a niech dzieje co chce - to jest niczym cud.

I myślałam sobie, trudno, jeśli umrę, przynajmniej nie będę cierpiała.

 

@Robert Witold Gorzkowski

Właśnie tak, Robercie, dziękuję za zrozumienie :)

 @Leszczym, dziękuję za zajrzenie.

Opublikowano

Moja bliska znajoma cierpiała bardzo, leki przeciwbólowe w coraz większej dawce, brak jasnej diagnozy i pewnego dnia, jak było już jasne, co się wydarzyło, (odkrył to przypadkowo młody lekarz w sanatorium, a przedtem kilku profesorów nie umiało)  operacja i endoproteza. To nie było miłe, ale jednak odtąd było już tylko lepiej. Cud medycyny.

Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...