Półistnienie

[Berenika97]

Objęłaś mnie jak cień,
co zrodził się z żaru.
Twój dotyk był miękki jak zmierzch,
a jednak przecinał myśli

jak ostrze sensu, który się wymyka.

Zamknęłaś mnie w mglistym kręgu,
gdzie czas zwijał się w sobie
jak ranne zwierzę.

I żyję w połowie —
między wiarą a zwątpieniem.
Słowa kruszeją na języku,
a milczenie uczy się mówić za mnie.

Cisza twardnieje,
jak szkło, które oddziela mnie od świata.

Myśli spływają jak deszcz w głąb ziemi,
bez śladu, bez imienia.

 

A ja grzebię w mule dnia,
wydobywam bezbarwne odłamki godzin.

Boję się rozpakować kolejny dzień —
wiem, że możesz powrócić —

melancholio.

[huzarc]

@Berenika97

Wiersz opowiada o wewnętrznym ujarzmieniu przez melancholię, która nie jest tu tylko złym nastrojem, ale pełnoprawną postacią, intymną, wszechobecną i wypalającą człowieka. To uczucie nie niszczy gwałtownie, ale wygasza, tak jak zmierzch wygasza dzień powoli , stopniowo, ale nieodwołanie. Zamykając w ten sposób człowieka na granicy, w półmroku psychiki, w pół-prawdzie i w pół-byciu.

[Migrena]

@Berenika97

 

wiersz pełen smutku, ale i piękna metafor :


"Twój dotyk był miękki jak zmierzch,
a jednak przecinał myśli
jak ostrze sensu, który się wymyka.”

- to cudowne zestawienie łagodności zmierzchu z przeszywającym bólem


"gdzie czas zwijał się w sobie
jak ranne zwierzę.”

- to bardzo zmysłowa i bolesna personifikacja czasu.

jest to studium stanów lękowych i depresyjnych, w których podmiot liryczny balansuje na cienkiej linii między życiem a egzystencjalnym zanikiem, walcząc z personifikowanym cieniem, który definiuje jego rzeczywistość.

Nika.
zostaję z pełną podziwu duszą.....

[Annna2]

@Berenika97  to taki czas, taki czas jest.

Będzie lepiej Berenika. Trzymaj się.

[Marek.zak1]

Ładnie o melancholii, a jak nadchodzi, co melancholicy przechodzą, to jednak jest się bliżej zwątpienia, jak sądzę. Zresztą, nie wypowiadam się, bo melancholia to cecha, czy skłonność, której nie mam, więc ktoś powie, że się nie znam, i będzie miał rację:). Życzę słońca. 

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97Między wiarą a zwątpieniem też jest wąska dróżka, taka, co to nie wie w którą stronę 

bliżej, trochę słońca Ci przesyłam 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[andrew]

@Berenika97

...

wczoraj 

niestety odeszło 

czy warto wspominać 

tęsknić 

lepiej w nowej szacie 

układać przyszłość 

jak klocki lego 

ozdobić kolorami wyob

...

Pozdrawiam serdecznie

Miłego dnia raźni 

 

@andrew

Kolorami wyobraźni 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - I żyję w połowie —
między wiarą a zwątpieniem.
Słowa kruszeją na języku,
a milczenie uczy się mówić za mnie. - ten fragment wiersza piękną ozdobą

tego wiersza - gratuluje weny - 

                                                         Pzdr.serdecznie.

[Amber]

@Berenika97

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

zgrabna metafora....

Cały wiersz piękny.

[Berenika97]

@huzarcBardzo dziękuję! Tak, dokładnie tak – melancholia jako postać, nie stan. Ktoś, kto mieszka z tobą, zna cię lepiej niż ty sam, i właśnie dlatego potrafi tak skutecznie wygaszać. Nie przez dramatyczny wybuch, ale przez ciche, codzienne odbieranie jasności. 

@Migrena

Twoje słowa są dla mnie darem. Bo widzisz w tym wierszu nie tylko ból, ale całą jego architekturę – metafory, napięcia, balansowanie. "Studium stanów lękowych i depresyjnych" – tak, to było pisane z wnętrza, nie z dystansu. I że to zobaczyłaś, że to nazwałaś... to dużo dla mnie znaczy. 

Dziękuję za "pełną podziwu duszę"   :). Zostaję z wdzięcznością. Bardzo dziękuję! 

@Annna2Bardzo dziękuję! Czasem wystarczy usłyszeć "będzie lepiej", żeby poczuć, że nie jest się samemu w tym wszystkim. Trzymam się.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Marek.zak1Bardzo dziękuję! Zwątpienie – tak, to dobre słowo. Melancholia pięknie wygląda w wierszach, ale w życiu jest znacznie mniej poetycka :) A że jej nie masz? Ciesz się tym i trzymaj daleko. Dziękuję za słońce – łapię każdy promień, jaki mogę. :)

@Alicja_Wysocka To piękna metafora – dróżka, która sama nie wie. Bo tak właśnie jest: balansowanie, wahanie, niewiedzenie. Ale Twoje słońce pada na tę dróżkę i czyni ją trochę jaśniejszą.Dziękuję za słońce – łapię je wdzięcznie.:)

@andrew

Wczoraj odeszło – to prawda. Ale czasem trzeba się jeszcze z nim pożegnać, zanim zacznie się układać jutro. Tęsknota to nie słabość, to część przejścia. A potem, tak – nowa szata, klocki lego, kolory. Ale we własnym tempie.

Dziękuję za te słowa. Za przypomnienie, że można inaczej. Bardzo dziękuję za piękny komentarz! 

[Berenika97]

@Waldemar_Talar_Talar Witaj i dziękuję!   Dziękuję za te słowa. Pozdrawiam.:)

@AmberBardzo dziękuję! Jest mi niezmiernie miło. :)

@Simon Tracy@Adler@violetta@sisy89Bardzo serdecznie Wam dziękuję! 

[lena2_]

Bliski mi temat, bardzo ciekawie to ujęłaś :):) serdecznosci Bereniko:)

[KOBIETA]

@Berenika97

 

Przepiękny wiersz, który dotyka…

W objęciach demona smutku, pomiędzy jawą a snem, pomiędzy życiem w pełni a półistnieniem…

dokładnie tak, doskonale oddany stan emocjonalny.! 
 

Pozdrawiam :) 

[Berenika97]

@lena2_Bardzo dziękuję! Serdecznie pozdrawiam.:)

@KOBIETA "Wzruszyłaś mnie tym komentarzem. "W objęciach demona smutku" – jaka piękna fraza. Bardzo dziękuję! 

@WochenBardzo dziękuję! 

[Deonix_]

Że też takie piękne wiersze rodzą się z tak niemiłych odczuć... 

Cudowny obraz, piękna, bliska mi metaforyka, uczta leksykalna. 

Dziękuję za ten wiersz :) I nawet Ci go nieco zazdroszczę ;)

 

Pozdrawiam :) 

 

Deo

[Berenika97]

@Deonix_

Bardzo dziękuję za te słowa! To prawda, że czasem z najtrudniejszych uczuć rodzą się wiersze - jakby pisanie było sposobem na oswojenie tego, co nas przerasta. 

Pozdrawiam serdecznie!