bez parasola

[Alicja_Wysocka]

przed chwilą całowałam się
z deszczem na ławce
ma maleńkie usteczka
zimne jak srebrne krople

 

nie dał się przytulić
- schował się do rynny
rozkochana, mokra,
wróciłam do domu

 

niebo chmurnieje
z zazdrości

czym częściej,
tym lepiej dla mnie

 

a wiatr szepcze:
- następnym razem weź parasol
- nie wezmę,
- chcę być bliżej niego

Edytowane 3 godziny temu przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Alicja_Wysocka Liryka lekkości i uroku. Deszcz jako kochanek, którego nie chce się zasłaniać parasolem, a wszystko razem przeradza się w piękną metaforę pragnienia bliskości i prostego szczęścia. Pozdrawiam:)

[Berenika97]

@Alicja_WysockaAlicjo, a może ten deszcz to postać boga z mitologii, który cię uwiódł? Skojarzył mi się z Zeusem, który pod postacią złotego deszczu uwodził Danae. :)

Twój wiersz jest uroczy, zmysłowy i bardzo poetycki. Końcowe wyznanie - potrzeba bliskości. Życiową sytuację przekształciłaś w coś magicznego. Piękny! :)

[P.Mgieł]

@Alicja_Wysocka To liryczna impresja o tęsknocie, bliskości, samotności i pragnieniu kontaktu z czymś ulotnym, niemal nieuchwytnym. Deszcz staje się tu niemal kochankiem, a ławka — miejscem romantycznego spotkania.

Wiersz jest bardzo dobry. Intymny, delikatny, obrazowy, z ciekawą personifikacją i subtelną puentą. Jedynym potencjalnym „minusem” może być to, że niektóre obrazy są dosyć klasyczne (całowanie się z deszczem czy dialog z wiatrem to motywy znane), ale zostały przedstawione w świeży i szczery sposób. Dla mnie bomba ;D

[Alicja_Wysocka]

@huzarc Dziękuję za tak ciepłe słowa. Bardzo mi miło, że dostrzegłeś w tym obrazie radość prostego szczęścia. Tak właśnie chciałam - by deszcz stał się przyjacielem i bliskością. Pozdrawiam serdecznie!

 

@Berenika97 Piękne skojarzenie, bardzo Ci dziękuję. Rzeczywiście, deszcz ma w sobie coś z mitu, coś uwodzącego i większego od nas. Twój komentarz sprawił, że mój wiersz zobaczyłam w nowym świetle. Dziękuję za tę interpretację! :)

 

@P.Mgieł Ogromnie dziękuję za tak wnikliwe odczytanie. Masz rację, że motyw deszczu i pocałunku bywa używany, ale ja chciałam, by był jak najbliższy mnie

i prawdziwy, jak rozmowa z samym sobą. Bardzo doceniam, że odebrałeś go właśnie jako intymny i szczery.

 

Przy fontannie powietrze drży,
jakby ktoś rozsypał kryształowe paciorki
i każda kropla niosła ulgę.

 

- Oddycham 
a z oddechem wchodzą do mnie
szum, chłód i światło,
lekkie, pełne życia,
jakby niebo rozprysło się na tysiąc
błękitnych westchnień.

 

I nagle
czuję, że jestem bliżej
samego źródła oddechu.

 

Ponadto - Jony ujemne - spadające i rozpryskujące się krople wody powodują jonizację powietrza. Te ujemne jony wiąże się z poprawą nastroju, poczuciem lekkości i świeżości. Podobne zjawisko występuje przy wodospadach, fontannach i po burzy.

 

@Migrena, dziękuję 

Edytowane 55 minut temu przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Urocze, jak niemało u Ciebie i stąd tak wielu czyta z przyjemnością Twoje wiersze. Pozdrawiam serdecznie. 

Edytowane 41 minut temu przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@Marek.zak1 Marku, bardzo dziękuję, niezmiernie mi miło, każdy komentarz połykam jak winogrono. 

A czytelników zamykam w szkatułce malachitowej,

pozdrawiam również serdecznie, albo bardziej :)