Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

pierś z kurczaka

Rafał Kałuski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Rafał Kałuski

Rafał Kałuski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

nic nie warto

można tylko odejść
wyjść po gazetę

przeczytać siebie
w odbiciu okularów
przeciw lękom

Pani sklepikarki


może warto

dla siebie przyjść i usiąść
przed telewizorem
wpatrując się w swoją role

w serialu

o bliźniaczych lękach



na pewno warto słuchać

dla Nas


śpiewu skrzeczących żab
o sercowych promocjach




pijących piwo panów i pań

z tęsknoty za Łabędziem





w szarym garniturze

Rafał Kałuski

Rafał Kałuski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

jak dla mnie "Wściekły Azocie" chciałeś napisać coś o czym nie masz pojęcia... Jeśli masz jakieś zdanie rozwiń je. Twój komentarz przypomina mi opinie dzieciaków na YouTube... nic konstruktywnego... wyjdź po za ramy i napisz coś z sensem... a jak nie potrafisz to nic nie pisz !!!

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


prawda.
a jeśli chodzi o tekst - czemu taki rozstrzelony? to nic nie daje jeśli chodzi o jego "atrakcyjność" a już na pewno nie ułatwia odbioru.
pozdrawiam.
Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


skoro Autor obwieszcza brak czasu na popracowanie nad sowim utworem to już gorzej być nie może...
jeśli tekst nie gotowy to na leżak :) to dobra metoda. szanuj czas innych.
pozdrawiam.
Emmka_Szlajfka

Emmka_Szlajfka

Opublikowano
Opublikowano

napisanie tekstu w ten sposób irytuje. do tego stopnia, ze nie chce mi się czytać. może warto byłoby napisać w miarę normalnie zwracając uwagę na treść którą się chce przekazać, bo jeśli tylko to ma przyciągnąć czytelnika- skutek będzie odwrotny.
i proszę być konsekwentnym- "proszę o rady", ale "nie mam czasu".
"rozstrzelenie" tekstu też wymaga czasu, a nie ma uzasadnienia. jak widać u komentujących nie jest to atrakcyjne. ale to tylko moje odczucia,
pozdrawiam:))

Rafał Kałuski

Rafał Kałuski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

prawda jest taka że ten wiersz żyje własnym życiem... napisałem go najpierw na kartce...później przeniosłem do Worda... i wkleiłem go tutaj....gdzie po zmieniałem niektóre rzeczy...
wyszło jak wyszło.... czas pokaże czy tak miało być....


Pozdrawiam

Biała Lokomotywa

Biała Lokomotywa

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czas nic nie pokaże, chyba że autor porównuje się do van Gogha, dla mnie na wyrost. Pan rozstrzelał własny wiersz i być może nawet jest w nim jakaś treść, ale tego nie daje się czytać. Za to rzuca się w oczy Łabędź pisany wielką literą, natomiast z odpowiedzi na komentarze wynika, że nikt tu się nie zna.
Rafał Kałuski

Rafał Kałuski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

nie rozumiem... ? jak dla mnie... potwierdzeniem tego że jednak się " czytać da "... są komentarze... Ponieważ: jeśli ktoś wyraża swoją opinie to zmuszony był do zmęczenia się formą tego tworu... tego wierszydła... tego czegoś...


Pozdrawiam... i nie mówię że się nie mylę :D

Marek_Dziekan

Marek_Dziekan

Opublikowano
Opublikowano

O jakich bliźniaków ci chodzi?
Można mieć Mroczki przed oczami albo jak polski premier bać się nawet zmarłego bliźniaka. Ja tam się nie boję ani jednych ani drugich bliźniaków, bardziej boję się tych co próbują mi moją rolę wykreować próbując zrobić ze mnie idiotę np. wmawiając, że czegoś nie było chociaż było. Słynne rozmowy na cmentarzu, akurat na święto zmarłych. Mam jednak po tej lekturze wrażenie, że tobie nie wszystko da się wmówić.
O wierszu - poezja wielka to jeszcze nie jest, ale kumkających żab warto wysłuchać, odprężają promując serce, byleby nie było w tym kumkaniu zbyt dużo jadu. Pozdrawiam.

Marek_Dziekan

Marek_Dziekan

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie zauważyłem chaosu, natomiast chodzi bardziej chyba o to aby skondensować tekst. Na przykład.

Nic nie warto

Można tylko odejść,
wyjść po gazetę,
przeczytać siebie
w odbiciu okularów,
przeciw lękom
Pani sklepikarki.

Może warto dla siebie

Przyjść i usiąść
przed telewizorem,
wpatrując się w swoją rolę
w serialu o bliźniaczych lękach.

Na pewno warto słuchać
dla Nas
śpiewu skrzeczących żab
o sercowych promocjach,
pijących piwo panów i pań. (tutaj bym odwrócił kolejność; -pijących piwo pań i panów- płynniej oraz z powodów kurtuazyjnych)

Z tęsknoty za łabędziem,
w szarym garniturze.

Czytając to przypomniałem sobie piosenkę Lombardu ,,Przeżyj to sam, utwór który stał się piosenką kultową mojego pokolenia, jest tam taki tekst;

Widziałeś wczoraj znów w Dzienniku
Zmęczonych ludzi wzburzony tłum
I jeden szczegół wzrok Twój przykuł
Ogromne morze ludzkich głów
A spiker cedził ostre słowa
Od których nagła wzbierała złość
I począł w Tobie gniew kiełkować
Aż pomyślałeś: milczenia dość

Niekiedy mam wrażenie, że te czasy powróciły.
jacekdudek

jacekdudek

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie zauważyłem chaosu, natomiast chodzi bardziej chyba o to aby skondensować tekst. Na przykład.

Nic nie warto

Można tylko odejść,
wyjść po gazetę,
przeczytać siebie
w odbiciu okularów,
przeciw lękom
Pani sklepikarki.

Może warto dla siebie

Przyjść i usiąść
przed telewizorem,
wpatrując się w swoją rolę
w serialu o bliźniaczych lękach.

Na pewno warto słuchać
dla Nas
śpiewu skrzeczących żab
o sercowych promocjach,
pijących piwo panów i pań. (tutaj bym odwrócił kolejność; -pijących piwo pań i panów- płynniej oraz z powodów kurtuazyjnych)

Z tęsknoty za łabędziem,
w szarym garniturze.

Czytając to przypomniałem sobie piosenkę Lombardu ,,Przeżyj to sam, utwór który stał się piosenką kultową mojego pokolenia, jest tam taki tekst;

Widziałeś wczoraj znów w Dzienniku
Zmęczonych ludzi wzburzony tłum
I jeden szczegół wzrok Twój przykuł
Ogromne morze ludzkich głów
A spiker cedził ostre słowa
Od których nagła wzbierała złość
I począł w Tobie gniew kiełkować
Aż pomyślałeś: milczenia dość

Niekiedy mam wrażenie, że te czasy powróciły.
warta zachodu kondensacja, dużo lepiej, ciekawiej.....a czasy, chciałoby sie by wróciły, złuda, można doszukiwać sie analogii, ale nie wrócą, oj nie, wystarczy spojrzeć np. na dłonie, z jednej i drugiej strony, pozdrawiam pokoleniowo
Rafał Kałuski

Rafał Kałuski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

eh ja jestem rocznik 83...
wiersz napisałem pod wpływem tego co dzieje się w mojej rodzinie...
żal mi jest lat 90siątych... czasów kiedy ludzie rozmawiali nie o krzyżu... plotkach... nowych trendach,,, tylko o swoich pasjach... miłostkach....zawodach życiowych....problemach...

teraz zostało nam tylko napić się wódki by zamazać wspomnienia o tamtych czasach i ludziach...

Pozdrawiam

Dorota Wilk

Dorota Wilk

Opublikowano
Opublikowano

starałam się zrozumieć... Twój ostatni komentarz dużo rozjaśnia :) Temat jest dobry;) Jestem rocznikiem wcześniejszym niż 83 i zaskoczyłeś mnie, swą uwagą i tym, że również wspominasz te inne rozmowy - nie plotki plotkowe i nie gadki o serialach...
Twój wybór jeśli chcesz zapomnieć i zapić wódką ... a przecież można pielęgnować te ciepłe wspomnienia i starać się, aby w Twojej rodzinie było inaczej - szukać ciekawych tematów rozmów ... chociaż spróbować;)
Pozdrawiam :)

Rafał Kałuski

Rafał Kałuski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

wódka daje ukojenie na chwile... a pamięć zostaje...chyba że się pije w samotności... i zapomina czemu się piło :D ... Dobrze jest się napić z ludźmi którym po kilku głębszych rozplątuje się język i zaczynają mówić prawdę... lubią przy tym potańczyć...
Gdzie te czasy kiedy akordeony i winyle grały na imprezach rodzinnych ?
szkoda że nie wrócą...
Chociaż ja w swoim domu pielęgnuje tradycje polskiej piosenki... puszczając moim dzieciom Grechutę...Fogga...Demarczyk...itp

Pozdrawiam : )

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Starzec
      Krótki wiersz o niekompetencji

      Przez Starzec · Opublikowano

      mądre pytanie zakłopotaniem
    • Rafael Marius
      Piękność

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Wiedziałem. I oby taka dalej była. W wieku nastoletnim różnie "niespodzianki" mogą się trafić. Niektórzy przechodzą w miarę bezboleśnie tak jak ja, ale zdarza się prawdziwa droga przez mękę.      Czyli tak zwane jeziora.
    • Simon Tracy
      Sen o miłości do czarownicy

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Jej oliwkowo zielone, lekko zmrużone, za zasłoną krótkich acz grubych rzęs, oczęta.  Wpatrywały się we mnie  z cichym uwielbieniem. Szybko doskoczyła, jeszcze nie ostygłym po niedawnym spełnieniu ciałem  ku mojej piersi. I złożyła na moich  zamkniętych na głucho ustach, pocałunek  zbyt lubieżnie gorący bym mógł nadal  ignorować z wyższością samca alfa  jej próby zwrócenia na siebie uwagi. Wczepiłem palce w jej ciemne pukle, dziś wyjątkowo pofalowane. Może to sen tak spokojny. Dziecięcy wręcz. Rozrzucił je na świeżej pościeli. A potem żar zespolonych ciał  nadał im tego nęcącego blasku  i kształtu morskiej fali.     Mając ją w ramionach  czasami zapominałem o całym świecie. Żyłem w jej blasku i cieniu. Dla jej głosu i ciepła słów miłosnych. Dla jej oczu. Wzroku anioła. Ona mną władała. Choć nie chciała tego. Chciała być. Leczyć mnie. Rekonstruować moją duszę. Z każdym dotykiem i pocałunkiem,  odrastało mi serce. Kiedyś wyjedzone przez mrok. Otoczyła je opieką i troską.     Nie musiałem mówić. Nasze myśli zawsze były jednością. Czasami śmiała się, że mnie usidliła magią. Zaklęcia z jej ksiąg,  pozwoliły mnie przywołać i ujarzmić. Czy kiedykolwiek chciałem od niej odejść? Przenigdy. Już nie migruję wśród leśnych mokradeł  i zapomnianych nawet przez szeptuchy bagiennych borów. Mroźny księżyc ma jednak potężny zew. Tej klątwy nie zakończy nawet moja śmierć. Więc przemieniam się w jej ramionach. Samotny wilk, który dzięki ludzkiej czarownicy, jest choć trochę zrozumiany. Poddany nie ocenie a wysłuchaniu.      Lecz pamiętam i te noc czerwcową przed laty. Gdy świeżo porzucony na skraju polany. Wyłem aż do utraty głosu. Padłem w wystające ponad ściółkę, korzenie prastarego dębu. Moje żale obudziły go ze snu. Schwycił mnie w swe starcze konary i umościł wygodnie na listowiu gałęzistych dłoni. Zapytał kim jestem. Samotnym wilkiem odpowiedziałem. Drzewa myślą i odpowiadają dość długo. Wreszcie odparł z wielką rozwagą. Nie wyglądasz na wilka. Bo kiedyś byłem człowiekiem, lecz pobratymcy z wioski  nałożyli na mnie klątwę. Wypędzili mnie z granicy siół. Stałem się bestią. Znasz ludzi? To podły gatunek.     Dąb zasępił się lub nawet przysnął myśląc nad odpowiedzią. Wreszcie odrzekł z powagą. Nic nie wiadomo mi o gatunku ludzi.  Młody to zapewne szczep lub plemię. Znam dobrze ptaki co zamieszkują przestworza i korony moich pobratymców. Znam ryby srebrzyste i prędkie co płyną w nurtach górskich i leśnych strumieni. Znam jaszczurki, pająki czy ślimaki  co wędrówkami swymi po korze. Wywołują łaskotanie i uczucie świądu. Znam łosie, jelenie czy dziki. Co chadzają w ostępy. Zniżają łeb w ukłonach  ilekroć widzą mą postać  przechadzająca się po lesie. Czasami rozmawiam z wilkami. O wolności. Lecz Ty nie wyglądasz  na szczęśliwego i wolnego.     Rzucono na mnie czar.  Klątwę, której ani czas ani pokuta nie zdejmie. Dąb znów długo myślał. Czar… klątwy… magiczne konszachty. Runy, pergaminy, konstelacje. Drzewa nie znają się na tym. My rośniemy w ciszy prastarych puszcz. W miejscach świętych,  dotkniętych jedynie stopą Pierworodnego. Naszymi braćmi są chmury i skały. Słuchamy pieśni wichru. A kołysze nas do snu  szemrząca dziko Atrubre. Pani wszystkich wód,  której źródło spłynęło z nieba przed eonami.     Ale znam kogoś kto mógłby zaradzić  na Twą niedolę dziwny wilku. Zabiorę Cię do czarownicy,  która może będzie potrafiła zdjąć klątwę. Las jest wielki i dziki. Pełen parowów i dolin. Nie zbadają go w połowie nawet  tak śmiesznie mikre łapy jak Twoje. Zresztą nieroztropnie byłoby wysyłać  Cię tam samopas. Zaniosę Cię zatem wilku. Ku dawnemu kręgu rady. Do magicznych wrót Dok Natt. Tam jest dom czarownicy. Mieszka w wysuszonym cielsku trolla. Ona będzie umiała pomóc.     I ruszył ku kniei  z moim ciałem uwięzionym  w gałęzistym uścisku. Dopiero szóstego dnia stanęliśmy u celu. Dąb wyszedł zza  ostatniego szpaleru świerków. Każdy z nich zaszumiał  w ich drzewnym języku, oddając hołd władcy lasu. Moim oczom ukazał się przepołowiony światłocieniem zmierzchającego słońca  krąg polnych głazów,  pokrywały je wyżłobione linie runicznych, elfickich zaklęć. W centrum okręgu stała budowla  prawie tak wysoka jak Dąb, Złożony z kamieni i księżycowego srebra  łuk Dok Natt.     Miejsce gdzie Pierworodny  śpiewał swym dzieciom  pieśń o powstaniu życia. Gdzie nauczył ich miłości i dobra. Bo zła wtedy w krainie nie było. Nie było elfów, ludzi ani krasnoludów. Był tylko Pierworodny, jego głos  i zrodzone ze śpiewu dusze. Ognie natchnienia. Które dały początek życiu. Dąb ułożył mnie delikatnie w kręgu. Dopiero wtedy dostrzegłem osobliwe domostwo na lewo od nas. Było to cielsko trolla. Zamienione w kamień. Naruszone eonami opadów i erozji, pełne wgłębień i pieczar, prowadzących wgłąb jego martwych trzewi. Jedno z nich prowadziło do domu czarownicy.     Dąb z zaciekawieniem  krążył wokół cielska trolla. Z pewnością kiedyś go znał. I nie myliłem się. Kelljoon Maczuga… pomiot magii  która zatruła pieśń. Zabił go przed wiekami Jannii, Bóg góry. Była to era jaką pamiętamy już tylko my, strażnicy lasu i skały górskich zboczy. W jego wnętrzu  uwiła swe gniazdo czarownica. Bywaj wilku. Obyś w świętym Dok Natt, odnalazł to czego szukasz  i zmazał klątwę swego rodu. Ludzi jak ich nazywasz. Odszedł w las a za nim udały się  dwa najwyższe świerki. A ja ruszyłem niepewnie do trollowej jaskini. By szukać ratunku. I znalazłem go w objęciach czarownicy.  
    • Waldemar_Talar_Talar
      free coasting

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Witam - wiersz ciekawy Czarku -                                                                Pzdr.
    • Migrena
      Maskarada Drapieżników

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97   Bereniko.   dziękuję Ci za ten komentarz.   czytając go, miałem wrażenie, że ktoś otworzył okno w dusznym pokoju.   nagle powietrze zrobiło się lżejsze, a świat jakby się odrobinę uśmiechnął.   masz niezwykły dar widzenia rzeczy w ich prawdziwych barwach - nawet kiedy piszę o mroku.   Twoje słowa są jak taki mały, własny kubek ciepłej herbaty, niby  nic wielkiego, a jednak człowiek po niej wraca do siebie.     dziękuję Ci za to :)   bardzo :)    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...