„Żabusia” to dramat Gabrieli Zapolskiej wystawiony po raz pierwszy w 1897 roku, będący satyrą na mieszczańską obyczajowość i moralność opartą na pozorach, obłudzie i hipokryzji. Akcja rozgrywa się w Warszawie, wiosną 1896 roku, w mieszkaniu państwa Bartnickich – Heleny (tytułowej Żabusi) i Jana, zwanego Rakiem. Helena to kokieteryjna i egoistyczna kobieta, która zdradza męża z Julianem, będącym narzeczonym Marii – siostry Jana. Mimo ujawnienia romansu, Jan nie dopuszcza do siebie prawdy, a Maria, rozczarowana brakiem reakcji i pełna goryczy, opuszcza dom. Utwór ukazuje rozdźwięk między deklarowaną moralnością a rzeczywistością życia mieszczańskiego, demaskując konformizm, uległość mężczyzn wobec kobiet oraz płytkość relacji rodzinnych. Farsa łączy elementy komedii i tragizmu, tworząc gorzki obraz społeczeństwa końca XIX wieku, a jej przekaz pozostaje aktualny również współcześnie.
