„Wierna rzeka” to powieść Stefana Żeromskiego z 1912 roku, której akcja toczy się w czasie powstania styczniowego. Opowiada historię miłości młodej szlachcianki Salomei Brynickiej i rannego powstańca, księcia Józefa Odrowąża, którego los rzuca do dworu Niezdoły nad rzeką Łośną (obecnie Wierną Rzeką). Powieść, napisana poetycką prozą, jest przykładem literatury modernistycznej okresu Młodej Polski. Tytułowa rzeka pełni w utworze symboliczną rolę – to opiekunka bohaterów, przechowująca ich tajemnice i pomagająca w dramatycznych chwilach. Żeromski określił swoje dzieło jako „klechdę domową”, co podkreślało jego osobisty charakter i związek z rodzinnymi opowieściami autora.
Powieść jest jednym z ważniejszych literackich obrazów powstania styczniowego i wpisuje się w nurt twórczości poświęconej temu wydarzeniu, obok „Ech leśnych” Żeromskiego czy „Gloria victis” Orzeszkowej. Inspiracją do jej napisania były rodzinne historie pisarza – losy Jana Saskiego i ukrywanego w jego dworze powstańca, Jana Połubińskiego. „Wierna rzeka” miała być ostatnią częścią cyklu powieści historycznych Żeromskiego, ukazujących losy Polski XIX wieku, po „Popiołach” i zaginionej powieści „Iskry”. W 1987 roku powieść doczekała się ekranizacji w reżyserii Tadeusza Chmielewskiego.