„Panny z Wilka” to opowiadanie, którego autorem jest Jarosław Iwaszkiewicz. Opublikowano je w 1933 roku. Opowiada o weteranie I wojny światowej, Wiktorze Rubenie, który w młodości spędzał wakacje w folwarku w Wilku wraz z mieszkającymi tam siostrami. Wdawał się z nimi w relacje, niekiedy również romansował. Dzieło to pokazuje, jak ważny bywa dla człowieka powrót do miejsc znanych z czasów młodości.
Wiktor bierze urlop i musi odpocząć, dlatego wyjeżdża do folwarku w Wilku, gdzie spędzał wakacje z tytułowymi pannami z Wilka. Pracował tam także jako korepetytor jednej z nich. Wówczas był dopiero wchodzącym w życie młodzieńcem, który wszystko poznawał, teraz zaś jest administratorem ośrodka dla niewidomych dzieci, weteranem wojny światowej, człowiekiem doświadczonym przez los i bardziej świadomym samego siebie. Wyjazd do Wilka to dla Wiktora nie tylko kwestia wypoczynku, lecz także powrót do przeszłości, do miejsca, w którym przeżył jedne z najważniejszych chwil swojego życia – pierwsze zbliżenie z kobietą czy zakochanie.
„Panny z Wilka” to zatem interesujące studium powrotu człowieka do młodości, do korzeni i wydarzeń, które go ukształtowały. Taką rolę pełniły dla Wiktora wakacje z siostrami z Wilka, podczas których zdobywał doświadczenie w relacjach. Młodość ta zapisała się w jego pamięci jako coś szczególnego i niepowtarzalnego – czas nieuchwytny, którego nie da się odzyskać. Ludzka pamięć dodatkowo uwydatnia takie wspomnienia i sprawia, że po latach wydają się one jeszcze bardziej czarowne i wyjątkowe.
Podróż do Wilka jest dla Wiktora również momentem uświadomienia sobie, jak płynie czas i jak wszystko zmienia się pod jego wpływem. Dwór w Wilku nie pozostał niezmienny – zmienił się w czasie jego nieobecności, podobnie jak siostry. Już w trakcie podróży Wiktor zauważa, że zagajnik zamienił się w las, a następnie słucha opowieści sióstr o tym, co wydarzyło się w ich życiach przez piętnaście ostatnich lat: o małżeństwach, rozwodach, śmierci i narodzinach dzieci. Wiktor wraca więc do przeszłości, która już nie istnieje. Zmieniło się wszystko – okolica, dwór, dawne towarzyszki i on sam. Do tej przeszłości można powracać jedynie we wspomnieniach, bo nie istnieje już nigdzie indziej.
Przykładem próby takiego powrotu jest relacja Wiktora i Julci, którzy niegdyś mieli krótki romans. Wówczas było to dla nich magiczne przeżycie. Podczas wspólnego powrotu powozem z lasu Wiktor próbuje wskrzesić dawne emocje, dotykając dłoni Julci. Niestety uczucie wygasło i nie powróciło, przez co cała sytuacja staje się banalna i niezręczna. To, co było wtedy, zniknęło pod wpływem czasu i przemian, jakie zaszły w bohaterach przez lata.
Powrót do przeszłości w „Pannach z Wilka” nie pozostawia złudzeń. Przeszłość i młodość już nigdy nie wrócą, a ich rozpamiętywanie prowadzi jedynie do refleksji, czy wybrało się w życiu właściwą drogę i spełniło własne oczekiwania. Wiktor w ten sposób rozlicza się sam ze sobą, a następnie opuszcza dwór, myśląc już tylko o obowiązkach, które na niego czekają.
Aktualizacja: 2025-11-02 11:06:09.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.