W języku polskim odnaleźć można słowa, które są identyczne w brzmieniu oraz formie graficznej, jednak posiadają różne znaczenie. Te wyrazy (lub niekiedy również związki wyrazowe) nazywamy homonimami.
Homonimy to wyrazy, między którymi dochodzi do zjawiska homonimii, czyli sposobu na wyrażenie odmiennych znaczeń przy pomocy tych samych funkcji językowych. Gdy w zdaniu występuje homonim, znaczenia użytego słowa można domyślić się przede wszystkim z kontekstu komunikatu.
Homonimy różnią się pomiędzy sobą przede wszystkim tym, w jaki sposób zachodzi pomiędzy nimi relacja, która zbliża je do siebie znaczeniowo. Wśród homonimów wyróżnić należy zatem:
Choć niektóre wyrazy brzmią identycznie, różnicę można dostrzec przyglądając się ich graficznej postaci. Tego rodzaju homonimy sprawiają największą trudność wówczas, gdy komunikat, w którym się mieszczą, pozbawiony jest kontekstu. W przypadku wielu wyrazów bardzo istotna okazuje się poprawność gramatyczna, szczególnie w zakresie pisowni ch-h oraz ż-rz. Przykładami tego rodzaju trudności mogą stać się wyrazy takie jak:
Wyrażenia polisemiczne to inaczej wyrazy wieloznaczne. Różnią się jednak one od homonimów i nie są z nimi tożsame. Wyrażeniami polisemicznymi określamy takie słowa, których znaczenie pochodzi od jednego rdzenia i jest ze sobą powiązane (np. „język”). Homonimy, prócz identycznego brzmienia (i niekiedy form zapisu) nie mają ze sobą nic wspólnego. Wyznaczenie różnicy pomiędzy homonimami a wyrażeniami polisemicznymi może sprawiać dużą trudność, jeżeli w momencie podziału nie uwzględni się reguł gramatycznych. Słowo „zamek” może oznaczać część garderoby oraz budowlę, brzmi identycznie i posiada taki sam sposób zapisu, jednak nie jest to homonim, a właśnie wyrażenie polisemiczne. Przyczyną tego jest fakt, iż oba znaczenia posiadają wspólną etymologię (pochodzenie), a jest nią słowo czasownik „zamykać”.
Niektóre wyrażenia – szczególnie te, które służyć mają nazewnictwie zawodów lub narodowości w formie żeńskiej – wchodzą do języka potocznego o wiele wolniej. Wynika to przede wszystkim z faktu, że wiele z tych wyrazów posiada już swoje znaczenia, które odnoszą się do zupełnie innych sfer życia. Odnaleźć można wiele przykładów słów, które co prawda odnoszą się do narodowości, jednak ich znaczenie odnosi się również do rzeczy, zjawisk lub roślin. Słowo „Węgierka” oznaczać może bowiem jednocześnie kobietę pochodzącą z Węgier, jak i odmianę śliwek. Słowo japonki – pisane małą literą - nie są określeniem narodowości: przyjęły się jako nazwa rodzaju obuwia, natomiast hiszpanka to rodzaj choroby, która zalała świat tuż po I wojnie światowej.
Homonimy są bardzo interesującym zjawiskiem językowym. Umożliwiają one tworzenie interesujących gier słownych, a te mogą posiadać zastosowanie nie tylko w poezji, ale również w tak istotnym segmencie rynku, jakim jest reklama. Homonimy mogą pełnić w niej przede wszystkim funkcję impresywną, która polega na wywoływaniu u odbiorcy określonych reakcji. Mogą one zainteresować klienta, zachęcić go do zakupu lub przykuć jego uwagę. Homonimy wykorzystywane są w reklamach przede wszystkim w trakcie tworzenia sloganów lub połączeń chwytliwego hasła z grafiką (wówczas identyczne brzmienie realizuje się na poziomie obrazu i dźwięku). Homonimy chętnie wykorzystywane są również przez redakcje czasopism, które na pierwszych stronach gazet umieszczają chwytliwe nagłówki. Wówczas obecność homonimów realizuje się w ich formach zapisu (np. „Nie damy Czadu” jako artykuł, który dotyczy sytuacji na świecie, natomiast jego forma przywodzi na myśl slang i tym samym przykuwa uwagę czytelnika). Zjawisko homonimów pozwala na wiele kreatywnych działań językowych, nic więc dziwnego, że chętnie sięgają po nie przedstawiciele różnych branż, których celem jest przede wszystkim dotarcie do klienta.
W języku polskim homonimy charakteryzują się przede wszystkim dwuznacznością. Ich obecność wynika z nałożenia się na siebie znaczeń odnoszących się do nazw własnych i pospolitych (jak „Bawarka” i „bawarka”), identycznej formy brzmieniowej (jak „Bóg” i „buk”) oraz możliwości ich kreatywnego łączenia (jak „depesze” jako rodzaje komunikacji na odległość oraz „Depesze” jako spolszczona nazwa własna zespołu muzycznego). Praktyczna funkcja homonimów opiera się bardzo często na humorystycznym i atrakcyjnym łączeniu znaczeń. Z tego powodu homonimy mogą pełnić funkcję impresywną, a wykorzystywane w reklamie lub mediach pozwalają na zdobycie i utrzymanie uwagi konsumenta.