Niektóre wyrażenia i frazy funkcjonujące w języku potocznym odnoszą się do specyfiki dawnych epok. Określeniem takim jest niewątpliwie fraza „człowiek renesansu”. Ze względu na cechy, które opisuje, często wykorzystujemy je również dziś.
Spis treści
Człowiek renesansu – definicja
Określenie „człowiek renesansu” oznacza osobę posiadającą wiedzę z wielu dziedzin, człowieka wybitnie uzdolnionego i wszechstronnie wykształconego. Człowiek renesansu bardzo chętnie wykorzystuje w praktyce przyswojone informacje i doskonali swoje umiejętności. Posiada szerokie zainteresowania i rzadko ogranicza je jedynie do jednej dyscypliny. Z racji tego, że podobną charakterystyką objąć możemy wielu reprezentantów renesansu, wyrażenie to odnosi się bezpośrednio do nazwy tej epoki.
Cechy człowieka renesansu
Człowiek renesansu to bardzo uniwersalna charakterystyka, opisuje ona jednak kilka cech, które pozwalają na określenie poszczególnych osób tym mianem. Człowiek renesansu:
- Chętnie doskonali się w wielu dziedzinach – inaczej niż w średniowieczu, gdy każda funkcja była przypisana do poszczególnej jednostki, w renesansie dużą wagę przywiązywano do rozwoju. Wiele osób dążyło do tego, by specjalizować się w kilku umiejętnościach. Tym samym malarze chętnie uczyli się sztuki rzeźbiarskiej, a naukowcy interesowali się życiem społecznym.
- Kieruje się zasadami antycznej harmonii – człowiekowi renesansu zależało na tym, by odnaleźć balans pomiędzy różnymi sferami życia i różnymi rodzajami aktywności. Nie dzielił świata na sferę duchową i materialną, a wyznawał ich harmonijne połączenie.
- Cechował się zamiłowaniem do filozofii – człowiek renesansu chciał przede wszystkim mądrze wykorzystywać swoją wiedzę. Sięgał więc nie tylko do traktatów z różnych dziedzin, ale również do filozofii, która pomagać miała mu w zrozumieniu otaczające go rzeczywistości.
- Zdobywał wykształcenie – człowiek renesansu bardzo często sięgał po wiedzę z wielu obszarów. Równie chętnie uczył się języków, szczególnie greki i łaciny. Powodem tego była panująca w renesansie fascynacja kulturą starożytnych Grecji i Rzymu. Człowiek renesansu, znając języki klasyczne, mógł studiować antyczne dzieła i rozwijać swoją wiedzę o świecie.
Człowiek renesansu charakteryzował się jednak przede wszystkim ściśle humanistycznym podejściem do życia – interesował go człowiek, jego życie, sposób funkcjonowania i możliwości rozwoju własnego. Nie oznacza, to, że renesansowy myśliciel zajmował się wyłącznie naukami humanistycznymi w dzisiejszym rozumieniu. Z powodzeniem rozwijał on swoje pasje zarówno do literatury, jak i botaniki czy matematyki. Chciał przede wszystkim poznać reguły działania świata i życia. Człowiek renesansu nie zgadzał się z podziałem nauk na duchowe i materialne.
Człowiek renesansu – przykłady
Do najbardziej charakterystycznych ludzi renesansu możemy zaliczyć przede wszystkim tych artystów i myślicieli, którzy interesowali się wieloma dyscyplinami i rozwijali swoje umiejętności na wielu polach. Wyróżnić należy:
- Michała Anioła – włoskiego malarza, poetę, architekta i rzeźbiarza, autora wielu znanych rzeźb i sławnych fresków w Kaplicy Sykstyńskiej. Twórcy zależało przede wszystkim na harmonijnym połączeniu pomiędzy rzeźbą a architekturą. Michał Anioł pobierał również nauki o ciele człowieka, by móc dokładniej pracować nad swoimi rzeźbami.
- Leonardo da Vinci – a więc sztandarowy przykład człowieka renesansu. Leonardo da Vinci był nie tylko malarzem, ale również kreatywnym architektem. Wiele jego projektów wyprzedzało epokę i stało się inspiracją dla kolejnych pokoleń. Da Vinci interesował się również budownictwem i architekturą, a także matematyką i anatomią. Na zamówienie wielu władców europejskich projektował oraz malował nie tylko budowle czy obrazy, ale również rozmaite, kreatywne, urządzenia czy maszyny bitewne.
- Mikołaja Kopernika – duchownego, ale także lekarza, astronoma i prawnika pochodzenia polskiego. Kopernik stanowił przykład humanisty, który nie oddzielał od siebie nauk duchowych i materialnych. Twórca dzieła „O obrotach sfer niebieskich” i teorii heliocentrycznej, które spowodowały, że został potępiony nie tylko przez Kościół, ale także jego odłamy.
- Galileusza – filozofa, matematyka, astronoma, ale także fizyka i naukowca. Galileusz był wielkim zwolennikiem teorii Kopernika, za co został skazany przez inkwizycję na areszt domowy i zmuszony do publicznego odwołania swoich poglądów. Jako pierwszy posługiwał się w swoich badaniach przyrodniczych doświadczeniami, również za sprawą własnoręcznie skonstruowanych przez siebie narzędzi, co pozwoliło mu na przedstawianie jasnych dowodów naukowych, opartych na wnikliwych badaniach.
Człowiek renesansu to osoba, która fascynuje się światem i z zaangażowaniem zgłębia jego sekrety. Nie dzieli wiedzy na ścisłą i przyrodniczą, posiada umiejętności w wielu obszarach. Warto pamiętać, że we współczesności o wiele trudniej jest zdobywać wiedzę z kilku dyscyplin, ponieważ są one bardziej podzielone i wyspecjalizowane niż miało to miejsce w renesansie. Przykłady czołowych ludzi renesansu pokazują jednak, że można połączyć wiele pasji w spójne i konkretne umiejętności.
Czytaj dalej: Kim był człowiek zlagrowany? Cechy, przykłady w literaturze
