Widziałem płacz — na twojej źrenicy lazurze
Świecąca łza jaśniała, jak rosy perełka,
Na fiołku błyszcząca w ocknionej naturze.
Widziałem uśmiech — gasną przy tobie światełka
Szafiru, jakie zrównać nie mogą promienia,
Błyskającego z duszy twojego wejrzenia.
Jak od słońca kolory bierze chmura mglista,
Których nieskoro omrok wieczoru potuszy,
Z twego uśmiechu rozkosz przelewa się czysta
Do smutnemi myślami zasępionej duszy:
Twoje spojrzenie jasność wnet po sobie rodzi,
Jak słodko po całem sercu się rozchodzi.