W mojego domu białych ścianach
staromodne firanki, zielone żaluzje.
W każdym oknie staję na czatach:
szyby patrzą, wylękłe i groźne.
Na parapecie ustawiłem bukiet,
wymalowałem chmurne framugi.
Słyszę: stukają wróble, biją drobne dzioby,
żalą się stwory w jęku długim szarugi.
Ale on nie nadchodzi. Dźwięczą fontanny
i smak ołowiu podpływa pod wargi —
czesze włosy księżyc zaranny,
rzuca grzebień w studnię bez dna.
A on zęby szczerzy, w gałązkach krąży,
w dach wali rudy, w rynnach się sroży,
z Zachodu na Wschód burzyciel dąży,
w drzewach, nie we mnie, miota się dech boży!
Feliksowi Konopce