O, gdyby wiedzieć, że po skonie,
W świecie wzniesionym nad nasz kres,
Miłość namiętnie w sercach płonie
I w oczach nieznających łez! —
Ileż upojeń świat ów błogi,
Ileby czaru miał dla dusz!
Świat, gdzieby ziemskie łzy i trwogi
Pochłaniał blask wieczności zórz!
Tak musi być: — nie samolubną
Jest trwoga, co u śmierci bram
Każe się życia przez toń zgubną
Ostatnich ogniw chwytać nam.
Wierzmy! Tam będziem się weselić,
Ze źródeł wiecznych społem pić,
I serce z sercem radość dzielić,
I duchem w duchu wieki żyć!