Markiza klęczy przy konfesjonale,
A grzechy z warg jej padają jak kwiaty:
"To dziwne, że ja Pana nie znam wcale,
A przecież szyłam dla Pana ornaty...
Och, Eminencjo... moja, moja wina...
Na polowanie jedzie król w niedzielę...
Czy Eminencja słyszał, że hrabina
Naznacza schadzki tylko w tym kościele?
Zaprawdę, postów dochowuję ściśle...
Mąż mój?... cierpiący biedny niedołęga...
Mój wicehrabia? ? nie wiem gdzie, lecz myślę,
Że jakaś twierdzę hiszpańska, oblega...
W piersi się biję... Lecz cóż biedna dama
Może uczynić dla życia osłody?...
Co, Eminencjo, kiedy będę sama?
Jeśli rozgrzeszysz ? przyjmuję we środy".