Inwalida z buzią jak malina
Pod kwitnącą starą lipą siadł
I rumiane, raźne dni wspomina:
Farbowany, kalkowany świat.
Kraśny otok ma na furażerce
I drewnianą nóżkę, sztywny pion,
A pod kurtką, pod orderem, widać serce,
W sercu — domek, a w tym domku znowu on.
A na łączce, na okrągłej, na zielonej,
Hasa, pląsa hoża babcia-starowina,
Gdy kikutem stuka utoczonym
Inwalida z buzią jak malina.
Źródło: Jarmark rymów, Julian Tuwim, 1934.