P. Stefanii M.
Wiem… przyjdzie taka godzina,
Gdy spojrzę na błękit nieba
I powiem w cichej radości:
Niczego więcej nie trzeba.
Wiem… będzie ranek czerwcowy
I będą ptaki ćwierkały,
Błękit mi duszę przepoi
I jakiś zachwyt omdlały.
I spłynie na mnie pogoda
I mądra Boża Nowina;
O duszo moja przesmutna,
Wierz – przyjdzie taka godzina…
10 V 1915