Poeto! Kiedy głos twej pieśni
Śmierć przerwie na najwyższym tonie,
Kiedy cię w kwiecie lat, za wcześnie,
Zniecierpliwiony los pochłonie,
Kto się potężnych dni zachodem
Do głębin serca szczerze wzruszy?
Kto nad straconym życiem młodem
Odezwie się westchnieniem duszy?
Kto grób twój łzawym zrosi zdrojem
I nad zamilkłym Aonidą
Kto nieobłudną panichidą
Uczci, szlochając, prochy twoje?
Nikt! Tylko Zoil z długą szyją
Złoży martwemu hymn pochwalny
I zacznie kadzić, piejąc psalmy,
Żeby dokuczyć tym, co żyją.
(z E. Boratyńskiego)