Beati omnes, qui timent Dominum
Szczęśliwy człowiek prawdziwie,
Kto w bo jaźni Pańskiej żywie:
Gotów pełnić, co On swymi
Wyrzekł usty naświętszymi.
Temu jego wierna praca
Nigdy się w żal nie obraca,
Ale czego ziemi zwierzy,
Wszytko mu z lichwą odmierzy.
Jako wijąc się po tyce
Płodny krzak winnej macice
Obfituje w słodkie grona,
Tak bogobojnego żona.
Ociec siędzie za swym stołem,
A dziateczki stoją kołem
By w bujnym sadzie zielone
Oliwki nowo sadzone.
To ma odnieść niewątpliwie,
Ktokolwiek pobożnie żywię;
Tego, siedząc na Syjonie,
Będzie miał Pan w swej obronie.
W rzeczypospolitej zgodę
I całą ujźrzy swobodę,
Ujźrzy synów swoich plemię
I spokojną zewsząd ziemię.