Gdy dom mój i wolność
przesłoniły druty,
gdy w smutku i bólu
otoczył mnie świat,
to obraz Twój, Matko
w marzeniach wyryty
był mi obroną
od fałszu i zdrad...
Złość ludzka i podłość
wokół mnie szalały
samotna się czułam
jak zbłąkany ptak,
lecz promień nadziei
jaśniał mi wspaniały,
że modlitwa Matki znaczy wiele tak.
W smutnym mym życiu
myśli o Tobie
są mą ucieczką od koszmarnych snów.
Błogosławię, Matko, i cenię to sobie,
że na Twe wspomnienie wrócę, wrócę znów.
Cokolwiek by jeszcze losy zrządziły,
co życie przyniesie – radość lub ból,
w miłości Twej, matko, starczy mi siły,
bo duszy to mojej ożywcza sól.
Na dworze noc czarna i cisza kojąca.
Łódź życia w szalony wir mnie gna,
lecz moją przystanią, jak gwiazda błyszcząca
o Matko, jest miłość Twa.
O Matko, Matko, tak tęsknię do Ciebie.
Upadam, Matko, nie mam już sił.
Zasłoń mnie, proszę, modlitwy Twej tarczą,
by krzyż co dźwigam lżejszym mi był.
O Matko czy słyszysz te skargi i żale?
Jak Twoje dziecko w bólu się szamoce?
O Matko – do walki nie mam już sił wcale.
Wokół mnie czarne, szatańskie są moce.
O Matko, Matko, tak tęsknię do Ciebie!
Wzywam Cię całym ogromem miłości!
Dlaczego ludzie szlachetni nie mogą
siłą swej woli – zabić ludzkich złości?
O Matko! Matko! Tak tęsknię do Ciebie.
Upadam, Matko! Nie mam już sił!
Zasłoń mnie, proszę, modlitwy Twej tarczą,
by krzyż, co dźwigam, lżejszym mi był.
Auschwitz-Birkenau 1943 r
* Utwór powstał w obozie koncentracyjnym, autor pozostaje nieznany.