Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

  • Odpowiedzi 44
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Panowie z Odry mnie olali - miała byc w jednym jesiennym numerze odpowiedź w pocztówkach, nie dali w żadnym, czekac już mi się nie chce ;))jakby kieds od jakiegoś Przemka było to prosiłbym o nfo bo mi się już sprawdzac nie chce

A Pancolkowi gratuluję

pozdr.

Opublikowano

z drugiej stroyn mam to gdzieś ;) niektroe wzorce współćzesności są straszne
i dlatego wiele bardziej wolę arcihtekture Speera niż współczesne efgektowne buble architektoniczne bez wyczucia stylu i piekna ;)

Opublikowano

Adolfie; dzięki i współczuję ;) Radzę być cierpliwym, bo często się czeka dobrych kilka miesięcy na odpowiedź


Marcinie; dzięki wielkie ;) Stać u prawie u Twojego boku, to zaszczyt ;D


A. Mrozinski; ja tez nie lubię, bo zdecydowanie za mało tam poezji ;) Ale pocztówki są fajne


Wiesławie; aż tak różowo nie było - jesteśmy tylko na stronie w wierszach wybranych.
Jam Marcin Chruściel w połowie strony, chociaż Kmita dobrze pisze, więc
pomyłka mi schlebia ;D


amerrozzo; nie obraziłbym się jakbyś nie żartował.... niemniej ulga jest ;) To niezbyt z klasą
zagrywka, co robię, ale już trudno - radość za silna ;D


Pozdrawiam Panów grabulą! DZIĘKI!

Opublikowano

to jeszcze raz ja
adolf pisze: - "miała byc w jednym jesiennym numerze odpowiedź w pocztówkach,"
nie wiem, czy dobrze rozumiem, ale co - to do Odry trzeba pisać?
ja myślałem, że wystarczy sama koperta:))))
Aha i jak dobrze kojarzę, to ostatnio sami panowie górą w Odrze
bo niedawno Jerzy Rybak, a teraz Pancolek:)
jeszcze raz WiWat Pancolek

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no szanowny Wiesławie
i Ty mi zasugerowałeś Piotra Kmitę
i cały czas przekonany byłem, że to Pancolek.
A tu Marcin Chruściel - przepraszam Pancolku, że byłeś Kmitą.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Moje dłonie siegają częściej po wino niż po chleb. Do późnego wieczora jestem zbyt zajęty umartwianiem duszy by odpowiadać na choć najskromniejsze potrzeby ciała. Są dni gdzie łóżko mnie więzi. Są jednak i takie gdzie łaknę wolności ścian swego odludnego więzienia. Przed snem, błądzę w ciemnościach zakurzonych kątów by choć przez chwilę dać posmakować artretycznie powyginanym palcom, zimna użytych do aranżacji farb. Szkarłatu krwi i perłowości łez. Duchy ze ścian poznają mój zapach. Łaszą się do swego pana. Mimo agonii, czasami zmuszą się do krótkiego śmiechu. Wołają mnie po imieniu. Tym ziemskim nie piekielnym. Wypalonym na duszy. Przed którym drżą aniołowie i ziemskie błazny. Kiedyś miałem imię. I czas na to by żyć. Bez bólu i lęku. Broniłem się przed cieniem. Uciekałem, lecz on był zawsze przed mym krokiem jeszcze o krok. Gdybym wtedy spłonął razem z moimi wierszami. Czy cień wkroczyłby za mną w ogień? Ale to przecież ogień rodzi cień. Języki ognia namawiają bym spłonął. Języki cieni liżą me rany. Trucizną próbują wymusić we mnie kolejny raz uległość. Tak przecieka rzeczywistość, przez dziurawy dach. Wschodzi czarna tarcza słońca. Gdy cząstka jego światła mnie dosięgnie. Obrócę się w proch. Duchy ze ścian pytają czasami, czy stąd daleko do nieba. Nie wiem. Mi tylko piekło pisane. I znów wczesnonocne harce. Trupi blask gwiazd. Nad łąkami. W zbożu jeszcze zielonym, cichutkie stąpania. To stopy bose północnic. Ich śpiewy przerywają świsty sierpów. Tną szyję i żywoty kochanków. Dobrze im tak. Kto jeszcze ufa miłosnym potworom. A może i żałować ich należy. Ja przecież też kiedyś ufałem. A teraz przeklinam nawet siebie. Czas się uwolnić. Udało mi się wzniecić wreszcie żar na zalanym przed laty i zapomnianym palenisku. Wiązki brzozowego chrustu czekały na tę chwilę. Języki ognia dostrzegły mnie, choć w narkotycznym uniesieniu chwili, były tak spragnione swego istnienia, że wolały pięścić ceglane ściany kominka. Pieściłem ich zmysły. Dorzucając drewna i szczap. Duchy ze ścian milczały zatrwożone, patrząc jak piekło wychodzi poza ramy swego świata. Prawie mnie mieli. Cienie tańczyły dziko, okadzone dymem. Pogrzebaczem wybiłem wszystkie okna by świeżym oddechem powietrza, wzbudzić furię ognia. Spod kuchennego stołu wyciągnąłem bańkę na naftę. I cisnąłem ją w ogień. Pamiętam tylko to jak cienie, porwały mnie przez rozsadzony pożarem komin. Duchy wybiły rygle z drzwi i rozpierzchły się w mgielny mrok boru. Płonąłem żywcem. Niesiony przez diabły w trupi blask gwiazd. Dobrze byłoby żałować i uronić choć łzę. Mnie ogarnął jednak demoniczny śmiech, który objął połacie okolicy. Okoliczni bajali potem, że słyszeli piorun, który najpewniej zniszczył chatę. Płonęła kilka godzin. Wiele miesięcy później na pogorzelisku, stanął jesionowy krzyż i światło łojowych świec rozświetlało mrok i klątwę. Na darmo jednak. Bo nikt stąd jeszcze nie trafił do nieba.
    • @Omagamoga Oj też nam się zdarza, ale dużo rzadziej :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      my nie robimy tego na pokaz 
    • jest zieleń odnaleziona dalej pagórki i skrzydła ptaków niebo włóczy się między słowami ostatni wers sączy atrament na starym cmentarzu przekwitły szafirki samotny Chrystus czyta wiersze zmarli odeszli z marzeniami zostały pękające nagrobki i bezdomny poeta linijką wiersza zraniony
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...