Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Może zapukam
Jak puka kochanka
I będę udawać że wchodzę
Chętniej niż Przyzwoitość pozwala

Może apaszka będzie romantyczna
Wiesz żółto-brązowa
A potem
Sama opadnie wzdłuż uda
Ku stopie

Może buty będą eleganckie
Tak by nic nie burzyło nastroju
Ale na małym obcasie
Aby nie podkreślały charakteru wizyty
Może zamienię wieczorne perfumy na poranne
A on pomyśli że zgubiłam gdzieś
Porę dnia

Pomyśli o mnie...


18.05.97r.
[sub]Tekst był edytowany przez Catalina Acosta dnia 23-07-2004 14:49.[/sub]

Opublikowano

Witaj Cat (?)

witaj ponownie - hmmm, widzę, że dział P. to przedzkole z Gałgankami, tu w Z. zaczyna się prawdziwe życie :)))
Dziwię się (znowu), że to "wciąż" wciąż aktualne! Wiersz piękny - świetna prezentacja (nastrój itp.) - tylko tytuł przesadzony (chyba, że już nic z tego świata nie rozumiem? :)

witaj w Z!
pzdr. bezet

Opublikowano

Myślę ,że tytuł jest jaknajbardziej trafny;) Świetnie wczuła się Pani w sytuację, jesli mozna to tak nazwać. To w zasadzie trudny temat a podany w taki sposób....zabieram ze sobą. Pozdrawiam. A.

Opublikowano

hmm miałam juz wcześniej cos tu napisać, ale zrobie to dopiero teraz... wiersz po dodaniu do Pani utworów nie był przez pewien zas komentowany, cóz ja też kiedy go pierwszy raz przeczytałam nie wiedziałam co napisać.

Wiersz jest troche "zmieszany", ja czuje niepewność autora, niepewność tej prostytutki, który niby tak bardzo chce poczuc sie normalna kobietą... pomysł ciekawy, ale dla mnie wiersz jest troche przegadany. Nie ma metafor - ale to chyba dobrze ( ja jednak wolałabym gdyby gdzieniegdzie się pojawiały). Pueanta:
"A on pomyśli że zgubiłam gdzieś
Porę dnia
Pomyśli o mnie... " - jest genialna... świetne zakończenie.

Wiersz jednak do mnie nie przemawia... jest mało wyrazisty...

pozdrawiam
Tera

Opublikowano

Z treści wiersza nie wynika w ogóle tytuł, równie dobrze mogłaby to być nastolatka, romantycznie zakochana 80-letnia babcia czy nawet nieśmiały gej. Wiersz świadczy tylko o tym ,ze ani autor, ani peel nie są pewni co chcą robić.
Może... następny bedzie lepszy.

Opublikowano

Dziękuję wszystkim za uwagi.
Mogła to być babcia, mogła być nastolatka i gej, mogłam to być ja...tytuł mówi, że jest to prostytutka. Prostytutka, która puka, jak kochanka, udaje przed samą sobą, że jest kochanką i gdy jest z kimś stara się nie myśleć, że jest tym, kim jest - to prostytutka z wyobraźnią.
...

Catalina

Opublikowano

Wiesz Cat... mam łzy w oczach, serio... wyczułam tu moją własną, osobistą tęsknotę za tym, co czyste, zwykłe, szcere. I żal, że co było nie wraca, że pewne rzeczy są nieodwracalne... Przy tym bardzo kobiece...

Opublikowano

Może zbyt dużo tego "może", ale to może ma tu znaczenie kluczowe - niech więc zostanie. Pointa jest świetna - marzenie prostytutki. Nie potrafię do końca określić czy chodzi jej o wzorowe wykonanie pracy, czy chciała by się poczuć choć raz prawdziwą kochanką - klimat raczej wskazuje na to drugie - pragnie, by o niej myśleć. Jedyne co bym zarzucił, to brak interpunkcji - ale jak widać z innych Twoich wierszy, nie lubisz przecinków i kropek. Pozdrawiam Cię więc MC...

Opublikowano

Wspaniale oddana psychika kobiety, która jest niekochana. Tytuł i rozwinięcie jest pretekstem ukazania rezygnacji, barier, nieoczekiwania już niczego. Wejście w życie wewnętrzne, izolacja, i przełamywania jej w życiu wewnętrznym. Bardzo mi się podoba, ma głębię. Pozdrowienia.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Szorstkie już było życie we trudzie, dzisiaj chcę chodzić tylko w jedwabiu. Jedwabne myśli w codzienność wplatać, wstążki we włosy lekkością wabią. Mów do mnie miękko, ciepło i czule, tak by jedwabne promyki słońca znów oświetlały mą mroczną duszę. Jedwabnym szlakiem serce podąża. Wystaw na słońce - rozpieść mnie świecie, lekki wiaterek ciało owiewa. Weż mnie na ręce, jak swoje dziecię. Przyjemność życia znów chcę odkrywać.
    • @Migrena …niestety stety tak

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Miałam turkusową spódniczkę na szelkach, które krzyżowały się na plecach i zapinały na guziki. Była rozkloszowana, z ciemnego turkusu – a gdy się obracałam, unosiła się jak parasolka. Mama z babcią uszyły mi ją razem. Była niezwykła – miękka i przytulna jak brzoskwinia. Wtedy mówiłam, że „z meszkiem”, dziś już wiem, że to był aksamit. Dzieci lubią takie rzeczy. Może i dorośli. Do dziś nie znoszę materiałów, które gryzą. Ta spódniczka nie była na co dzień, nie do biegania po podwórku. Ale czasem udawało mi się uprosić mamę – jak tamtego letniego dnia. Sąsiedzi smołowali dach. Dla dziecka to było prawdziwe widowisko – ogień na dachu, dziwny, nowy zapach... Na dach nie wejdę, wiadomo, ale na podwórko sąsiadów? Już prędzej. Ciekawość zwyciężyła. I stało się nieszczęście. Chyba jakiś podmuch wiatru przyniósł ze sobą kroplę gorącej smoły. Spadła prosto na moją spódniczkę. – Ach! – Mama mówiła: „Nie kręć się tam, to niebezpieczne”… Pobiegłam do łazienki, zamknęłam drzwi na zasuwkę i rzuciłam się do ratowania mojej ukochanej spódnicy. Próbowałam mydłem, szamponem, płynem do kąpieli – nic. Plama nie znikała, tylko się rozmazywała. Ale się nie poddawałam. Pomyślałam: ten materiał ma takie jakby malutkie włoski... Może da się to wyskubać? Wyskubię – i będzie jak nowa. Skubałam więc. Palce mnie bolały, ale nic. Wtedy zauważyłam pumeks. Może tym? Siedziałam tam długo, coraz bardziej spanikowana. W końcu zaczęli się dobijać do drzwi. – Co robisz tak długo? – zawołała mama. – Nic. – Jak to nic? To wyjdź! – Nie… nie mogę! – Otwieraj natychmiast. Co się stało? Stałam bezradna. Chciało mi się płakać – już nie cicho, tylko głośno. W końcu otworzyłam. – Co się dzieje? Dlaczego…? Wystarczyło spojrzenie – wszystko stało się jasne. – Dlaczego nie przyszłaś z tym do mnie? Coś byśmy poradziły. – Jakie „poradziły”…? Nic nie pomaga, próbowałam wszystkiego. Została dziura. – Och, dziecko. Trzeba było przyjść. Ja bym sobie poradziła. – Ale jak? Czym? – Masłem. Tłuszcz rozpuszcza się tłuszczem. – Masłem?! – Tak. Ale teraz… już po wszystkim. Do wyrzucenia. – Nieee! – Chyba że chcesz w takiej dziurawej chodzić. Jeśli ci pasuje – proszę bardzo. I tak musiałam pożegnać się z moją najładniejszą i najmilszą spódniczką. Lata później jechaliśmy samochodem do Austrii. Upalny dzień, asfalt się topił i zostawiał na aucie smoliste kropki. Ale ja już wiedziałam, co robić. Masło, oczywiście. Po powrocie było trochę paprania, ale wszystko zeszło bez śladu. Wiem nawet, że jak zabraknie zmywacza do paznokci, to świeży lakier rozpuści stary. Już znam kilka sposobów na pozornie niemożliwe rzeczy. Ale... Jak się zakochasz, a ten ktoś odejdzie w siną dal – to co? Trzeba od razu zakochać się w kimś innym? No, jakoś nie działa. Dziura zostaje.    
    • Tylko tyle z tego wyniosłaś?

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Roma bardzo dziękuję za piękne słowa.       @Bożena De-Tre kimkolwiek dzisiaj jesteś, zawsze jesteś Poetką. Bo wierszami nuci Ci dusza :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...