Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dlatego naucz mnie nie kochać i nie mowić kocham,
A słowo miłość wyrzuć z mego serca.
Pozostaw mi tylko radoś i smutek
I wiare w lepsze jutro, którego nie potrafię odnaleźć.
Ofiaruj błękit nieba i promień słońca.
W jego ustach nie pojawi się słowo kocham, bo on czuje pustke w sercu,
Wielki żal do świata i siebie, i nie wie jak z tym żyć
Wśród tej przepaści uczuć i sprzeczności wyznań.
Wszystko co jest to tylko jedna wielka gra
Ale z losem nie można grać w karty, bo można przegrać coś najcenniejszego
Włsne życie, którego poraz drugi nie otrzymamy.
Chwile milczenia przynosza ukojenie, ale zarazem wieką niewiadomą
A próbując coś powiedzieć ranimy siebie najbardziej.
Prócz namietności nie pozostało nam nic.
Wiec odchodzimy stąd bez jakich kolwiek słów,
Szukając usprawiedliwienia dla nasych czynów pełnych bojętności.
Nie wiemy dokąd pójść w tej chwili milczenia,
Ale nie potrafimy zostać tu gdzie jesteśmy, bo to zabardzo rani nas.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Lekcja nr 1 - specjalnie dla miłośniczki poezji ;)
Proszę poprawić błędy (wszystkie!) w powyższym fragmencie.
pzdr. b
ps. lekcja nr 2 - skasować ten wiersz, poczytać trochę dobrych wierszy, spróbowac coś własnego napisać i ... do kosza, i tak 10 razy w kółko - albo przejdzie, albo zdobędzie pani na tyle umiejętności, że inni bedą mogli czytać jej wiersze - bez bólu głowy ;D
Opublikowano

Ja przeczytałem, ale do "wiersza" się nie ustosunkuję, bo ranić nie chcę i fajek nie mam, a więc nerwy oszczędzam.

Dziękujemy, że przyłączyła się Szanowna Autorka do orgowej wspólny. Jednak na początek polecam działy z gamy "Bez limitu" - "Warsztat" lub "Wiersze gotowe". Tam uzyska Pani wskazówki odnośnie ewentualnych poprawek, sugestie językowe, co z czasem pozwoli ze spokojem ducha publikować w działach dla dłużej piszących.

Opublikowano

namiętność, miłość, radość i smutek- te słowa do kosza proponuję wyrzucić. przekonałam się na własnej skórze, że lepiej zaczynać od opisywania dywanu, niż porywać się na miłość. to dla zaawansowanych jest, a i im nie zawsze wychodzi.
pozdrawiam, Rachel

Opublikowano

ja z kolei skończyłem na 6. to że miłośniczka poezji, nie znaczy od razu, że musi dobrze pisać. potraktuj uwagę P. Bogdana jako bezcenną, wydrukuj, opraw w ramkę, powieś nad łóżkiem, cokolowiek, bylebyś zapamiętała i robiła zgodnie z nią.

na razie nie prezentuje się to dobrze. zarówno temat przekazany w sposób mazgajski, drętwy, nudny, banalny jak i forma tragiczna. Boże, Zeusie, Odinie, Thorze czy kto tam jeszcze, widzicie i nie grzmicie ! poczytaj trochę poezji z okresu międzywojennego /np. Czechowicz/, czy okresu wojennego /np. Baczyński/. może to nauczy się malowania, kreowania plastycznych obrazów; a potem coś po wojnie, np. Różewicz, Wojaczek. powodzenia.

pozdrawiam.

Opublikowano

Ja uważam że każdy ma prawo do wyrażania własnych uczuć i pokazania ich światu a jeżeli jedyną drogą jest ich napisanie w formie wiersza czy poezji to powinno się to uszanować. Jak to sie mówi " nie odrazu Rzym zbudowano". Ja rozumiem niektóre uwagi i wezmę je sobie do serca ba są cenne, ale to nie powód by odrazu człowieka skreslać za to że po przez poezję wyraża własne uczucia, słowa i mysli. Pozdrawiam wszytkich

P.S. o gustach się nie dyskutuje.

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



kocham Wszystkie Miłośniczki poezji, choć wolałbym czynnie niż biernie;
dlatego nick zobowiązuje przede wszystkim autora którym się ten autor posługuje;
więc może odwrócić i podpisywać się : Poezja miłośniczki?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Leszczym refren chyba najlepszy z tych dotychczasowych 
    • Czy będziesz jeszcze kiedyś wspominać o naszej wspólnej zabawie w podchody — które odnajdzie większą odwagę, które podejdzie do drugiej osoby?   Tak bardzo grzeczni, tak bardzo młodzi, tak nieśmiali, jak słońce za chmurką, z nadzieją ciągłą, że wyjdzie ponownie, i znowu oślepi, i znów oczy mrugną.   Czasami niebo chmurzyło się wieczność, a gwiazda, co świecić mi miała za oknem, zamiast znów wyjrzeć, zmierzała w ciemność, oślepiać innych swym blaskiem przelotnym.   Lecz jak daleko by nie uciekła, dnia kolejnego znów mnie witała, a będąc w jej blasku, czułem z nią jedność — była czymś więcej niż wodór i skała.
    • Wszystko jebło. Nie runęło – roztrzaskało się na milion kawałków, a ja zostałam w epicentrum chaosu, zalana ogniem własnej pustki, lodem, który wbija się w kości.   Cisza krzyczy. Każdy oddech wbija się w płuca jak tysiące ostrzy. Każda myśl, każde wspomnienie, każdy cień – rozrywa serce na kawałki, które nie chcą się już złożyć.   To była miłość. Cała, prawdziwa, dzika i pełna nadziei. Oddałam wszystko, co miałam, serce, które biło dla Ciebie, każdą cząstkę siebie, każdy uśmiech, każdą noc, każdy dzień.   A Ty odszedłeś. Nie było ostrzeżenia, nie było słowa. Tylko pustka, która zalała wszystko, co kiedyś miało sens. Świat stracił kolory, dotyk, smak – została tylko dziura, w której kiedyś mieszkała miłość.   Moje oczy patrzą w nicość, szukają ciebie w odbiciach, w cieniu, w każdej drobnej rzeczy. Dusza pali się od środka, rozrywa mnie chaos uczuć, które nie mają gdzie uciec.   Każdy ruch, każdy oddech, każdy dźwięk jest ciężarem, który miażdży ciało i serce. Wszystko, co kochałam, co dawało poczucie bezpieczeństwa, rozprysło się nagle, zostawiając tylko ból i tęsknotę.   Próbuję oddychać, próbuję iść dalej, ale pustka jest oceanem, który wlewa się do płuc, zalewa serce, kruszy każdy krok, ciągle przypomina, że to, co kochałam całym sercem, już nie wróci.   Wspomnienia wracają i szarpią mnie wciąż. Nie mogę ich odrzucić, nie mogę ich wymazać. Każdy uśmiech, każdy dotyk, każdy wspólny moment – wszystko wbija się we mnie i pali od środka.   Już wiem, że nic nie będzie takie samo. Nic nie wypełni pustki, która została po miłości, która była całym moim światem, która dawała sens i nadzieję, a teraz pozostaje tylko echo w sercu.   Ból we mnie nie jest cichy. Nie jest mały. Jest jak tsunami ognia i lodu, zalewające wszystko, co kochałam, co dawało choć cień poczucia bezpieczeństwa.   To nie mija. Jest we mnie w każdej komórce, w każdym oddechu, ciągle szarpie, pali, wypełnia chaos, ciągle przypomina, że wszystko, co kochałam całym sercem, roztrzaskało się w proch i pył.   I mimo że nic nie mogę zmienić, ciągle próbuję istnieć wśród ruin, ciągle próbuję znaleźć choćby ścieżkę, która pozwoli przetrwać kolejny oddech, bo nawet w tej pustce, ta miłość, choć utracona, wciąż mnie definiuje, wciąż mnie kształtuje, wciąż mnie boli.
    • tylko walizka terkocze mi znajomo w tym obcym mieście szczerbatymi frontami kpią nawet kamienice
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...