Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

i dobrze... ja pojechałam na to ze szkoły...
choć z drugiej strony warto dowiedzieć się nowych rzeczy o Nim (jeśli kogoś to interesuje), których nie ma w jego biografiach. tyle że ten akurat film niewiele takich małostek zawiera, choć są momenty które poruszają wnętrze.. ale jest ich zdecydowanie za mało

Opublikowano

Czytałem recenzję ostatnich papieskich filmów. Wszystkie określają film jako "bryk z pontyfikatu", znane sceny pokazujące że papież był wielkim człowiekiem, tyle że z nich nie wynika, dlaczego był wielki. Plus banały o kremówkach. Czyli papież przerósł twórców.

Opublikowano

co wy oglądacie? ten film sciaga z waszych kieszeni pieniądze i tyle

wiara wiarą, jan pawełkiem.
debile debilami

prosze sobie poczytac jak wyglądała promocja filmu.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




co to ma znaczyć? każdy ogląda co chce, ja osobiście jestem katoliczką i chciałam zobaczyć jak film pokazał Jana Pawła II i nie czuję się z tego powodu debilem (!)
być moze Ty zawsze chodzisz na filmy, które sa wspaniałe, tylko ciekawe skąd się dowiadujesz o ich doskonałości, zanim je oglądasz
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




co to ma znaczyć? każdy ogląda co chce, ja osobiście jestem katoliczką i chciałam zobaczyć jak film pokazał Jana Pawła II i nie czuję się z tego powodu debilem (!)
być moze Ty zawsze chodzisz na filmy, które sa wspaniałe, tylko ciekawe skąd się dowiadujesz o ich doskonałości, zanim je oglądasz

a Ty jesteś zdolna ocenić czy dany facet kreciłby cie w łóżku. raczej

to co napisałaś nie ma sensu. czesto orientuje sie przed obejrzeniem

a debili nie bede tłumaczył. mi chodzi o promocje. to co z tego zrobili. tyle
mnie to nei dotyczy

soryy ze sie wtrąciłem
Opublikowano

Papież
Byłeś jak biała kartka
czysty i nieskalany
z sercem w otwartej dłoni
stanąłeś w bieli przed nami
morze miłości wlałeś
w niejedno puste serce
cóż może jeden człowiek?

nie może zrobić więcej.

Opublikowano

A ja na filmie nie byłem, nie przepadałem za Janem Pawłem II. Inna rzecz, że nie widziałem pierwszej części i nie lubię biografii:] Ale zadziwił mnie kiepski refleks twórców - ciekawe, czemu nie nakręcili filmu za jego życia... No i nie ma co - jedyną rzeczą mogącą przyciągać do kina jest tytuł, na Karolu...(swoją drogą, niedługo ma wyjść "dwójka"... Au) przysnąłem.

Opublikowano

całkiem możliwe
eh, dziś wszystko się kręci wokół pieniędzy, choć pieniądze to nie wszystko - również jeśli chodzi o te filmy, może jednak ktoś chciał pokazać ludziom Jana Pawła II, żeby go lepiej poznali, czegoś dię dowiedzieli, docenili jego naukę - lub nie - zalezy kto jak go postrzegał

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Historia wdzięczna a puenta znakomita. Podkreślona flamastrem. Z przyjemnością Alu. I jesteśmy zgodne w kwestii miłych materiałów. Bb
    • @Migrena Miłość jako akt kreacji - niezwykłe ujęcie. Słowa płyną lekko, naturalnie i zabierają mnie w sferę mistyczną i cielesną jednocześnie. I niech trwają, niech się stwarzają, natura nie zna pojęcia "koniec". O ciszy nie piszę, bo poeci wiedzą lepiej, jak ją dotknąć.  
    • Stara, drewniana figura kiedyś w głównej nawie swoje miejsce miała. Wszystkie prośby, intencje i żale — przez tyle lat w jej kierunku wypowiadane — słuchała. Łzy, czasami, na posadzkę świątyni spadające — widziała. Na pytania: „Czy jesteś?”, „Czy widzisz, co robią?” — nawet gdyby mogła odpowiedzieć, odpowiedzi nie znała. A jednak, mimo swego milczenia, była jak światło w ciemności— ci, którzy przychodzili, znajdowali w niej jakąś ciszę, cień nadziei, poczucie, że nie są całkiem sami. Z wysokości swego cokołu patrzyła na dzieci trzymające matki za rękę. Na starców z różańcem w dłoniach. Na zagubionych, którzy z lękiem w oczach i gniewem w sercu stali w półmroku. Na zakochaną dziewczynę, co szeptała: „Niech mnie pokocha”.   Niemy świadek wszystkiego, co kruche i piękne w człowieku. Jej drewniane ramiona wypłowiały, twarz popękała przez wieki. Spojrzenie, wyryte przez dłuto, nie straciło jednak łagodności. Nie mogła cofnąć czasu. Nie miała mocy sprawczej. Nie znała odpowiedzi na modlitwy. A jednak — była. Właśnie to „bycie” było jej najważniejszym darem. Z czasem nowe figury, dekoracje zaczęły otaczać ją z każdej strony. Ona — skromna, lekko pochylona — wciąż stała. Stała i słuchała. Choć nie znała słów, rozumiała ciszę. A w tej ciszy ludzie mówili najwięcej. Została zdjęta z cokołu. Ostrożnie, bez ceremonii. Przeniesiona do zakrystii. Tam, między szafami z ornatami, obok zapasowych lichtarzy i zakurzonych mszałów, stoi cicho — zapomniana. Nie słyszy już szeptów modlitw. Nie czuje ciepła ludzkich spojrzeń. Nie widzi łez spadających na kamienną posadzkę.   Czasem tylko, przez uchylone drzwi, wpadają do niej echa liturgii: odległe śpiewy, brzęk dzwonków, szelest procesji. Serce z drewna — czy może w ogóle istnieć takie serce? — ściska wtedy tęsknota. Tęskni za kobietą, która codziennie zapalała przy niej maleńką świeczkę. Za chłopcem, który z obawą patrzył w jej oczy, zanim odważył się przystąpić do spowiedzi. Tęskni za szeptem: „Pomóż mi przetrwać…”. Za zapachem wosku i kadzidła. Za szczególną chwilą ciszy, gdy kościół był pusty, ale ktoś wchodził — i tylko dla niej klękał. Choć zrobiona z drewna, nosi w sobie ślady tych wszystkich dusz, które przez lata złożyły przed nią swoje ciężary. I nie umie zrozumieć, dlaczego została odsunięta. Czeka. Bo figury — tak jak ludzie — potrafią czekać. I wierzyć, choć nie potrafią mówić. Czeka. A jej drewniane serce, w zakrystii między szafami, wciąż wystukuje słowa pieśni: „Kto się w opiekę…” A ona słucha.   Rzeszów 24. 07.2025
    • Moim*             jak najbardziej skromnym zdaniem: Świat Zachodu jest po prostu w stanie głębokiego kryzysu, a źródłem jego klęski jest nieodróżnianie tego - co realne, rzeczywiste - od różnego rodzaju kalek ideologicznych - czy wręcz propagandowych i w tej chwili najpilniejszą rzeczą, którą Świat Zachodu ma do odrobienia i wszyscy ci - co chcą być odpowiedzialnymi politykami - muszą zrozumieć - jak bardzo zideologizowane jest myślenie ludzi Świata Zachodu i przez to - jak bardzo odklejone jest od realnej rzeczywistości, zrozumienie - jak często osoby w swoim subiektywnym mniemaniu chcą dobrze - na przykład: walcząc o demokrację i o prawa człowieka - są tylko i wyłącznie marionetkami w rękach tych tworzących ideologie i za fasadą pięknych haseł są ukrye - bardzo i bardzo i bardzo brutalne interesy...   Magdalena Ziętek-Wielomska    *zrobiłem drobną edycję - treść bez zmian 
    • @Marek.zak1Dziękuję, że zajrzałeś. Opowiadanie jest prawdziwe, a puenta - też. No może zależy jeszcze od tego,  jak głębokie i silne jest uczucie. Jeśli powierzchowne i płytkie, to spływa jak woda po kaczuszce. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...