Chroń króla

[Simon Tracy]

Każdy mój ruch

jest poczęty z bezsilności.
Na planszy mojego życia,
wszystkie pola są
śmiercionośnymi pułapkami.
Dlatego najlepszym sposobem

wydaje się,

utonięcie w myślach.
Sennym bezruchu,

któremu bliźniacze wsparcie

okazuję Twoja obojętna
i skupiona na błądzeniu

po klawiszach fortepianu twarz.
Ty nadal grasz.
Palcami, kościstych kłamstw.
Opuszkami, chłodnych uśmiechów.
Knykciami,
zdradliwych, porannych pocałunków.
A ja ciągle myślę nad kolejnym ruchem.
Minutą, godziną, dniem.
Gdybym tylko wiedział

ile mi pozostało czasu?
Ile nam go bezcelowo ubyło?
Ile zabrały wieczory,

pełne tulenia i szeptów?
Ranki chłodne, łaknące rozgrzania

w miłosnych uniesieniach.
Podróże słów do naszych serc i dusz.
Ukrytych za grubymi murami
niedostępnego egoizmu.
Uwielbienia własnego ja.
Ty - trującą lilia.
Ja - doskonały narcyz.
Mogę tylko patrzeć ukryty

za zwartym szykiem swych wojsk.
Pionów, co pieśń bitewną wznoszą.
Bez wahania, oddają ofiarę z życia.
Zabierając w zaświaty,

tylu wrogów ile zdołają
Gońców rozesłałem.
Wrócili z niczym przed moje oblicze.
Zapomniałem już.
Jestem sam

i sam muszę podjąć decyzję.
Nie mam sojuszników ani przyjaciół.
A wroga tylko w Twej osobie.
Konie, rwą murawę pod sobą.
Podkutymi kopytami.
Ich oczy przekrwione,
ślą pioruny z nienawiści złożone,
na wrogie szańce.
Parskają i rżą niespokojnie,
chcąc rwać cwałem
ku miłosiernej śmierci

lub wiecznej chwale.
Kaptury kolczug lśnią,
nad ceglanymi blankami wież.
Kusze załadowane bełtami

z miłosną trucizną,
wcelowane w Twe serce.
Czekają jedynie na sygnał

by rozpętać piekło.
Królową, wygnałem

na Twój koniec planszy.
Po cóż mi szpieg i kłopot w oddziale.
Chodzi mi tylko o Ciebie.
By Cię pokonać.

Zniszczyć i upokorzyć.
Przed światem i ludźmi.
Osądzić i osadzić w lochu.
Gdzie Twój krzyk i szloch,
będą wieczną udręką.
Za grzechy nasze.
Których ja jednak nie żałuję.
Spojrzałaś przez ramię na mnie.
Nie grasz? Spytałaś zdziwiona.
Myślę nad ruchem. Odparłem.
Jak chronić króla.
A zabić.
Najlepiej jednym, dobrym ruchem.
Niepotrzebną królową.

[Marek.zak1]

A zabić.
Najlepiej jednym, dobrym ruchem.
Niepotrzebną królową.

 

 

Dlatego też, jak królowa nie żyje, pierwszym podejrzanym jest zawsze mąż, czy partner. 

[Christine]

@Simon Tracy Lubię grać w szachy, ale zawsze chronię królową. Użyłeś niezwykłej metafory. Świetny tekst!

 

 

 

 

 

[Simon Tracy]

@Christine Mój ostatni związek ubrany metaforycznie w wiersz.

@Marek.zak1  Bo jest pierwszą logicznie wykalkulowaną osobą, której denatka zaszła za skórę, zniszczyła nerwy i psychikę i ma zazwyczaj dziesiątki motywów do zbrodni

[Berenika97]

@Simon Tracy

Ten wiersz to złożona, niesamowita  metafora rozpadającego się związku, w której partia szachów stają się obrazem relacji między dwiema osobami.

Życie postrzegane jako szachownica pełna „śmiercionośnych pułapek" prowadzi do patowej sytuacji, w której jedynym wyjściem wydaje się „utonięcie w myślach", czyli właśnie rezygnacja z ruchu.

A przemoc, mimo, że dzieje się w fantazji i metafory szachowej, ujawnia głębokość rozgoryczenia i chęć zemsty. Końcowe zadanie - symboliczne "zabicie" - to koniec związku, emocjonalne unicestwienie, bliskość zamieniła się w strategię, a miłość w chęć dominacji i zemsty.

Świetny wiersz! 

Mój partner w grze stara się "zabić" królową - ale moją!