Żywioły

[Berenika97]

"Nie odchodź" - prosi wiatr

błądząc w sitowiu,

gubiąc horyzont w kołysaniu trzcin.

Też tak proszę,

gdy twój dotyk

płynie po mojej skórze.

"Zostań" - szepczą wodorosty

oplatając kostkę wędrowca,

nie wiedząc, czy ratują, czy topią.

Jeśli uchylisz drzwi

do swojego spojrzenia -

utonę w nim cała.

"Nie gaśnij" - krzyczy noc,

liżąc brzegi ostatniej

krwawiącej gwiazdy.

A ja chcę tak krzyczeć,

gdy czuję, jak w twoich oczach

eksploduje blask.

"Zwolnij" - błaga chwila,

nie chcąc tak szybko

stać się przeszłością.

I ja błagam

próbując odcisnąć w pamięci

fakturę twoich ust

"Wypełnij mnie" - woła ziemia

przyjmując deszcz ,

by nie utracić tego,

co dotknęło jej wnętrza.

Chcę tego samego.

Gdy twoje imię

rozpada się na języku,

 

i stajesz się częścią mnie.

 

 

inspiracja: Wiersz Anny Ciarkowskiej

[Berenika97]

@infelia @APM  Bardzo dziękuję! :)

[Łukasz Jurczyk]

@Berenika97 W Twoim wierszu granica między naturą a intymnością niemal całkowicie się zaciera. Jest gęsto od emocji.

 

Motyw imienia „rozpadającego się na języku” świetnie domyka tę opowieść o całkowitym przenikaniu się dwóch istot.

 

To dojrzała, piękna i bardzo szczera poezja.

 

Pozdrawiam