Nie widzę Słońca

[Berenika97]

Nie wiem kiedy świat zgasł tak szybko we mnie

I barwy w szarość nagle się zmieniły.

Ktoś mgłą przysłonił oczy tak podstępnie

Że dni i sny się w jedno połączyły.

Wciąż zapominam, że dzień się zaczyna,

A świat nie może powstać z samej ciszy.

Że życie lepić trzeba jakby z gliny,

Z ruchu i z tego, co się wokół słyszy.

„Spójrz, jakie słońce!” – mówisz do mnie rano,

Gdy żaluzjami zrywasz cienie ze ścian.

Ja widzę tylko pustkę – tę niechcianą,

Gdzie linie mroku to ślady dawnych ran.

 

[Berenika97]

@Łukasz Wiesław Jasiński

 

Serdecznie dziękuję! :)

 

 

@Migrena  

Serdecznie dziękuję! Cieszę się, że jesteś i że moje próby pisania wierszy rymowanych podobają Ci się. Serdecznie pozdrawiam. :))) 

 

 

 

Edytowane 6 godzin temu przez Berenika97 (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Simon Tracy  @Omagamoga   Bardzo dziękuję! :) 

@huzarc  Bardzo dziękuję! :)

[huzarc]

@Berenika97 Wiersz pozostawia wrażenie czegoś delikatnego i bolesnego jednocześnie. Jak zapis chwili, gdy życie nie tyle się wali, pęka, rozsypuj się na niepowiązane elementy, co po prostu cichnie i blaknie, znika.

[andrew]

@Berenika97

...

wierny przyjaciel 

budzi nie tylko westchnienia 

poda dłoń rozjaśni myśli 

nie zachodzi jak słońce 

 

oddaje się bez reszty 

zabiera... 

w nieskończoność 

świat nie kończy się na ziemi 

tam czas nie płynie 

tam spotyka się marzenia

...

Pozdrawiam serdecznie

Miłego dnia 

 

[Annna2]

@Berenika97 delikatny bardzo

[Amber]

@Berenika97  Twój wiersz jest nastrojony jak instrument, wybrzmiewa w nim prawda z delikatnością poezji. Pozdrawiam serdecznie.