Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Konrad Koper@Konrad Koper

Bardzo dziękuję! Pozdrawiam. :)

@Marek.zak1

Bardzo dziękuję za komentarz. :))) 

@Leszczym

Bardzo dziękuję! Nadawanie tytułów - to moja pięta Achillesowa. :) 

@Amber

Bardzo dziękuję! :)))

@Toyer

Bardzo dziękuję! To chyba nieważne, że się miesza. Ważniejsza jest chyba świadomość tego. :))) 

@Tectosmith

No cóż, uważam, że każdy. 

Czyli należysz po prostu do tej większości, która nie jest tego świadoma.

 

Wszyscy posiadamy cechy, doświadczenia lub przynależności, które w jakimś kontekście czynią nas mniejszością - ale często koncentrujemy się tylko na tych aspektach naszej tożsamości, w których należymy do "mainstreamu". Nie dostrzegamy własnej "mniejszościowości", ponieważ patrzymy na siebie przez pryzmat dominujących cech lub żyjemy w bańkach społecznych, gdzie nasze cechy wydają się normą.

Przykłady:

Człowiek nie myśli, że należy do mniejszości, gdy jest: leworęczny (10% populacji), ma rzadką grupę krwi, nigdy nie założył rodziny (rosnąca, ale wciąż statystyczna mniejszość), ma chorobę autoimmunologiczną, nie ma konta na mediach społecznościowych, biegle włada trzema językami, jest weganinem, ma nietypowe hobby np. pisze wiersze, jest użytkownikiem portalu poetyckiego i.t.p  

Ale wcale nie musi o tym mysleć - i to bardzo dobrze. 

 

Wszyscy jesteśmy mozaiką cech - niektóre są "większościowe", inne "mniejszościowe" , a empatia powinna wynikać ze zrozumienia tej uniwersalnej różnorodności.

Opublikowano

@Tectosmith

Możesz nie czuć się częścią żadnego "my", ale obiektywnie jesteś częścią wielu zbiorowości - czy tego chcesz, czy nie. Jesteś częścią społeczeństwa, które dzieli z Tobą język, którym teraz piszesz. Jesteś częścią gatunku ludzkiego. Jesteś częścią ekosystemu tego kontynentu. Mieszkasz w kraju, którego prawo Cię obowiązuje, bez względu na to, czy czujesz się jego częścią.

Subiektywne odczucie nie zmienia obiektywnego stanu rzeczy.


Więc owszem - Twoja perspektywa jest indywidualna i masz prawo unikać uogólnień. Ale to, że nie czujesz się częścią jakiejś (czy wszystkich) wspólnoty, nie zmienia faktu, że w wielu wymiarach obiektywnie w niej jesteś.


 

Opublikowano

@Berenika97
Nie neguję istnienia zbiorów ani faktów biologicznych czy społecznych. Zwracam jedynie uwagę, że używanie formy „my” bez jej zdefiniowania prowadzi do uogólnień, które nie oddają mojego sposobu myślenia ani autoidentyfikacji. Wolałbym, żeby każdy mówił w swoim imieniu. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tea co to jest Tea...? na początku silny demon nieomal materialny, wielu się nią krztusiło. odpadła z naszych orbit, zginęła w popiele , nikt jej nie chciał miała zbyt dużą masę Radu , drażniła ,  ze skrajności w skrajność i nigdy za dużo . Miary, straciła miary bo ponieważ , lepiej nie waż, zostało trochę helu, ale pies woli mięso, rybę też zje. Nie zamykaj oczu , jutro może być zaskakująco inne, jak wątły mak , jak płatki róż, czerwień jest błękitem . Koszmar się rozpłynął ale smutek pozostał. 
    • @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Szukałem balsamu — na blizny, na echo dawnych ran; nostalgia, jak woda w starych kadziach, rozlewa się po grudniowym niebie.   Chłód spuszcza głowę, rozkłada woal szronu, szepcze do siebie po cichu i nie patrząc w przód — idzie dalej.   Na parapecie czarny kot jak przecinek w zdaniu dnia, straszy sikory drżeniem ogona, jakby bronił tajemnicy zimy.   Bo czasem najgłębsze ukojenie znajduje się dopiero wtedy, gdy odczytasz własne rany jak mapę powrotu do siebie.   Wiesz kiedy nasze dłonie spotkają się w pół drogi, zgaśnie ciężar zim lecz błogi rytm nigdy nie wróci.   I co wtedy ? Czy już bez lęku przyjmiemy swoje słowa, jakby bliskość była pieśnią, nową prostą formułą - zostań.    Boję się odpowiedzi, bo może nie będzie w niej gwarancji może bliskość nie być hymnem lecz zgodą na brak melodii.
    • @Rafael Marius anioł ze mnie taki szybko gojący:) noga już prawie nie boli, może troszkę, w nocy się budziłam, czułam równie, już jest stabilna noga:)
    • Dwadzieścia lat w ciemnym lochu. Dwadzieścia lat odbijania się niczym Piłka od krat i stalowych wrót. Ocierania się o szare betonowe ściany   Na spacerniaku, jak na wybiegu dla psów. Klawisz na klawiszu brzęczał głośno, Choć nie było tam pianina ni akordeonu. Dzisiaj siedzę na kamieniu polnym,   Sama jak palec u ręki, łzy leję, łkam Na widok słońca, które chowało się Przede mną ze wstydu przez tyle lat. Nawet teraz, gdy rzucę okiem wokoło,   Nie widzę swego cienia, nawet śladu, Jakby mnie nie było; czy zostałam duchem Niewidzialnym, nocną zjawą, marą? Dłubię patykiem w ziemi, rozmyślając   Co dalej, jak wstać na nogi, gdzie iść? Świerszcz w trawie dla mnie nie zagra, Kundel ze wsi wyszczerzy tylko kły. Powlokę się przed siebie, mocno trzymając   Swoje łachmany, nim odbierze je złośliwy wiatr, A błotnista ziemia wessie drewniane chodaki. Mój cały dobytek zebrany w te stracone I przespane dwadzieścia ostatnich lat. @infelia Inspiracją - serialowa Pati.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...