Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nic mnie z tobą nie łączyło 

prócz tych paru wejrzeń w serce.

Nic mnie z tobą nie łączyło 

prócz tych kilku ciężkich westchnień.

 

Nic mnie z tobą nie dzieliło

oprócz zasad, wątpliwości.

Nic mnie z tobą nie dzieliło

prócz milczącej bezsilności.

 

Nic mnie z tobą nie łączyło

oprócz nocy nieprzespanych.

Nic mnie z tobą nie dzieliło

prócz nadziei zapomnianych.

 

Gdzieś na krańcach dzikich marzeń

co zrodziły się z nicości,

powstał promień i połączył

barwne dusze bez przyszłości.

 

I rozdzielił grom natychmiast

to co jeszcze nie istniało,

choć nie przyszła żadna klęska

nic z wygranej nie zostało.

 

Nic nas z sobą nie łączyło- 

tak powiedzą zimni ludzie

ale drzewa i potoki

szepczą o nas jak o cudzie. 

 

Nic nas nie łączy

nic nas nie dzieli

prócz tej deszczowo

łzawej niedzieli

oprócz aniołów 

strzegących tego 

co mamy w duszach 

drogocennego

i w dzien i w nocy

serce ból mieli.

 

Nic nas nie łączy.

Nic nas nie dzieli.

 

 

 

Opublikowano

@viola arvensis

 

 

Twoja POEZJA jest niezmiennie fenomenalna !

 

w tym wierszu mistrzowsko uchwyciłaś  bolesny paradoks, gdzie to, co naprawdę  łączy, dzieje się poza wzrokiem „zimnych ludzi”, w sferze dusz i ciężkich westchnień.

 

to arcydzieło udowadniające Twój talent - poezja, która boli i zachwyca jednocześnie.

 

 

Wiolu.

 

Ty jesteś wspaniała !!!!

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...