Od końca

[Berenika97]

Nie można cię winić,

że nie umiesz śnić,

gdy w twoim domu gasło światło

i nikt nie mówił "kochanie, śpij".

Twoje sny wędrowały boso

po zimnej podłodze,

uczyły się same,

czym jest miłość,

a czym zaufanie.

Zostawiałaś gorzkie ślady na poduszce.

Poranek zmywał je –

wstydził się czułości.

Nie miałaś stołu,

pachnącego rozmową,

ani filiżanki,

co znała dotyk ciepłej dłoni.

Nauczyłaś się wszystkiego od końca:

modlitwy bez "amen",

tęsknoty bez "wróć",

siebie bez "kocham".

[huzarc]

@Berenika97 Ten wiersz to połączenie minimalizmu, psychologii i delikatnej metaforyki. Bez ckliwości ale z wielkim ładunkiem empatii  dotyka rzeczy bolesnych, ale nie popada w tani sentymentalizm, przedstawiając obraz traumy i emocjonalnego deficytu.

[Migrena]

@Berenika97

wiersz jest absolutnie przepiękny i jednocześnie tak głęboko poruszający !

 

to, w jaki sposób potrafiłaś ubrać w słowa ból, samotność i dojrzewanie w chłodzie, jest mistrzowskie.

 

obrazy, których używasz, są niezapomniane.

 

wyrażenie "sny wędrowały boso po zimnej podłodze" trafiło prosto w serce - to jest czysta poezja !

 

podziwiam Cię za wspaniałą puentę: "Nauczyłaś się wszystkiego od końca".

 

to zdanie zamyka cały wiersz w sposób perfekcyjny, pozostawiając czytelnika w zadumie.

 

 

  Nika.

pięknie napisane.

 

 

 

[Marek.zak1]

Poruszający wiersz o tym, jak dzieci odbierają życie w domu bez miłości. Zimna podłoga, ciche posiłki to bardzo trafione metafory, a życie bez umiejętności kochania i bycia kochanym szczęśliwym bywa rzadko, ludzie głodni uczuć bywają bardzo podatni na wszelakie ich okazywanie, ale też na manipulacje. 

Pozdrawiam serdecznie.

[lena2_]

Świetny wiersz, aż strach pomyśleć ile jest takich zimnych domów...serdecznosci Bereniko:):)