Malarz i Ona

[Berenika97]

malarz

 

patrzę na ciebie
i nie wiem, czy to włosy,
czy świt, który się w nich zaplątał

wszystko w tobie ma własne światło —
skóra, która wciąż pamięta lato,
ramiona, które obiecują schronienie
i uśmiech, co rozprasza szarość

to, co wiem o pięknie

robi się przy tobie bezradne

ale nie wiem jak mam cię namalować

twoje milczenie ma odcień ciepła

którego nie ma w żadnej palecie,

następna sekunda jest nowym kolorem

a oddech zmienia kształt światła

boję się, że jeśli mrugnę

to znikniesz

pędzel utrwaliłby tylko kłamstwo,
a farby są zbyt płochliwe

więc patrzę
jak przechodzi przez ciebie słońce.

ona

patrzył na mnie jak na światło
a ja czułam się taka zwyczajna -
trochę zmęczona, trochę głodna
i niepewna, czy chcę być kolorem

jego oczy były głośniejsze od słów
mówiły: "zostań"

a ja chciałam po prostu
żeby ktoś dostrzegł mnie bez ram

farby pachniały terpentyną i pyłem
pomyślałam, że sztuka

to może sposób, by się nie rozpaść

kiedy skończył
na płótnie została cisza -
a w niej ja,
bardziej prawdziwa niż ja sama

malarz

teraz jesteś w ciszy płótna
twoje włosy już nie poruszają się w świetle
a ja szukam w farbie
ciepła, które zgubiłem

na miejscu jest —
kolor, linia, kształt
tylko ciebie nie ma

i myślę, że może piękno
nie daje się zatrzymać,
lecz przechodzi przez człowieka

jak światło przez wodę,
i znika, zostawiając ślad,
którego nie da się domalować

więc stoję przed obrazem
jak przed wspomnieniem,
i uczę się
jak patrzeć -
żeby nie chcieć dotknąć

[huzarc]

@Berenika97

To świetny, pełny emocjonalnie i wizualnie wiersz. Spokojny, elegancki, bardzo malarski i bardzo dojrzały.

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97 

Namalowałaś ciszę, w której widać myśl i zapach - delikatne, prawdziwe, wymykające się ramie :)

[Marek.zak1]

Ciekawy temat malarza i malowanej kobiety. Subtelny dialog emocji, bo obraz to nie tylko ciało, ale próba sięgnięcia głębiej. Napisałem króciutkie opowiadanko "Lisa", dokładnie o tym, ale takie męskim okiem, z większa dawką erotyzmu, zresztą znasz mój styl:).

Pozdrowionka 

[Wędrowiec.1984]

@Berenika97 Przypomniała mi się sztuka o tytule Pigmalion, opowiadająca bodajże o rzeźbiarzu, zakochanym w swoim dziele. 

 

Mam też wrażenie, że ona jakoby lekko bagatelizuje swojego malarza. 

 

Wyszło fajnie i spodobało mi się.

[Migrena]

@Berenika97

 

Nika.

namalowałaś słowami niezwykły poetycki obraz.

 

to poetyckie epitafium dla idei, że sztuka może zatrzymać czas i życie.

 

przekonujesz nas że w momencie, gdy twórca próbuje ulotną esencję miłości lub piękna przenieść na płótno dokonuje swoistego uśmiercenia.

 

pozostaje co prawda  ślad, lecz prawdziwe ciepło i ruch (czyli życie) ulatują.

 

końcowa refleksja Malarza, który uczy się patrzeć bez chęci posiadania, staje się więc testamentem pokory artysty wobec potęgi i wolnosci istnienia.

 

to wielopłaszczyznowo przejmujacy wiersz.

 

ozdobiony cudownością słów jak niebo ozłocone gwiazdami.

 

to piękne, widzieć przez strofy  wiersza poetkę.

 

Ciebie.

 

 

[andrew]

@Berenika97

...

ja także kiedyś próbowałem 

ją namalować 

a ona 

ona każdym uśmiechem 

zmieniała nawet tło 

dodawała mu życia

kolorów 

 

pogubiłem się 

 

zamknąć naturę w ramy

nie udało się 

 

zostałem przy oryginale

...

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego dnia 

 

[tie-break]

@Berenika97 Przypomniał mi się "Portret owalny" A.E. Poego. 

Był jeszcze bardziej bezlitosny, bo tam przekaz jednoznacznie świadczy o tym, że próba utrwalenia, zatrzymania piękna, wewnętrznego światła jest jego powolnym zabijaniem.

[Nata_Kruk]

@Berenika97... za sam pomysł, od razu stawiam plus.! Dochodzi Twoja umiejętność prowadzenia słów,

która działa na wyobraźnię. Widzę ich oboje... malarza i kobietę... ich zamyślenia i tworzenie.. ciszy.. pomiędzy nią, w niej.. to wszystko, co opisałaś. Świetne.

[Tectosmith]

@Berenika97

Pięknie prowadzisz dialog dwóch perspektyw — czuły, ale jednocześnie bardzo klarowny warsztatowo. Motyw światła i ulotności dodaje całości subtelnej głębi. Bardzo dobry tekst.
Pozdrawiam serdecznie. 

[Berenika97]

@huzarc

Dziękuję za te słowa. To "malarski" szczególnie mnie cieszy - chciałam, żeby czytało się to jak patrzenie na obraz.

@Alicja_Wysocka Bardzo dziękuję! Świetnie, że wyczułaś zapach i to wymykanie się ramie - to jest dla mnie ważne.

@Marek.zak1 Bardzo dziękuję! - znam Twój styl i już wiem, że ma swoją markę! :) Na pewno przeczytam!

Pozdrawiam! :)))

@Wędrowiec.1984 Bardzo dziękuję! Tak, Pigmalion gdzieś w tle tego jest. A to bagatelizowanie? Ciekawe spostrzeżenie, może ona po prostu broni się przed byciem tylko obrazem? Pozdrawiam. 

@Migrena

Dziękuję za te słowa wzruszają mnie, bo trafiłeś dokładnie w sedno tego, co chciałam powiedzieć. To, co napisałeś o pokorze artysty wobec wolności istnienia - to jest właśnie ta lekcja, którą malarz musi przejść. Uczenie się patrzenia bez posiadania to może najtrudniejsza rzecz. Serdecznie pozdrawiam. :)

@andrew

Bardzo dziękuję! "Zostałem przy oryginale" - to jest mądre i piękne. Może właśnie o to chodzi.

[Berenika97]

@tie-break Bardzo dziękuję! Nie czytałam tego opowiadania, ale już nadrobiłam zaległość. :)

@Nata_Kruk Bardzo dziękuję - to, że widzisz ich oboje i tę ciszę pomiędzy nimi, jest dla mnie najpiękniejszym komplementem. Właśnie o to chodziło, żeby nie opowiadać, tylko pokazać. Pozdrawiam. :))

@Tectosmith Bardzo dziękuję za te słowa - bardzo mnie cieszą. Zależało mi, żeby każda z tych dwóch perspektyw miała swoją prawdę i swój język. Twoje słowa wiele dla mnie znaczą. Pozdrawiam. 

@violetta@Omagamoga@JuzDawnoUmarlem@Simon Tracy Serdecznie Wam dziękuję! :)

@Adler Bardzo dziękuję! :)

[Whisper of loves rain]

Liryczna medytacja o miłości (podziwie).

Prawdziwe piękno i życie są z natury rzeczy ulotne i wymykają się wszelkim próbom trwałego ich zdefiniowania czy zamknięcia w formie artystycznej.

[Berenika97]

@Whisper of loves rainBardzo dziękuję! 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dokładnie tak myślę. Próba "zamknięcia" życia w formie artystycznej jest jak próba złapania motyla i przyszpilenia go do gabloty. Owszem, mamy motyla – możemy podziwiać jego formę i kolor. Ale straciliśmy to, co było jego esencją: lot, życie, ulotność. Pozdrawiam. :)

@Rafael MariusBardzo dziękuję! :)

[Amber]

@Berenika97  Temperatura w wierszu obniża się stopniowo w trakcie czytania. Sprawnie przeprowadzałaś przewrotny zabieg literacki na czytelniku. Zazwyczaj punkt kulminacyjny wiersza jest na końcu a tutaj odwrotnie:)

[Berenika97]

@Amber

Bardzo dziękuję! To trafne spostrzeżenie. Rzeczywiście chciałam, żeby wiersz stygnął, żeby temperatura opadała razem z tym, jak ciepło życia ucieka z obrazu, a potem zostaje tylko cisza. Cieszę się, że wyczułaś ten zabieg. :) Pozdrawiam.

[KOBIETA]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Czysta poezja

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

przechodzi przez Ciebie i piękno słów

pozdrawiam !