Samotność ma kształt człowieka

[Whisper of loves rain]

 

W ciszy, gdzie czas przestaje oddychać,
zegar odlicza tylko echo własnego tiku.
Światło przechyla się w pustym pokoju
jakby szukało kogoś, kto umie milczeć.

 

Za szybą śnieg — bez celu, bez śladu,
spada w nicość, jak niespełnione zdanie.
W moich dłoniach pęka ciepło po kimś,
kto kiedyś był — lub tylko się przyśnił.

 

Samotność ma kształt człowieka.
Chodzi po mnie powoli, jak cień po wodzie.
Karmi się moim snem, moim głosem,
rozplata myśli jak stare warkocze.

 

Nie jest wrogiem — jest lustrem,
w którym widzę, co zostało po świecie:
niedokończony gest,
połowa słowa,
drżący ślad oddechu na szybie pamięci.

 

A jednak…
gdy staje u progu i kładzie mi dłoń na ramieniu,
czuję, że z wszystkich istot na ziemi
tylko ona zna mnie naprawdę.

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

głębokie, wbrew pozorom

 

Wiersz zatrzymuje.

Pozdrawiam :)

[viola arvensis]

@Whisper of loves rain lubię wiersze o samotności. Zwykle są głębokie, szczere i mocne. Ten też. 

Perełka wśród wierszy.

[iwonaroma]

W gruncie rzeczy samotność jest dobra, bo pozwala dogłębnie poznać siebie (choć czasem bywa przykra ;)). Oczywiście w relacjach z innymi też poznajemy siebie ale nie można na tym poprzestać, bo wiecznie będzie się dryfować tylko po powierzchni.

Fajny wiersz 

 

 

[KOBIETA]

@Whisper of loves rain

 

„Samotność nie wynika z tego, że nie ma przy tobie ludzi ale z tego, że nie jesteś w stanie zakomunikować rzeczy, które są dla ciebie istotne” C. Jung 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Myślę sobie, że samotność jest stanem dobrowolnym i bywa pozytywna. W przeciwieństwie do osamotnienia. 
 

Doskonały i bardzo głęboki wiersz:) pozdrawiam:) 

 

 

[Moondog]

@Whisper of loves rain "żyjemy tak jak śni me samotnie" 

[Alicja_Wysocka]

@Whisper of loves rain"Bo widzisz, najgorszą samotnością nie jest ta, która otacza człowieka, ale ta pustka w nim samym, kiedy z kraju nie wyniósł ani cieplejszego spojrzenia, ani serdecznego słówka, ani nawet iskry nadziei" - Bolesław Prus

[Berenika97]

@Whisper of loves rain Piękna atmosfera w wierszu - zawieszona między melancholią a kontemplacyjnym spokojem. Samotność zostaje uosobiona, staje się niemal czułą towarzyszką. Piękny! 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Whisper of loves rain Zapewne tak, ale można również powiedzieć, że samotność kształtuje człowieka.

[Nata_Kruk]

Piękny tytuł i piękny wiersz.

[Whisper of loves rain]

@iwonaroma Z jednej strony, jest to potencjalnie groźne dla zdrowia i dobrostanu poczucie osamotnienia, wynikające z braku satysfakcjonujących więzi. Z drugiej strony, jest to naturalna, a czasem niezbędna, przestrzeń do rozwoju, refleksji i wzmocnienia wewnętrznego "ja".

@Wiesław J.K.Jest zatem ambiwalentnym elementem ludzkiego losu.

@Berenika97 Kluczowe jest rozróżnienie między przymusową, chroniczną izolacją a świadomie wybranym, chwilowym odosobnieniem.