Za_cięcie

[Nata_Kruk]

 

              Za_cięcie

 

 

zbyt głębokie to nic iskrzy jeszcze
wyobraźnia skąpana w słońcu
gdy płuca nabierają powietrza piersi 
pulsują w takt uderzeń ale serce 
już na łąkach gdzie bose stopy 
rozgarniają spadające z traw krople
 
one jak diamenty noszone niegdyś 
ze studni na zmęczonych barkach
wiejska codzienność mieszała się
z zapachem ciepłej strawy i potu
przy stole dorośli i dziatwa gnana 
do obrządku gdy starość przy piecu

gorliwie przekłada paciorki różańca 

 

zegar kosmosu na trajektoriach orbit
trzyma swój święty porządek jednak
ciało słucha szelestu opadłych liści
koślawe dekady niczym szept czasu 
kreślą nowe mapy na skórze życia
aż do chwili zatrzaśnięcia powiek

 

cięcie jak wiele innych ale w łonie kobiet 
zakwitają nieśmiało nowe nadzieje

 

 

 listopad, 2025

 

 

 

[huzarc]

@Nata_Kruk

To jest wiersz o pamięci pokoleń. Nieświadomie, ale ciało przechowuje historię, a historia przechodzi przez ciało i z ciała, traumami i pamięcią ludzkiego materiału, w przedmiotach, które zaludniają naszą przestrzeń bycia.

[violetta]

Piękna nadzieja:)

[Nata_Kruk]

@huzarc... dziękuję Ci za ten komentarz... :)

 

@violetta... niech będzie ich jak najwięcej, dziękuję.

 

@Adler... @Omagamoga... dziękuję.

 

 

Edytowane 5 godzin temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Nata_Kruk Nato, fajnie te nowe nadzieje. :)

[andrew]

@Nata_Kruk

Wspaniałe spojrzenie ...

...

zbyt często 

lubimy walkę o ...życie 

a ono 

ono 

nie lubi zasypiać

ale oczekuje spokoju 

zna swój potargany ład 

na pamięć 

wtedy jest KREATYWNE 

 

nawet jak...

 

odrodzi się na nowo 

przetrwa i nas 

...

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego weekendu 

[lena2_]

Wspaniały wiersz...przemijalność czasu w kalejdoskopie pokoleń:):) pozdrawiam Nato:)

[Nata_Kruk]

@Wiesław J.K.... @andrew...

nadzieja żyje w nas swoim życiem... :)

Tak, życie chciałoby spokoju, ale ten.. często mącony przez innych. 

Szukajmy słońca, nawet, gdy mgły za oknami... :) Dziękuję Wam 

 

@lena2_... lata mijają, a w kolejnych pokoleniach tyle burz, dlatego szukajmy pozytywów.

Dziękuję Leno.

 

Pozdrawiam Was serdecznie.

 

Edytowane 5 godzin temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@Nata_Kruk

 

no tak - życie to nieustanna podróż, w której witalność przeplata się z nostalgicznym wspomnieniem prostoty i trudu minionych pokoleń.

 

czas mija ale jest w nim afirmacja nadziei i ciągłości w nowym pokoleniu.

 

bo niby jak inaczej żyć ?

 

bardzo mi się podoba Twój wiersz .

[viola arvensis]

@Nata_Kruk świetny wiersz o przemijaniu i ten wymowny błyska nadziei na końcu - pięknie!

[Leszczym]

@Nata_Kruk Ładny wiersz łączy sentymentalność z elementami nadziei. Świetny technicznie też, starannie wycyzelowany :)

[Berenika97]

@Nata_Kruk

Napisałaś tekst, który sam w sobie jest "za_cięciem", przerwaniem, ale i zawieszeniem między światami. Ten tytuł z podkreślnikiem to gest – graficznie pokazuje ranę, przerwę w ciągłości, ale też techniczny zapis pliku, jakby życie było dokumentem, który można zatrzymać, zapisać w momencie cięcia.

Pięknie splatasz przemijanie z trwaniem. Szczególnie porusza mnie kontrast między "zegarem kosmosu na trajektoriach orbit" a "szelestem opadłych liści" – wielki porządek wszechświata obojętny na ludzką miarę czasu, zapisującą się w "mapach na skórze życia".

A zakończenie... To ciche, nieśmiałe "ale" – "w łonie kobiet zakwitają nieśmiało nowe nadzieje" – które mówi, że każde za_cięcie, każda rana, każda śmierć ma swoje dopełnienie w ciągłości życia. Nie triumfalnie, nie głośno – "nieśmiało".

To wiersz o cykliczności, o tym, że zatrzaśnięcie powiek to też otwarcie ich gdzie indziej. Piękny!

[Annna2]

@Nata_Kruk  piękny i nostalgiczny