Nie_moc

[Nata_Kruk]

 

               Nie_moc

 

 

jak paź królowej ulega metamorfozie                        
w rudobrązach liści odpoczywa lato
ja razem z nim i na przekór datom
każdego roku nasadzam rośliny 
by pielęgnować złotodiadem jesieni 

 

gdy ognik szkarłatny szepce o słońcu 
rokitnik wraz z trzmieliną pospolitą 
oblepia gałązki tonacją pomarańczy 
przy domu pnące róże i krzewy irgi
zamieniają się w czerwienie zachodu 
zbłąkana ćma szuka w nich światła

 

przewrotnik ligustr po bieli kwitnienia 
chłodom zostawia czarne owoce  
lubią je kosy - a ja rozskrzydlam się 
przy fioletach pięknotki w której wiatr 
gra Szopena na strunach pajęczyn
milknie aparat by nie spłoszyć chwili

 

 

 październik, 2025

 

 

 

 

 

[Gerber]

Tak, najważniejsze by nie spłoszyć chwili. No i te dzwięki Chopina, dodają pięknego klimatu.

[huzarc]

@Nata_Kruk To bardzo piękny, delikatny wiersz, subtelny jak sam tytuł, definiujący przestrzeń rozpostartą między utratą siły a cichą zgodą na przemianę. Czyli nadzieję…

Ten tekst pachnie też jesienią, ale nie tą melancholijną, tylko pełną światła, złota i ciepłej rezygnacji, tej mówiącej o przemijaniu nie przez żal, lecz przez troskę.

Każdy wers jest tu jak drobny, świadomy gest w ogrodzie, w którym życie i śmierć istnieją obok siebie, ale jako nierozłączne dla opisu wszelkiej całości wymagają jednakowego pochylenia się nad ich istotą.

A wszystko to, cały opis trwania ujęty zostaje w piękne obrazy i dekoracje delikatnych metafor. Pozdrawiam:)

[Nata_Kruk]

@Gerber... jasne... :) chwila do chwili i.. nazbiera się, jeśli miłe, szkody by płoszyć. Dzięki za słowa.

 

@huzarc... dziękuję Ci za bardzo ciekawy komentarz, na "pamiatkę" cząstkę zacytowałam.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Pozdrawiam Panów.

 

Edytowane 21 godzin temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[tetu]

Piękne obrazy namalowałaś słowem Nat. Widzę ten czarujący ogród mieniący się w rudościach, fioletach i czerwieniach, a wszystko to za sprawą duszy, serca i wprawnej ręki Artystki. Chcę więc być tą zbłąkaną ćmą szukającą światła z pewnością będzie mi tam dobrze. Oprócz obrazów rozsiałaś też zapach swojego ogrodu. Pięknie. Pozdrawiam. 

[andrew]

@Nata_Kruk

Piękna znajomość...

Także podziwiam jak ogród szykuje się do zimy,bez pośpiechu. Karmi kolorami ,przeistacza zieleń w czerwień. To czary...potem zmartwychwstanie.

 

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego dnia 

[Annna2]

@Nata_Kruk  poetycko bardzo, spokojnie i klimatycznie,

a motyle obudzą się wiosną

[Łukasz Wiesław Jasiński]

Obrazowo i estetycznie, jednak: zgrzyta mi "się" w ostatniej zwrotce - w trzecim wersie.

 

Łukasz Jasiński 

[Alicja_Wysocka]

@Nata_KrukCóż za chwila zapatrzona. Upięłaś ją finezyjnie w zwrotki.

Widziałam ją wczoraj przed snem i zabrałam ze sobą, a dzisiaj znowu jest.

Mój tato, bardzo dbał o ogród.

Lubiłam wieczorem tam zaglądać, kiedy wszystko odżywione wodą pachniało jak zieleń i życie. 

Ogród oczywiście jest nadal, ale już nie ma w nim tego samego serca, troski i starań. Tylko trawa i drzewa, a teraz ostatnie jabłka żyją jeszcze ja drzewie.

Dziękuję, Czarodziejko :)

[Nata_Kruk]

@violetta... @Natuskaa... @klaks... @Jacek_Suchowicz... dziękuję Wam.

 

@tetu... pobądźmy przez chwilkę obie.. taką zbłąkaną 'ćemką'... :) Dziękuję za miłe słowa o treści.

 

@andrew.... tak, to piękna "znajomość"... :) .. październik w ogrodzie potrafi zauroczyć..

i już prawie chciałam powielić tytuł, ale zrezygnowałam na.. nie_moc.. bo przecież w przyrodzie

jest moc ogromna, do 'zmartwychwstania' właśnie. Dziękuję Ci.

 

@Annna2... dziękuję za.. klimatycznie... :)

 

@Łukasz Wiesław Jasiński... cieszę się, że obrazowo wyszło, a ten 'zgrzycik'.. pomyślę, może coś zmienię, może... Dziękuję za wejście.

 

@Alicja_Wysocka... Ala, uśmiecham się do Ciebie "czarodziejko słów"... :) za taki odbiór.

Ja, ogrodu nie mam, ale znajomi jedni i drudzy tak i bywam od czasu do czasu u nich, i mącą mi obrazy w głowie, że napatrzeć się nie można...

Prawda, ogród wymaga dużo pracy, żeby wyglądał.. bez przepychu, ale schludnie.

Dzięki za dobre słowa... :)

 

Drodzy Goście... zostawiam dla Was jesienne, słoneczne pozdrowienie.

 

 

Edytowane 11 godzin temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@Nata_Kruk Nata, ogród mi się podoba, bardzo - ale praca w nim już niekoniecznie. 

Wiem i pamiętam ile pracy, ile starań - a my jako dzieci po każdym deszczu, wyrywaliśmy chwasty, które rosły jak opętane. Nocami w ogrodzie kręciły się zraszacze i jeszcze nie wolno było podlewać, bo susza

i szkoda wody, ważniejsi ludzie niż rośliny. Ale mieliśmy swoją wodę i hydrofor - czy jak to się tam nazywa.

Nigdzie wyjechać, nigdy zostawić... 

Teraz mam tylko balkon i nawet pranie nie może na nim kapać :)

[Nata_Kruk]

Ala... dziękuję bardzo za te wspominki, urocze...:)

 

 

Edytowane 11 godzin temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Wiesław Jasiński]

@Nata_Kruk

 

Naprawdę, proszę pani, układ jest estetyczny i zdrowo działa na zmysł wzroku, otóż to:

 

Gjhdgjjgddfgjg,

hjbghjjgvhhh,

vhiogffhjgffhjjgghg,

 

itp.itd. - dobrze,

 

Fghghjhhjhbbjjbbhjg,

bbbbbbvbnklkjjkkjgfddtyjjkmmbbbh,

dghgvvv,

 

itp.itd. - dobrze,

 

Gjhfgh,

ghhfejjlljhhjkkkhgghjhgg,

vdryjhghjkkknbn,

vhjgg,

vghghjkkhfhkkvvhbvgjnbcbnkmbb,

fghffhhhhjhbbhv,

cffghvv,

ccghjjkkjbvnkmbbnnnkjhgffhjgg,

cfghcvhhhjhghhgvcg,

aadfhjvfhhhhh

bggjhv,

 

itp.itd. - źle i jeśli osoby piszą w ten sposób, to: są to - co do zasady - osoby psychopatyczne z zaburzeniami patologiczno-neurologicznymi lub po prostu złośliwe, a może jeszcze gorzej: świadomie stosują nadprogową psychomanipulację - robią wodę z mózgu Czytelnikom - nie jest miło czytać chaosu - bylejakości bez składu i ładu.

 

Łukasz Jasiński 

 

Edytowane 11 godzin temu przez Łukasz Wiesław Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - pięknie  - 

                                     Pzdr.zadowolenem.

[Berenika97]

@Nata_Kruk

To przepiękny wiersz-ogród, który pachnie jesienią i brzmi jak szmer liści. Urzeka mnie w nim ta szczegółowość - paź królowej jako motyl przechodzący metamorfozę, a wśród roślin: rokitnik, trzmielina, irga, pięknotka - każda ma swoje imię i swoją historię. Tworzysz niemal impresjonistyczny obraz jesieni, gdzie kolory nakładają się na siebie: rudobrązy, pomarańcze, czerwienie, fiolety, czernie.

Czuć w nim głęboką więź z naturą - nie jako obserwatora, ale jako kogoś, kto jest częścią tego cyklu. "Na przekór datom" sadzisz życie, jakbyś chciał zatrzymać czas, a potem obserwujesz, jak ono dojrzewa, zmienia kolory, przyciąga motyle, ptaki i owady. "Rozskrzydlam się przy fioletach pięknotki" - to piękne określenie tej jedności. Podoba mi się, że nie idealizujesz jesieni - są tu i ćma szukająca światła, i kosy żerujące na owocach ligustru. To autentyczny, żywy obraz, pełen detali.

A ten finał jest magiczny: wiatr gra Szopena na strunach pajęczyn, a aparat milknie, by nie spłoszyć ulotności chwili. To obraz, który zostaje w pamięci - czasem trzeba po prostu być, nie dokumentować. Pięknie napisane. Pozdrawiam!"

 

[Migrena]

@Nata_Kruk

 

Nata.

 

wiersz zachwyca malarskim bogactwem jesiennej kolorystyki, w której rudobrązy i fiolety tworzą nastrojowy, urzekający obraz.

 

 nawiązanie do Szopena nadaje całości wyjątkowej głębi i delikatności.