Nie_moc

[Nata_Kruk]

 

               Nie_moc

 

 

jak paź królowej ulega metamorfozie                        
w rudobrązach liści odpoczywa lato
ja razem z nim i na przekór datom
każdego roku nasadzam rośliny 
by pielęgnować złotodiadem jesieni 

 

gdy ognik szkarłatny szepce o słońcu 
rokitnik wraz z trzmieliną pospolitą 
oblepia gałązki tonacją pomarańczy 
przy domu pnące róże i krzewy irgi
zamieniają się w czerwienie zachodu 
zbłąkana ćma szuka w nich światła

 

przewrotnik ligustr po bieli kwitnienia 
chłodom zostawia czarne owoce  
lubią je kosy - a ja rozskrzydlam się 
przy fioletach pięknotki w której wiatr 
gra Szopena na strunach pajęczyn
milknie aparat by nie spłoszyć chwili

 

 

 październik, 2025

 

 

 

 

 

[Gerber]

Tak, najważniejsze by nie spłoszyć chwili. No i te dzwięki Chopina, dodają pięknego klimatu.

[huzarc]

@Nata_Kruk To bardzo piękny, delikatny wiersz, subtelny jak sam tytuł, definiujący przestrzeń rozpostartą między utratą siły a cichą zgodą na przemianę. Czyli nadzieję…

Ten tekst pachnie też jesienią, ale nie tą melancholijną, tylko pełną światła, złota i ciepłej rezygnacji, tej mówiącej o przemijaniu nie przez żal, lecz przez troskę.

Każdy wers jest tu jak drobny, świadomy gest w ogrodzie, w którym życie i śmierć istnieją obok siebie, ale jako nierozłączne dla opisu wszelkiej całości wymagają jednakowego pochylenia się nad ich istotą.

A wszystko to, cały opis trwania ujęty zostaje w piękne obrazy i dekoracje delikatnych metafor. Pozdrawiam:)

[Nata_Kruk]

@Gerber... jasne... :) chwila do chwili i.. nazbiera się, jeśli miłe, szkody by płoszyć. Dzięki za słowa.

 

@huzarc... dziękuję Ci za bardzo ciekawy komentarz, na "pamiatkę" cząstkę zacytowałam.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Pozdrawiam Panów.

 

Edytowane 3 godziny temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[tetu]

Piękne obrazy namalowałaś słowem Nat. Widzę ten czarujący ogród mieniący się w rudościach, fioletach i czerwieniach, a wszystko to za sprawą duszy, serca i wprawnej ręki Artystki. Chcę więc być tą zbłąkaną ćmą szukającą światła z pewnością będzie mi tam dobrze. Oprócz obrazów rozsiałaś też zapach swojego ogrodu. Pięknie. Pozdrawiam.