ja drzewo

[viola arvensis]

Stoję tu samotnie

ile to już lat

spoglądam nadzieją 

na bezmyślny świat.

 

Ludzie pochłonięci 

gonitwą mamony

kupują, sprzedają

i budują domy.

 

Smagają mnie wiatry

i słońce wypala

niebo na mnie płacze

na wszystko pozwalam.

 

Trzymam swą koronę

w niej przyjaciół miłych

śpiewają swe trele 

gdy już nie mam siły.

 

Jeszcze trochę przetrwam

dzień lub setki lat

nie liczę oddechów

nie notuję dat.

 

Matka ziemia żywi

i nadaje sens

nikt tego nie widzi 

póki przyjdzie kres.

 

Trochę jest mi smutno

nie rozumiem dni

nocą patrzę w gwiazdy

i wylewam łzy.

 

Ta samotność boli

gdy nie tuli nikt

sypię listy do was

zamykacie drzwi.

 

Jeszcze tu postoję

w tym nieludzkim świecie

żyłoby się wiecznie

ale mnie zetniecie.

 

Lecz przed egzekucją 

dumnie będę stać

katów z siekierami 

nie będę się bać.

 

Wszystko przecież minie

i odejdzie w pył

skończy się głupota

która wiedzie prym.

 

Cóż ja mogę zrobić

tylko rzucić cieniem

wysłuchać, przemilczeć

i zostać wspomnieniem.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 4 godziny temu przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[tie-break]

Nie wszyscy ludzie są źli.

Są tacy, co kochają drzewa.

A w drzewach zaklęta jest niewyobrażalna metafizyczna potęga. Każde ma swoją przebogatą symbolikę i znaczenie. W świecie realnym są przecież częścią ekosystemu, a w świecie pozarealnym - mitów i wierzeń.

Chrońmy za wszelką cenę każde drzewo, zapobiegajmy każdej zbędnej wycince.

 

[Migrena]

@viola arvensis

dzień dobry :)

mój Boże !

to jest piękny, pachnący aromatami poezji wiersz :)

poetycka perła :)

 

[viola arvensis]

@tie-break zdecydowanie nie wszyscy są źli - wiersz nie o tym :)

Dziękuję za komentarz. 

Pozdrowienia.

[huzarc]

@viola arvensis

Wiersz urzeka, przemawia spokojem - szczery i pisany z empatią.

Czuć w nim, że jest pisany głosem natury.

To poezja, która nie krzyczy, tylko słucha, i przez to zostaje w pamięci.

Niech każde Twoje drzewo ma taką duszę i taką godność, jak ta, którą tu opisałeś. Pozdrawiam:)

[viola arvensis]

@Migrena dziękuję serdecznie za przemiły komentarz. 

Zamyśliłam się teraz na chwilę  jak pachnie poezja i tak sobie powymyślałam, że może: kawą, kwiatami i lasem a czasem - 

- wszystkim tym, co w niej zawarte....

Serdeczności ślę. 

 

W :)

Edytowane 4 godziny temu przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

@huzarc bardzo mi miło, cieszę się że z takim wyczuciem i wrażliwością odebrałeś ten wiersz. 

I dziękuję za niezwykłe życzenia - inaczej być po prostu nie może. 

 

Pozdrowienia ciepłe.

[andrew]

@viola arvensis

...

posadzę koło ciebie

piękną brzozę

może to

na Twój smutek pomoże 

...

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego dnia 

[Simon Tracy]

Ja myślę, że po prostu ludzie sztuki, ci najbardziej delikatni, wolą przyjąć formę drzew i rosnąć sobie zdala od ludzi. Trwać przez lata, wieki całe, a świat niech płynie swym szalonym torem.Nas to nie rusza. Nas to nie dotyczy

[viola arvensis]

@tie-break i tak sie zastanawiam czy ktoś  zrozumie tak ten przekaz, czy w podobny sposób odczyta, wątpiłam i tym bardziej sie cieszę

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziekuje, kłaniam sie i wielkie brawo

[Berenika97]

@viola arvensis

Twój wiersz głęboko porusza. Wybrałaś personifikację, (jak ja to lubię!) – głos drzewa, które z cichą godnością obserwuje ludzką gonitwy i obojętność. To, co najbardziej przejmujące, to połączenie smutku z niesamowitą siłą i akceptacją.

Szczególnie mocno wybrzmiewają te wersy o samotności – "Ta samotność boli, gdy nie tuli nikt, sypię listy do was , zamykacie drzwi". Uchwyciłaś poczucie bycia widzianym, ale niezrozumianym, obecnym, ale ignorowanym.

Podziwiam spokój i mądrość tego głosu – drzewo nie oskarża tylko "wysłuchać, przemilczeć i zostać wspomnieniem".

To humanistyczny tekst o samotności, o tym, jak trudno być świadkiem, jak bardzo boli bycie przezroczystym dla innych.

Pięknie napisane.

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Viola.. właściwie mało możemy, niewiele, ale jednak trochę tak... chociażby tutaj, w wierszach, tego nam nikt nie zabroni.

Rozchmurz się... :) tak jak ja... pomimo.

[lena2_]

Piękny, rytmicznie napisany wiersz.To  drzewo skojarzyło mi się z takim mędrcem, pełnym  powagi i spokoju, który spogląda na ten świat z dystansem. Serdecznosci Wiolu:)

[Jacek_Suchowicz]

wspomnieniem zostaniesz

lecz w meblach cię zamkną

będziesz szafą krzesłem

mając czyjąś własność

 

zaskrzypisz słysząc bzdury

albo nocną porą

przestraszysz skrzypieniem

jakąś zjawę młodą

 

lub trzaskiem wypłoszysz

może gacha  z szafy

oj będzie się działo 

drzewo żyje - inaczej

:)))