Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Leszczym Dzięki, dzięki i jeszcze raz dzięki! ;)

@Anna_Sendor Ciekawe spostrzeżenie, Aniu. Dzięki i pozdrawiam. 

@izabela799 Do starości peelce jeszcze daleko ;) 

@corival To prawda, a czasem też wątpimy we własne zmysły na widok czegoś, w co wierzyć się nie chce. Uściski, Cori. 

@Antoine W Niektórzy ślepną niemalże zawodowo, gdy coś wypada zauważyć ;) 

@valeria Oj tak, Valerio, sen to niezwykła medycyna. 

Opublikowano

@GrumpyElf Im dłużej człowiek patrzy na świat, tym bardziej wybiórczo go widzi. W końcu dochodzi do wniosku, że najbezpieczniej jest widzieć tylko to, czego dostrzeganie leży w jego interesie. Wtedy na przykład można  miarę bezboleśnie przejść obok człowieka umierającego na ulicy.

Druga strofa najbardziej mi się podoba. Wyczuwam w tym niedowidzeniu ingerencję osób trzecich. I jakbym nie patrzył, kojarzy mi się z propagandą, sterowaniem przepływem informacji i narzucaniem interpretacji tego, co widzimy. Nie za daleko odleciałem?

Opublikowano

Ciekawie, ładnie - zarys obrazu - chyba zgodnie z intencją -
- kreśli się w mojej czytelniczej wyobraźni. 

Jeden wers mi nieco zgrzyta tylko:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

bez "wiem" czyta mi się jakoś płynniej i się nie gubię. 

Ale zdaję sobie sprawę, że to "wiedzenie" Podmiotu jest jednak istotne dla treści utworu. 

 

Pozdrowienia :)

 

D. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wiesz, dotknąłeś bardzo dużego dylematu... jak żyć, aby się nie stępić do poziomu ameby. Nigdy nie chciałabym bezboleśnie przejść obok człowieka umierającego na ulicy - w ogóle nie chciałabym tak po prostu przejść i nie starać się jakoś pomóc, ale być może kiedyś tak się stało i za bardzo patrzyłam przed siebie? 

Dobrze wyczułeś... Ten tekst jest napisany pod wpływem rozczarowania tym, co stanęło przed oczami. Latasz na trafnych pułapach, ptaszku. 

  • 2 tygodnie później...
  • 2 lata później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Co kto lubi ;-)   Nie Iwono, zdecydowanie nie. Niebo nie jest, bo się należy. Coś trzeba wybrać ;-)      
    • Dziesięć lat już mija jak zamilkły  klawiatury twoich syntezatorów choć tylko na chwilę bowiem powrócą zaraz na płytach i na kasetach teraz też przecież grasz  lecz w innej nieznanej krainie o muzyce teraz piszę jak o poetach delikatnie i wrażliwie i zawsze tyle ile w sercu jeszcze masz aby podarować coś komuś w darze spośród własnych utworów to już cała dekada jak w pamięci znajome nuty gram mój zegar godziny wciąż wybija a czas przecież szybko leci niczym spadająca gwiazda mknie nie ma tutaj ciebie wielki Edgarze nowy tekst wkładam do myśli koperty opowiem tobie kiedyś wszystko w liście dziś Chorus odmierza ten czas twoje nowe życie muzyka  wyrzeźbiona  ale nie z marmuru czy innego kamienia bo to nie jest nieczuły zimny głaz* umilkła w pamiętnej godzinie na chwilę tylko rzeczywiście   teraz znów grasz odczarowujesz na nowo anioł partytury ci ukaże zabrzmią znów magiczne koncerty nuty nowe na chmurze zapisane w nieśmiertelnym mandarynkowym śnie      ------------------------------------------------------------ * Edgar Froese w młodości studiował na wydziale rzeżby  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - dziękuje uśmiechem za kolejne czytanie  - uśmiech milszy niż łzy                to prawda -                                                               Pzdr.słonecznie. Witam - miło że czytasz - dziękuje -                                                                     Pzdr.uśmiechem. @huzarc - dziękuje - 
    • ostatnie kwiaty  szukają wzrokiem ciebie abyś je przyjęła  swoim spojrzeniem    drzewa  patrzą z podziwem  chcą ci przekazać  siły natury   w osnutym  jesienią mgłą poranku  trawa pieści twoje stopy  słońce szuka spotkania    ostatnie motyle spoglądają na krople rosy mieniące się w słońcu na twojej  białej bluzce   i ty swoją delikatną dłonią                odgarniająca kosmyk  wymykających się włosów sięgasz po kiść winogron   wczoraj jeszcze lato dziś dotyka cię jesień   to nie jest sen      9.2025 andrew   
    • Witaj - przyjemny wiersz -                                                 Pzdr.serdecznie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...