Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wiem że nie śpisz przecież uczymy się razem
jak lekceważyć przeszkody nie do przejścia
budować z ciastoliny bociany
trzymać na ręku małe dzieci

słuchamy Temptation
spadania gwiazd w śnieg tak głęboki
że rano nikt tego nie odgadnie

o teraz ocierasz mi oczy
to nic to alergia
na straszną samotność

połykamy razem nosówki w słowach starych
jak średniowieczne bajanie o paradoksach

moje klocki nie pasują
ilekroć próbuję ułożyć zamek
wychodzi mi chatka z piernika

drzewa w ogrodzie zostawiły zimowe jabłka
czerwone
na pół

  • Odpowiedzi 45
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Aniu! Gdybym wiedziała, że jesteś tej nocy :))) ... rozumiem klimat aż nadto...ech, przez za/Paro/wane szybki czytam ..."mojowe" odczucia. Umiesz tworzyć klimat!!! Bardzo misie Aniu :)) Piszesz tak naturalnie jak czuje człowiek...sercem :)
Cieplutko pozdrawiam -
Krysia

Opublikowano

Piękny wiersz. Zwłaszcza to:

o, teraz ocierasz mi oczy
to nic, to alergia
na straszną samotność


Świetne! Potrząsnął mną ten wiersz. To nieczęsto mi się zdarza.
Pozdrówka serdeczne.
Joa.

Opublikowano

przyłączam się do Oxyvii, jeśli można, rzecz jasna, bo pięknie :)
a podoba się ta zwroteczka:
"moje klocki nie pasują
ilekroć próbuję ułożyć zamek
wychodzi mi chatka z piernika"
hm. na dobrą sprawę nie wiadomo co lepsze: zamek czy chatka, na dodatek z piernika :)
pozdrawiam serdecznie Aniu :)))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dobry wiersz , podobają mi się ciekawie rozłożone delikatne rymy
i prostota wiersza. Jedyna uwaga - "razem" zostawiłbym tylko jedno.
i te dwa przecinki (pewnie niechcący zostawione) usunął.
Pozdrawiam.

Wiem że nie śpisz przecież uczymy się razem
jak lekceważyć przeszkody nie do przejścia
budować z ciastoliny bociany
trzymać na ręku małe dzieci

Temptation słuchamy
spadania gwiazd w śnieg tak głęboki
że rano nikt tego nie odgadnie

o teraz ocierasz mi oczy
to nic to alergia
na straszną samotność

połykamy nosówki w słowach starych
jak średniowieczne bajanie o paradoksach

moje klocki nie pasują
ilekroć próbuję ułożyć zamek
wychodzi mi chatka z piernika

drzewa w ogrodzie zostawiły zimowe jabłka
czerwone
na pół
Opublikowano

Dzięki HAYQ, rzeczywiście, bez przecinków może być. Natomiast nie podoba mi się zaproponowana zmiana z wyrzuceniem czasownika w końcówkę wersu! Tego pomysłu nie "kupię", wiem, że wybaczysz! Ale przecinki zabieram, drugie "razem" także, i to już:) Serdecznie i cieplutko, Para:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @TylkoJestemOna Dzięki, samo życie niestety. Pozdrawiam
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Niektórzy uważają, iż w tym jest clue poezji, ja się z tym nie zgadzam, ale życzę po prostu, by szukać w dobrym miejscu. Nie zamykać się. Pzdr.
    • Wygnanie z Raju. Albo Cztery wesela i pogrzeb. (szkocka orkiestra) Pzdr :-)  
    • Szedł z nisko pochyloną głową poboczem pola, piaszczystą drogą. Szedł. Idzie obok kartofliska, które okrywa potok wieczornego słońca. Cały w pomarańczowej zorzy. Chłopski malarz. Namalował świat: bydło na rżyskach i pajęczyny babiego lata. Drżące. Sperlone kroplami rosy.   Wiesz…   Jesteś tu jeszcze?   Idę i jestem tutaj. Idę tak, jak szedłem wtedy, pamiętasz? Niczego nie pamiętasz. Już nic nie pamiętasz i nie widzisz, gdyż twoje oczy.   Martwe. I takie zimne zimnem kamienia. Bladego marmuru wyciosanego wieki temu dłutem nieznanego rzeźbiarza…   Ale znowu idziemy razem. Idziemy tak, jak moglibyśmy iść we dwoje. Tak jak moglibyśmy…   Idziemy. Idziemy. I idziemy raz jeszcze…   Stawiamy kroki powolne, jakby w zadumie. Idziemy jak ten sen śniony nagle nad ranem. Jak ta widziadlana korektora zdarzeń, co chwyta za gardło jakimś ciężkim westchnieniem.   Wypiłem trochę, to prawda. I wypiłem raz jeszcze, wznosząc toast za ciebie. Za nas…   Dlaczego milczysz? Spójrz, wznoszę kielich… E, tam, kielich, butelkę całą. Wznoszę ją pod światło wieczornego słońca.   I przez szkło przesącza się światłość pomarańczowa. Nadciągający wieczór. I przez szkło, przez płyn przejrzysty, przez te szkliste turbulencje spienionych majaków…   Napijesz się ze mną? Patrz, jest jeszcze trochę. Widzisz. Nie widzisz. Ale ja, widzę za ciebie.   Nie wypiłem do końca, albowiem chciałem… chcę zostawić tobie.   Stoję w otwartym oknie i patrzę. Wiatr szarpie gałęziami kasztanów. Szeleści liśćmi.   I szepcze. Szepcze. O, mój Boże, jak szepcze…   Na stole leży talerz. Mży cały w pozłocie kryształowy wazon z wetkniętym bukietem czerwonych róż. I te róże. Te róże czerwone…   Choć, napij się ze mną. Na stole lśni butelka. Podnoszę ją, aby wznieść…   Wiesz, był tu przed chwilą mój ojciec. Przyszedł zza grobu, aby się ze mną napić. Nie mówił nic, tylko patrzył. I patrzył tryni swoimi oczami.   Takimi oczami zasklepionymi czarną ziemią jak u trupa. Był i znikł. Nie powiedział ani słowa…   Kielich stoi nadal. Mój i jego. Jego i mój… Był i nie ma, choć przed chwilą jeszcze…   Wiesz, ćwiczę wirtuozerskie szlify chorobliwej fantasmagorii. I próbuję przecisnąć się przez ścianę. Atomy mojego ciała łączą się z atomami tynku, zaprawy murarskiej i cegieł.   Lecz nie mogę. Utykam, gdzieś pomiędzy. Nie potrafię przebrnąć jeszcze tej otchłani czasu. Choć jestem już bliski poznania tajemnicy przemieszania się w czasie.   Wiesz, to jest w zasadzie proste. Bardzo proste… Wystarczy tylko…   Zamykam oczy. Zaciskam szczelnie powieki. I widzę jak idzie ten malarz chłopski i maluje odręcznie dym płynący z łęciny, nad lasem idący...   Mimo że cierpi na bóle głowy i zaniki pamięci.   Ogląda swoje dłonie, palce. Licząc odciski, rdzę z lemieszy zdziera.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-10)    
    • Oryginalne, wakacyjne porównanie podróżnicze :-) Głębokich rozmów ze swoim wnętrzem ciąg dalszy :-) Pzdr.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...