Mrucz mi

Wiersz jest śliczny! Ale ja jak myślę o Kołakach, to widzę przed oczami morenę czołową i bardzo dziurawą drogę, a czasem daleko daleko Opinogórę :) Pozdrawiam!

świetnie, pozdrawiam! :)

chodziło mi o literówkę :)

chyba 'otwartymi'? jest ok, podoba się!

tu nie ma wiersza, bo jest zbyt dosłownie

Przepiękny!

Trzeci (Great expectations) Patrzysz na zarysy bladych ulic, gdzie świt liże zimne kamienie. Noc wyprowadziła na spacer bezpańskie psy i czarne myśli, a teraz wszyscy wracają do swoich nor, do okopconych klatek schodowych i milczących podziemnych korytarzy dworców, gdzie wiatr rozrzuca resztki światła jak pomięte strony gazet. Za tym bólem się tęskni. Kiedyś ktoś powiedział, że moje oczy są jak styczeń kwitnący na szybach i spacery wśród drzew, z których sypie się szadź. Nadeszło lato, pamiętaj, że ostrzegałam. Uwolnij mnie, rozwiąż wreszcie. Wracasz, by poczuć moje zmęczenie, nie pozwalasz usnąć i odejść, zejść z tarasu i szukać twoich śladów, gdy od kilku dni pada deszcz. Drugi (Pierwszy krok w chmurach) Panowie i panie, witamy w Czarnym Kwadracie. Jesteśmy wybrane, jesteśmy sławne, opalamy się w blasku fleszy. Wiosna trwa, zaraz zginiemy. Ujęcie. Naga blondynka, naga brunetka. Gramy w filmie, you can dance to electro, scenarzysta podaje na tacy środki wymiotne. Trzeba czynić dobro, trzeba siać, siać! Rozebrani mężczyźni prężą się na ekranie. Reżyser wrzeszczy, czas na gwałt, on cię uleczy! Ostatnia scena. Grałyście w wisielca? Tutaj zawsze przegrywasz. Zbliża się trzecia, chmury burzowe spełzają ze zboczy gór. Powinnam płakać i kląć, ale marzę tylko o tym, by móc dotknąć twoich rzęs. Wiem, wszystko stanie się możliwe, dopiero wtedy. Pierwszy (Runs in the family) Czekałam na ten dzień, kiedy zdejmuje się przesiąknięte mrozem ubrania, aby zostać w samej koszuli i odkryć, że tyle wystarczy. Patrzeć, jak słońce wspina się coraz wyżej, wdrapuje po dachach, a pąki grusz są lepkie i słodkie. Wszystko się budzi, nic nie umiera. Zawsze tak było i dziś znów wierzyłam. Pola za szybami przeciągały się po długim śnie. Przybici do krzeseł nie mieliśmy co powiedzieć, matka malowała swoje madonny, nie było dla mnie snów i obiadu.

ładny.

nieźle, chociaż jak na Ciebie to tak sobie :) zamknij za sobą lustra - świetne. pozdrawiam!

ładny obrazek :) podoba się!

Proponuję dział dla początkujących! :)

Ten tekst nie jest dobry. Ale widać potencjał :) Pozdrawiam!

dwa ostatnie wersy - doskonałe. reszta tak sobie :) pozdrawiam!

Zbyt dosłowny.

Ładny. Tylko ostatni wers mi nie pasuje - na siłę taki, jakbyś nie wiedział jaką puentę dać. Zlizują chyba powinno być. Pozdrawiam i gratuluję tekstu! :)

Dziękuję wybrednemu Panu, następnym razem zrobię wszystko, żeby "smakowało". Pozdrawiam serdecznie! :)

Kikus - nie znam Łukjanienki :) Dzięki, porzdrawiam! Marcin - mówiłeś, ale lubię, jak się powtarzasz! :) Oxyvia - tak, to część większej całości, którą pisałam w ramach odprężenia i zarzuciłam, bo wydaje mi się dość wtórna :( Dziękuję!

Od autora: Nie przepraszam za obrazę uczuć religijnych. Nudno. Mała Maciczka zawędrowała do lasu, gdzie ziemia wciąż się trzęsła, a drzewa wyglądały jak wyjęte z nieostrych fotografii. Rozmazane zielono-brązowe plamy, ohyda. Wszędzie latały książki, trzepocząc szeleszczącymi skrzydłami. Kafka jak sęp kołował gdzieś wysoko, unoszony silnym wiatrem. Dostojewski powoli i dostojnie machał grubą obwolutą. Coelho nasrał Małej Maciczce na tenisówki. Ciągłe kołysanie sprawiało, że Mała Maciczka miała skurcze i mdłości. Postanowiła schwytać kilka ptaszków i zająć się nimi. Może wtedy poczuję się choć trochę lepiej, no i przestanie mi się kręcić w głowie – pomyślała. Udało jej się złapać Burroughsa, Kornewa, Sanajewa i McCullers. Rozsiadła się na tomach. Na początek postanowiła wziąć Kornewa, który wpadł przypadkiem w jej zieloną siatkę na motyle. Nigdy o nim nie słyszała. Nie zapowiadał się zbyt ciekawie, ale chciała zacząć od czegoś niewymagającego i przyjemnego. Kiedy przewracała kartki w poszukiwaniu pierwszej strony właściwego tekstu, coś z trzepotem spadło z góry i porwało Kornewa, trzymając go za tylną okładkę. Przy okazji „Coś” zgubiło trochę kartek. Mała Maciczka wyciągnęła ramię z całych sił, aby sięgnąć po jedną z nich. Nie chciała wstawać i powtórnie rozpoczynać polowania na niesforne tomy. Spojrzała na pogniecioną, zalaną łzami kartkę. Każdy wers podkreślony był co najmniej pięcioma różnymi długopisami. Człowiek jest jak płynąca rzeka – czytała Mała Maciczka. W życiu istnieją rzeczy, o które warto walczyć do końca (tutaj pojawiało się wykaligrafowane przez jednego z czytelników imię: Marcin :(((. Zamiast kropki nad „i” ten ktoś narysował serduszko). Jesteś gotów na wszystko aby zdobyć miłość. Miłość jest wieczna. Coelho, nienawidzę cię – pomyślała zdenerwowana Mała Maciczka. Energicznym ruchem zmięła kartkę w dłoniach i odrzuciła w bok z takim impetem, że strzeliły jej kości w... obręczy barkowej, a mięśnie zawyły z bólu. Mała Maciczka szybkim ruchem wyszarpnęła McCullers spod siedzenia. Przeczytała kilka stron „Ballad of the sad cafe”, kiedy coś z premedytacją „naptało” na pożółkłe strony. Mała Maciczka poczuła, jak zbiera się w niej złość i gwałtownie poderwała się z ziemi. Sanajew pospiesznie się oddalił, a Burroughs jak zwykle odleciał. Wtedy pojawił się Pijak. Od razu wiedziała, że to on. Wyglądał wzorcowo – niedogolony, czerwony na twarzy, śmierdzący alkoholem, leżący na ziemi, otoczony przez puste butelki... Mała Maciczka była pewna, że podniesie się i wycharczy „Jide aaalbo niejide”. Tymczasem Pijak wstał, ukłonił się i dziarsko zapytał – Czym mogę służyć pięknej pani? - Daj mi wina. Już trzeci dzień jestem na kacu po spotkaniu z Próżnym. – błagalnym głosem powiedziała Maciczka. Napili się. Mała Maciczka zaczęła przyzwyczajać się do szalonego kołysania się drzew i rozmytego świata. Od zawsze podobało jej się patrzenie przez szybę mokrą od deszczu, otwieranie oczu pod wodą. Kolory zlewające się w jedno i bicie serca, stukanie kół na rozgrzanych szynach. Pędzące obrazy za szybą pociągu, a może pociągi za szybami. Deszcz na skalnych malowidłach i oknach pociągów, rozpędzone lokomotywy malowane akwarelami. Niezmordowany trzepot skrzydeł nie pozwalał usnąć. Mrowienie w palcach, czuła się dobrze. Błogo. - Dlaczego ciągle pijesz? Nie nudzi ci się chyba, masz tyle do czytania. – Mała Maciczka postanowiła przerwać milczenie. - Odpowiedź chyba jest jasna. – Westchnął Pijak. - Bo się wstydzisz, że pijesz? – Pewnym głosem zapytała Mała Maciczka. Pijak zaczął się śmiać. Złapał się za wydatny brzuch i opluł sobie brodę. - Chyba żartujesz. Za dużo bajek się naczytałaś. Piję z bardziej trywialnego powodu. Nie ma tu żadnego błędnego koła, żadnego cholernego perpetuum mobile, żadnych samonakręcających się zegarów, szaf, luster, Alicji i wypchanego królika z gwardią szkielecików. Ty wiesz, co jest powodem, młoda. - Też ci nie daje czytać? – Mała Maciczka powoli zaczynała rozumieć sytuację. Gdyby nie była lekko wcięta, pewnie wstydziłaby się swojej dziecinności. A tak mogła ją usprawiedliwić właśnie alkoholem. - Słuchaj, wyjmuję ostatnio jedną jedyną rzecz, która ma dla mnie znaczenie. Na którą patrząc żyję, tylko wtedy właśnie. Otwieram ten list, patrzę, a tu na całą szerokość kartki markerem napisane: Miłość odkrywa się kochając. Facepalm. Musiałem przepisać ten list. W kilkudziesięciu kopiach. To już nie to samo, nie drżą mi palce, kiedy rozkładam kartkę, wiem, że to przepisywały moje spocone łapska. - Ojej... – Odparła Mała Maciczka, pociągając szampana z gwinta. - Jego nie da się wykończyć. Zawsze wraca. Chodź, zatańczymy. Zakręci nam się w głowach, emocje będą wrzeć, wpadnijmy w złość. Zatańczymy jak Szejenowie, i wiem, że przywykniemy, oswoimy się z jego obecnością, udomowimy go jak wilka albo kuguara... No dalej. Polej. Wstali. Pijak kręcił się wokół własnej osi z szeroko rozpostartymi ramionami, Mała Maciczka podskakiwała i starała się chwycić niezauważalnych gałęzi drzew. Złość rozwijała się w niej powoli jak ospa wietrzna. Wreszcie. Złapała pijaka za przetłuszczone włosy, szarpnęła. Opadli na ziemię, dowódcy po dwóch stronach kartki. Obmyślanie strategii, planowanie ofensywy. Jeńcy pójdą do klatek z kolorowego szkła, śliskich i zimnych. Brak dźwięku. Coelho przyszpilony korkociągami. Cel, pal, operacja, eugenicy wkraczają do akcji: Erekcja to jeszcze nie dowód, że mężczyzna jest stuprocentowym samcem. Z moimi owcami byłem szczęśliwy, a ludzie widząc, że nadchodzę, gościli mnie chętnie. I dlatego jestem wojownikiem światła. Bowiem doświadczyłem tego wszystkiego i nie utraciłem nadziei, że stanę się lepszym człowiekiem. Pierwsza lekcja miłości, jakiej się nauczyłem. Z owcami. Słońce zalało cały pokój, a miłość zalała moją duszę. Cóż mam do stracenia, jeżeli postanowię być prostytutką przez jakiś czas? Ludzie nie są w stanie pojąć, co to jest szczęście. Z owcami.

Świetnie :) Nie mam się do czego przyczepić! :) Co do tych stanów, kiedy człowieka łapie bezdech i nie może się poruszyć, to jeśli to się dzieje przed zaśnięciem, to trzeba się bardziej wysypiać - ja tak miałam kiedyś, to jest koszmarne uczucie zaczepienia między jawą a snem. Jeszcze czasem ma się zwidy. Okropieństwo, jak się nie śpi dwie doby, można tak mieć nawet i pół nocy (a zazwyczaj te stany trwają do 15 minut - i tak wydaje się, jakby to było co najmniej kilka godzin)...

tyle czasu żyję, a nadziwić się nie mogę, jak niektórzy mają nasrane w głowach. czemu każda dyskusja (np. o niszczącym działaniu reklamy, o tym jak łatwo wpłynąć na konsumentów itepe) musi zawierać chociaż kilka zdań o homoseksualizmie, Bogu albo Lady Gadze? k. mać, nienawidzę takich psycholi, co wierzą, że istnieje coś takiego jak homoseksualne lobby. oby byli bezpłodni, żeby pierdolca nie przekazywać następnym pokoleniom

Dzisiaj znów ktoś padł z rozciętym gardłem. Nie wiem, ile czasu minęło. Nie mamy tutaj poranków i nocy, gorących popołudniowych godzin i leniwych sjest. Zegary nie istnieją. Być może siedzimy tu dwa miesiące, może tydzień, kilka godzin. Od kiedy pan Zielone Polo znalazł tego martwego chłopaka po całym wagonie rozchodzą się szmery. Powietrze jest lepkie od strachu, obsesyjne myśli i ściszone głosy kapią z dachu jak ciężkie, gęste krople, spływają powoli po zaparowanych szybach, zostawiając czarne smugi. Ciągle tylko słychać Korzeniary, Korzeniary tu były. Korzeniary, co mają tłuste brunatne cielska, wrzody jak sęki na chropawej skórze. Biegają bezgłośnie i szybko na cieniutkich, kościstych nogach. Włosy z waty szklanej, pajęczyn. Tłuste, wielkie cielska i małe główki, pomarszczone jak orzechy włoskie. Tańczą wokół ognisk na peronach. Nie mają twarzy. Nieprawda, mają. Bez oczu, same usta, okrągłe i zawsze otwarte. Puste. Wcale nie, w środku są zęby. Wszystkie ostre i bardzo białe. Brudne, żółte. Ale ja wiem, jestem pewien, że czarne. Ten chłopak przyniósł nam z Powierzchni dużo rzeczy – fajki, konserwy, wodę, trochę lekarstw i owoców. Wszyscy zastanawiają się, skąd wytrzasnął mandarynki. Może ma jakąś rodzinę, znajomych, znalazł inny sklep, może gaje cytrusowe wyrosły przy wyjściach z peronów i gdy już się to skończy poczujemy duszący zapach kwitnących pomarańczy, olejków eterycznych, albo przejrzałych owoców i gnijących opadłych liści. Siedzę i bawię się zapalniczką. Przelewam gaz z jednej połowy do drugiej, zdejmuję metalową ochronkę. Czasem zwiększam do maksimum wysokość płomienia, robię czarny ślad na suficie wagonu. A potem Nosek boi się, że to ślad jakiejś Korzeniary, której nie widać, ale ona tam jest i łazi po suficie, pełza nad nami, kiedy przytulamy się na zimnej podłodze. Ja mam dłoń na jej talii, ona na mojej szyi. - Masz zawsze tak słodko zimny nos – staram się przerwać ciszę, która im dłużej trwa, tym ciężej ją przełamać. Ona cmoka mnie głośno w policzek. Usta ma miękkie i ciepłe. Łagodne, opiekuńcze; wywołujące wrażenie podobne do tego, jak wchodzenie do nagrzanej, pachnącej pościeli i usypianie z rozkoszą po męczącym dniu. - Kota, opowiedz mi. – prosi. - Co? – pytam dla zasady, bo znam odpowiedź. - Jak to by było na powierzchni. - Będziemy opowiadać razem, okej? – Proszę ją o to, ponieważ wolę nasze wspólne wizje. Są ciekawsze. Nakręcamy je jak zegarek, wskazówki wirują coraz szybciej i szybciej, słychać cichy chrzęst maleńkich trybików, kół zębatych i sprężyn. Nie ma końca, perpetuum mobile, oddycham głęboko. Hiperwentylacje. Wszyscy zgadzamy się co do jednego – na powierzchni jest raj. Jedzenie, leki, światło, deszcz. Niektórzy wracają z mokrymi twarzami. Babka Od Zmian Podatkowych myśli, że tam jest noc, orzeźwiająca sierpniowa ciemność i świerszcze ukryte między płytkami PCV na tarasie. Balkonowa podłoga jest zimna i mokra od rosy, cudownie po niej chodzić boso. Skrzypienie ławy-huśtawki i ujadanie psów będących daleko we wsi, nocny chłód. Parują ciężkie od świeżego zapachu, dojrzałe zboża. Ona schodzi po szorstkich, cementowych schodkach. Mokry piasek i drobne kamyki przylepiają się do bosych stóp. Kładzie się na trawniku, lewym policzkiem przytulona do ziemi, miękkiej i nagrzanej po całym dniu. Zjawia się ta, której nigdy nie widziała bądź nie pamięta, nie chce pamiętać. Ale ona przychodzi i najdelikatniej jak potrafi głaszcze po odsłoniętym karku. Siada na ławce, całuje ją, to wszystko mogłoby się dziać setny, tysięczny, milionowy raz. Nie może swobodnie oddychać, ma wrażenie, jakby coś stanęło jej w gardle. Na całym ciele czuje dreszcze, potem pocałunki po wewnętrznej stronie ud.

Pobudka i suchość w ustach. Wszędzie piasek. Gdzie się podziały tamte ogrody, girlandy i zamek? Mała Maciczka zaczęła się gorączkowo rozglądać w obawie przed dogami niemieckimi. Pomyślała, że może to był tylko sen, ułuda, kolejny koszmar w księżycową noc. Oblizała wargi. Hmmm, słodkie – pomyślała – ale gdzie jest choć trochę wilgoci? Chociaż kropelka wody? Coca-coli? Wtedy zorientowała się, że to co ją otacza, nie jest piaskiem, lecz różowym cukrem. Podniosła się z ziemi i zdjęła tenisówki, starając się wysypać z nich to świństwo. Podskakiwała, przeczesywała włosy palcami, wycierała nagie ramiona. Uczucie lepkości całego ciała doprowadzało ją do szału. Pot zmieszany z rozpuszczonym różowym cukrem, świetnie – myślała sfrustrowana Mała Maciczka. Gdy pluła na dłonie, starając się zmyć z nich drażniące uczucie, jej oczom ukazał się zagajnik, w którym to nie drzewa wyrastały z ziemi, lecz kilkumetrowe chupa-chupsy. Mała Maciczka udała się w ich kierunku, mając dość różowej pustyni. Każda z tych kul wygląda jak kolorowe słońce – pomyślała sobie i zauważyła dryfujący w powietrzu brokatowy napis: „WITAJ W TĘCZOWYM GAJU SŁODKOŚCI”. What the fuck? – to pytanie retoryczne przemknęło przez głowę Małej Maciczki, grzęznącej po kostki w cukrze. Wtedy ujrzała jego. Miał farbowane blond włosy i błękitną koszulkę wpuszczoną w spodnie-rurki tak, aby było widać, że są od Lacoste’a. - Jak dobrze, że kogoś tu znalazłam! Żeby ten cukier chociaż był w kostkach! Jestem Mała Maciczka, już myślałam, że nikogo tu nie ma i będę musiała pochłaniać lizaki do końca życia! – Wykrzyczała rozentuzjazmowana. - Podoba ci się moja koszulka? – Zapytał chłopak. W trakcie pytania kucał, kładł się i obracał kilkakrotnie wokół własnej osi, aby Mała Maciczka mogła podziwiać jego t-shirt pod każdym kątem. - Całkiem ładna błękitna koszulka – odpowiedziała zaskoczona Maciczka. - Ona nie jest błękitna, tylko lazurowa! – krzyknął zbulwersowany blondyn, zaczesał na bok grzywkę i skrzyżował opalone ramiona. - Dobrze, niech będzie, że to najpiękniejszy na świecie lazurowy t-shirt – Mała Maciczka powoli zaczynała się niecierpliwić. - Designerska. Britney Spears dla H&M. A co sądzisz o moich włosach na klacie? Prawda, że tak seksownie wystają? A moja brzoskwiniowa apaszka? Okulary „Nerdy”, wiesz, najmodniejsze w tym sezonie? Niezły lans, nie? Powiedz, że ci się podobam? - Całkiem dobrze komponujesz się z otoczeniem. – Dyplomatycznie odpowiedziała Mała Maciczka. - Ale przecież jestem najśliczniejszy na świecie ostatnio wrzuciłem swoją focię na naszą-klasę słuchaj i ile było komciów no wiesz mam dziesięć tysięcy znajomych i same seksowne focie na przykład tutaj ja z truskawkowym chupa-chupsem no i słuchaj miałem taką różową bluzeczkę z zary dobry lans był i poznałem taką dziewczynę nie i wyszedł trochę bad romance bo ona mi się nie podobała bo lubiła zły lans typu varshafka - A ty cały czas miałeś pewnie poker face? – Dociekała zniesmaczona Mała Maciczka. - Ej, skąd wiesz? Oesu, ale jesteś kumata, no laska! – Ucieszył się blondyn i aż podskoczył z radości. Chłopak chciał pocałować Małą Maciczkę, ale ujrzał jej stare tenisówki. - Amagad, co to ma być? – Wykrzyczał przerażony, zamachnął się i uderzył pięścią. „Oooo, ile on ma siły! Nie spodziewałam się!” było ostatnią trzeźwą myślą Małej Maciczki. Potem poczuła, jak coś staje jej w gardle, a ona nie może przełykać, mówić, oddychać. Gorąco, jeszcze goręcej i okropnie lepko. Upadła na ziemię, a łzy pojawiały się w jej oczach szybciej niż myśli w głowie, słone krople spływały po skroniach i wplątywały się w mokre od potu włosy. Niebo nie uspokaja. Jest wściekle różowe, a brokat sypie się z nieba. Nie może wstać, zakopana po szyję w cukrze, a tak bardzo wolałaby być strusiem, schować tylko łeb i nie widzieć tych wszystkich nomadów o pomarszczonej, spalonej skórze, koczowników z żebrami na wierzchu. Chciałaby przestać słyszeć ciągłe grzechotanie kości, modnych jezusów na krzyżach z m&msów, którzy krzyczą do swego wędrującego ludu: „Wy jesteście solą ziemi, wy jesteście światłością świata!”.

Trzeci (Opheliac) Pamiętam jak powiedziałaś mi, że Warszawa tonie. Miałaś rację, fale rozbijają się o ściany bloków, wspinają po dachach domków na przedmieściach. Wszędzie zamki na wodzie i wrzaski mew, drzewa skute lodem i solą. A ja głupia wyobrażałam sobie chłodny piasek i księżyc, regularność przypływów i odpływów. Uwierz, wszyscy i tak odchodzą szczelnie obandażowani, zawinięci w ciepłe swetry i płaszcze. Zawsze zostaje tych kilka warstw. Rozebrałaś mnie i mogłabym stać wśród mrozu, który kwitnie na szybach opuszczonych mieszkań, ale będę tonąć i patrzeć, jak sól przywiera do skóry a białe płatki spadają z milczących, samotnych drzew. Drugi (Człowiek słoń) Jestem dziwolągiem, a więc strip tease, panowie i panie. Moja krew i ciało ma być komunią dla spragnionych, dla mężczyzn w przytulnych norach barów i mieszkań, w wąskich i ciemnych bramach kamienic, w toaletach miejskich i kinach otwartych po północy. Oto obraz, przed którym matki chronią swoje dzieci. Film dla dorosłych, wynaturzenie o którym grzmią reporterzy, mężowie stanu i spoceni prorocy. Ale to my zakładamy cyrk, kochanie. Jesteśmy reżyserkami i widownią. Czekamy na scenę, w której zamykają się drzwi, a cała sala płonie. Pierwszy (Lady Lazarus) Nigdy nie było cię stać, żeby kupić mi nowe ubrania, więc darłam te wszystkie stare szmaty. Teraz wciąż kupuję nowe i czuję się jeszcze bardziej naga. Zawijam się w kilka swetrów, wychodzę i jest tak zimno, że moje włosy stają się kruche i białe. Wracam do domu, wszystko ze mnie spada. Mam osiemnaście lat, patrzę na was i stwierdzam, że straciłam dwa z dziewięciu żyć. Za każdym razem kładę się do łóżka i słyszę tylko wiatr, gałęzie drzew uderzają w okna.

to tylko książka, którą drukują w olbrzymich nakładach. nie zginie żaden biały kruk, no i niczyja wiara nie ucierpi. dziecinny sposób pokazywania sprzeciwu - jak już to kwestionować słowa, nie papier.

Trzeci (Howl) Samochody pod zaspami jak głazy, czarne niedźwiedzie pogrążone we śnie. Wokół mnie cichnący śmiech dzieci, kołysanki, skowyt zmarzniętych psów. Światła aut jak znicze na szosach ciągnących się między górami lodu i cementu. W nieskończoność. Miałaś rację, zima przez większość czasu jest czarna, a lód pęka jak szkło. Nie przejrzymy się już w żadnym lustrze, szyby nie ochronią nas przed sobą. Nie ma ekranów, nawiedzonych kin, innych stron. Ziemia zamarza gdy idę, a cienie wypełzają na puste ulice. Eli, eli lama sabachtani. A ty mi na to, że kiedyś odchodzi każdy sen. Drugi (258) Wiem, że dawniej lubiłaś siadać na parapecie i patrzeć jak odchodzą. Schadenfreude, a potem cisza i zapalone światło. Teraz patrzymy razem, jak płomienie spływają pod koła autobusów. Iskry na śniegu i telefon, nie ma ślubu nie ma dziecka. Facet obok ma różnobarwne oczy. Zupełnie jak kot. Albo Woland. Zimne głosy, zimne serca, zimne ognie Wracamy, a ja owijam się wokół ciebie jak ciepły płaszcz. Biją dzwony, znikają tramwaje. Pierwszy (Příběhy obyčejného šílenství) Teraz uśmiechasz się cały czas, ale ja nie wiem, czy to dobrze. Nie widzisz ptaków za oknem, a przecież one umierają przymarznięte do gałęzi i drutów telegraficznych, uderzają o szyby w rozpaczliwym poszukiwaniu ciepła. Śmiejesz się i tworzysz swój własny świat, jednakowe madonny i dzieci. Cały dom pełen kopii, w każdej z nich część ciebie, a ja zastanawiam się, ile jeszcze zostało. Mam drukować i sprzedawać. Szukać sklepów z pamiątkami. Ale wybacz, nie mogę odejść, jeszcze nie teraz.