„Teogonia” (gr. Theogonía, „Narodziny bogów”) to epos kosmogoniczny przypisywany Hezjodowi, powstały około VIII–VII wieku p.n.e., uznawany za najstarszą grecką próbę systematycznego przedstawienia początku świata oraz rodowodu bogów. Utwór, liczący ponad tysiąc heksametrycznych wersów, stanowi kompilację różnorodnych lokalnych tradycji mitologicznych ujętych w spójną narrację, która opisuje powstanie kosmosu z pierwotnego Chaosu, kolejne generacje bóstw oraz ustanowienie ostatecznego porządku pod rządami Zeusa. „Teogonia” obejmuje zarówno kosmogonię, jak i mit o następstwie pokoleń bogów – od Uranosa, przez Kronosa, aż po zwycięstwo Zeusa w tytanomachii i jego ostateczne umocnienie władzy. Utwór zawiera także hymn do Muz, opisy bóstw natury, daimones oraz znaczną liczbę genealogii obejmujących bogów olimpijskich, nimfy, personifikacje sił przyrody i duchów losu.
Kompozycja dzieła dzieli się tradycyjnie na przedśpiew (wersy 1–115), właściwą narrację genealologiczną oraz krótkie przejście do „Katalogu kobiet”. Hezjod przedstawia m.in. okaleczenie Uranosa przez Kronosa, połknięcie i wyzwolenie dzieci Kronosa, tytanomachię, pokonanie Tyfona oraz opis nowego boskiego ładu ustanowionego przez Zeusa. „Teogonia” nie jest jedynie zbiorem mitów – to tekst o charakterze hymnicznym, który nadaje poecie autorytet równy królewskiej władzy, a jednocześnie stanowi jedną z najważniejszych podstaw europejskiej refleksji o początkach świata. Utwór wykazuje związki z tradycjami bliskowschodnimi i mykeńskimi, jednak zachowuje wybitnie grecki charakter, będąc pierwszą zachowaną próbą ujęcia mitologii w formę uporządkowanej, kosmologicznej narracji.