"Poetyka" Arystotelesa (gr. Περὶ ποιητικῆς, łac. De Poetica) to najstarsze zachowane dzieło dotyczące teorii dramatu greckiego oraz pierwszy istniejący traktat filozoficzny skupiający się na teorii literatury. Napisana około 335 roku p.n.e., "Poetyka" oferuje szczegółowe omówienie sztuki poetyckiej, obejmującej dramat wierszowany (komedię, tragedię i dramat satyryczny), poezję liryczną i epikę. Wszystkie te gatunki łączy funkcja mimesis, czyli naśladowania życia, ale różnią się one rytmem muzycznym, harmonią, metrum, melodią, jakością przedstawianych postaci oraz sposobem prezentacji narracji – opowiadaniem historii lub jej odgrywaniem.
Zachowana część "Poetyki" skupia się głównie na analizie tragedii, która stanowi sedno dyskusji Arystotelesa. Dzieło to jest powszechnie uznawane w zachodniej tradycji krytycznej, mimo że niemal każdy jego szczegół wywoływał różnorodne opinie wśród uczonych. Najważniejsze debaty dotyczą znaczeń terminów takich jak katharsis i hamartia, klasycznych jedności, oraz pozornych sprzeczności między rozdziałami 13 i 14.
"Poetyka" była przez długi czas zapomniana na Zachodzie i została przywrócona dopiero w średniowieczu i wczesnym renesansie, głównie dzięki łacińskiemu tłumaczeniu wersji arabskiej autorstwa Aweroesa. W pewnym momencie starożytności oryginalny tekst "Poetyki" został podzielony na dwie części, z których przetrwała jedynie pierwsza, skupiająca się na tragedii i epice. Druga część, poświęcona komedii, zaginęła, a niektórzy uczeni spekulują, że traktat "Tractatus Coislinianus" stanowi streszczenie zawartości zaginionej drugiej księgi.