Sztuka antyczna stała się wzorem dla wielu późniejszych epok, na przykład dla renesansu. W czasach starożytnych ukształtowało się także w sztuce wiele zasad oraz cech charakterystycznych, które następnie stały się wyznacznikami także dla późniejszych artystów, inspirujących się tymi czasami i nurtami. Sztuka antyku była skierowana do celów takich jak wyrażanie piękna, czyli jednej z podstawowych wartości triady platońskiej. Miała ona także spełniać zasadę mimesis, czyli doskonałego naśladowania rzeczywistości. Starano się także zachować idealne proporcje w sylwetkach.
W historii rzeźby greckiej wyróżnić można trzy okresy - archaiczny, klasyczny i hellenistyczny. Każdy z nich cechował się innymi wzorami. Początkowo rzeźba antyczna w okresie archaicznym inspirowała się sztuką egipską i przedstawiała głównie wizerunki bogów. Wówczas sylwetki ludzkie przedstawiane były w sposób statyczny. W okresie klasycznym rzeźba z kolei przestawiała sylwetki, które zastygły w ruchu, a jedną z najczęściej wykorzystywanych póz jest kontrapost. Zaczęto wykorzystywać formę reliefu, czyli płaskorzeźby. Wszystkie dzieła odznaczały się harmonią. Okres hellenistyczny z kolei charakteryzuje się ekspresją i wyrazistą formą. To wtedy zaczęły powstawać zbiorowe układy, cechujące się dynamika oraz wyjątkowym skomplikowaniem. Postaci przede wszystkim miały wyrażać silne emocje, takie jak rozpacz, wściekłość czy radość. Rzeźba grecka przede wszystkim miała te
Malarstwo antyczne także czerpało inspirację z piękna i chciało oddawać ludzkie proporcje idealnie. Operowało ono linią i kolorem, by wyrazić w ten sposób harmonię i odwzorować jak najlepiej rzeczywistość. Malarstwo często pojawiało się na naczyniach, takich jak na przykład wazy czy dzbany. W przypadku malarstwa naściennego wyjątkowo popularne były freski i mozaiki. Występowały one w wielu istotnych budynkach, takich jak na przykład Akropol. W malarstwie antycznym wyobrażano zazwyczaj sceny mitologiczne, związane z religią, opowieści o bogach czy herosach były więc bardzo popularnym tematem. Czasami jednak ukazywano także sceny z życia codziennego. Tym charakteryzowało się malarstwo greckie, lecz w rzymskich dziełach odnaleziono także martwą naturę lub krajobrazy. Wszystkie te dzieła miały na celu tworzyć piękno i harmonię, oddawać właściwie doskonałość ludzkiego ciała. One również miały na celu zachowanie zasady mimesis i stworzenie doskonałej iluzji otaczającej człowieka rzeczywistości.
Cechy rzeźby i malarstwa antycznego w większości dotyczą tego, by jak najlepiej odwzorować piękno i harmonię otaczającego człowieka świata i stworzyć jak najlepszą iluzję i naśladownictwo rzeczywistości. Z dzieł tych emanuje spokój, harmonia oraz doskonałość proporcji nie tylko ludzkiego ciała, także otaczającej go natury. Miało to spełniać jedną z cech tak zwanej triady platońskiej.