My dwaj, wyznaję, musimy być dwoma,
Choć nasza miłość jedna dla nas obu;
Przy mnie zostanie to, co we mnie chroma,
Z tem ja sam pójdę, bez ciebie, do grobu.
Jeden li rdzeń jest mej i twej miłości,
Choć mamy w życiu coś, co nas rozdziela,
Dwoistość przez to w nich się nie rozgości,
Ale im psuje godziny wesela.
Nie zawsze powiem, że cię znam, boć przecie
Na wstyd ja ciebie narazić się boję;
I ty mnie sobą nie honoruj w świecie,
Gdyż honor może stracić imię twoje.
Więc nie czyń tego; tak należysz do mnie
Że i twe imię mojem jest ogromnie.
Sonnet XXXVI
Let me confess that we two must be twain,
Although our undivided loves are one:
So shall those blots that do with me remain,
Without thy help, by me be borne alone.
In our two loves there is but one respect,
Though in our lives a separable spite,
Which though it alter not love's sole effect,
Yet doth it steal sweet hours from love's delight.
I may not evermore acknowledge thee,
Lest my bewailed guilt should do thee shame,
Nor thou with public kindness honour me,
Unless thou take that honour from thy name:
But do not so, I love thee in such sort,
As thou being mine, mine is thy good report.