Here’s the bower she loved so much
Tu jest altana, którą tak lubiła,
I drzewo, które sadziła,
I harfa, w której za przelotem ręki
Uśpione budziła dźwięki!
Różami cała pokryła się niwa,
A czyjaż dłoń je pozrywa?
Przebrzmiałe piosnki echa nie utrudzą:
Czyjeż je usta rozbudzą?
Tu jest altana, którą tak lubiła,
I drzewo, które sadziła,
I harfa, w której za przelotem ręki
Uśpione budziła dźwięki!
Wiosna powróci, lecz wdzięków jej grona
Już nie ujrzy ulubiona.
Czas, co tak niegdyś skrzydłem płynął skorem,
Dzisiaj wlecze się oporem!
Gdy ona żyła, lata były dniami,
Dnie zdawały się chwilami,
Ziemia piękniejszej dziewicy nie miała,
Czułość milszej nie płakała!
Tu jest altana, którą tak lubiła,
I drzewo, które sadziła,
I harfa, w której za przelotem ręki
Uśpione budziła dźwięki!