Kto dla siebie pracuje

Kto dla sie­bie pra­cu­je, len siły utra­cą.
Rąk jego, jego ra­mion zni­ko­ma jest pra­ca,
A wi­cher cza­su, le­cąc sze­ro­ko po świe­cie.
Przę­dzę ową pa­ję­czą unie­sie - i zmie­cie.

Kto dla bra­ci pra­cu­je, ma moc za mi­lio­ny.
Ro­śnie w siłę, jak ol­brzym o zie­mię rzu­co­ny:
Czas mu ce­gły po­da­je, utrwa­la bu­do­wę
I kła­dzie na jej szczy­cie swe pięt­no wie­ko­we.