O Wrześni

Tam od Gnie­zna i od War­ty
Biją gło­sy w świat otwar­ty,
Biją gło­sy, zie­mia ję­czy;
— Pru­sak dzie­ci pol­skie mę­czy!

Za ten pa­cierz w wła­snej mo­wie,
Co ją zda­li nam oj­co­wie,
Co go nas uczy­ły mat­ki,
— Pru­sak mę­czy pol­skie dziat­ki!

Wstał na gnieź­dzie Orzeł bia­ły,
Pió­ra mu się w blask roz­wia­ły...
Gdzieś do Boga z skar­gą leci...
— Pru­sak mę­czy pol­skie dzie­ci!

Zbu­dzi­ły się pro­chy Pia­sta,
Wstał król, ber­ło mu ura­sta,
Skroń w ko­ro­nie ja­snej świe­ci,
Bro­nić idzie pol­skie dzie­ci...

— Zwo­łaj­cie mi moje rady,
Nie­chaj śpie­szą do gro­ma­dy!
Zwo­łaj­cie mi mo­ich kmie­ci...
— Pru­sak mę­czy pol­skie dzie­ci!

Wstań­cie, sio­ła! Wstań­cie, gro­dy!
Rusz­cie z brze­gów Go­pła wody!
Bij­cie dzwo­ny od Krusz­wi­cy,
Skróś Pia­sto­wej mej zie­mi­cy!

Bij­cie, dzwo­ny, bij­cie, ser­ca,
Niech drży Pru­sak prze­nie­wier­ca,
Niech po świe­cie krzyk wasz leci:
— Pru­sak mę­czy pol­skie dzie­ci!

Nie­chaj wia­ra moja sta­nie,
Niech się skrzyk­nie za­wo­ła­nie,
Wici nie­chaj lud za­nie­ci...
— Pru­sak mę­czy pol­skie dzie­ci...