Po trzech latach

Staw na lato się okrył bia­łym kwie­ciem,
Brzo­za kwie­cie war­ko­cza­mi za­mie­cie.

Po­schły świer­ki, po­ro­sły krze­wi­ny,
Coś nas dzie­li, ja­kiś pa­sek siny.

Nie po­wie­my so­bie już nic wię­cej,
Sło­wa ko­chać nie na­uczą go­rę­cej.

Niech w nas słoń­ce wbi­ja zło­te har­pu­ny,
Po­plą­ta­li­śmy, sfał­szo­wa­li­śmy naj­prost­sze stru­ny.