Powróciły jaskółeczki
O wiośnie,
I szczebioczą koło chaty
Rozgłośnie.
A na niebie jasne słonko
Śmiejące,
A na ziemi wonnych kwiatów
Tysiące.
A w powietrzu, co promienne
Się śmieje,
Skowroneczek budzi pieśnią
Nadzieję. —
Z chaty wyszło młode dziewczę,
Jak zorze,
I ociera siwe oczka,
Mój Boże!
Pożegnała swoją chatę
Rodzinną,
I otarła z łez twarzyczkę
Niewinną...
Za drugimi poszła we świat
Daleki,
Bez matuli i tatula
Opieki.
Może liczko jej niewinne
Płaczące,
Ostatni raz niewinnością
Płonące...
Może w Saksach, bez matuli
Opieki,
Cześć swą straci i niewinność
Na wieki...
Poszła z chaty jak lilija,
Jak zorze,
A czy do niej taka wróci?...
Mój Boże!...