Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

  • Odpowiedzi 55
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Tytuł może (co najwyżej) podpowiadać, że podmiot liryczny opisuje bliżej nieokreśloną podróż. Jest tu miasto, woda (jezioro, rzeka, morze, ocean?), las. Wiersz zatem się dzieli na trzy części.

Peel żyje chwilą (po śladach tego co się zdarzy), kocha piękno (poezja). Ktoś mu w tym towarzyszy. Może towarzysz jest poezją. Woda to beztroskość, prowadząca na skraj. Droga do śmierci (niekoniecznie fizycznej) podmiotu lirycznego, jego ukochanej, bądź (co wydaje mi się najmniej prawdopodobne) rozstania rzekomej pary. Woda może jednak oznaczać połączenie dwóch osób.

Nie mam pojęcia. Albo peel odchodzi, bez różnicy w jaki sposób, gdzie, z kim albo odżywa. Chyba, że peel jest wierzący, to i śmierć może dla niego oznaczać odżycie.

Wiele razy się zastanawiałem nad przekazem tekstu, ale jest tu zbyt wiele symboli, zbyt wiele płaszczyzn do przekroczenia, aby wybrać jeden, konkretny szlak interpretacyjny.

Jak widać moje luźne rozważania nie przyniosły niczego konkretnego. Podejrzewam jednak, że mógłbym jeszcze stracić co najmniej kilka godzin na próby odczytania wiersza. Tak czy inaczej mnie on przekonuje. Chociażby dlatego, że jest wieloznaczny. To bardzo dojrzała poezja, w odpowiednim dziale. Naturalnie, że plusuję i pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Coś jednak jest z moim wierszem nie tak... ; )
Wieloznaczność to wartość nieco dyskusyjna, granicząca z nieczytelnością. Bardziej cenię wariantowość myśli głownej ( wyraźnie podanej ), jej rozpisanie na wątki, dygresyjność.
Masz rację tyuł miał podpowiadać - zapach drogi, to nie " świecidełko ", tylko tej " drogi "usytuowanie w przestrzeni emocjonalnej peela. To droga pozbawiona swojej podstawowej, " komunikacyjnej " funkcji, wyczuwalna jedynie zmysłami, pragnieniem, cały " ruch " w wierszu odbywa się poza nią i wobec niej...
Dałeś mi do myślenia, Dominiku...
Dzięki.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



sentymentalne to jak cholera
ciekawy był ten zabieg zastosowany(redukcja czasowników)
czemu zaniechany dalej.

wiatr z klęczek
ciche wielkie żaglowce
coraz dalej
w kluczu ptaków wędrujących
ty jak

mech wtulony w kamień
aż ustanie twardość
aż do zniknięcia
młodsza miłości o jedno życie

To jakaś inna wersja wiersza, pewnie nie lepsza. Ale jakiś pomysł. Wiersz dobry.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



sentymentalne to jak cholera
ciekawy był ten zabieg zastosowany(redukcja czasowników)
czemu zaniechany dalej.

wiatr z klęczek
ciche wielkie żaglowce
coraz dalej
w kluczu ptaków wędrujących
ty jak

mech wtulony w kamień
aż ustanie twardość
aż do zniknięcia
młodsza miłości o jedno życie

To jakaś inna wersja wiersza, pewnie nie lepsza. Ale jakiś pomysł. Wiersz dobry.

w kluczu ptaków wędrujących
ty jak

mech wtulony w kamień

Ciekawa propozycja i miła dla autora, bo świadczy o tym , że wiersz został " rozczytany "...
Dzięki.
: )
Opublikowano

Trochę nie rozumiem celu twojej kolejnej wizyty, przecież zgodziłem się z tym, że coś ci w oczy " świeci "...; )
Nie mógłbyś napisać podobnego wiersza w dziesięć minut, bo bym to zauważył - ty w ogóle jesteś jakiś " niewidzialny " - biedny miś... ; ))
Ten wiersz powstawał w pocie czoła ( byłem już na skraju wyczerpania psychicznego i fizycznego ) przez dwa lata i jest moim szczytowym osiągnięciem - jego powtórzenia sobie sam życzę...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Naprawdę muszę to tłumaczyć? - skoro wybrałeś świecidełka - może chciałem dać wierszowi czas, może chciałem poznać opinie innych - i nie wybronił się. A skoro nawiązałeś do świecidełek poczułem się wywołany do tablicy...

Nie musisz tłumaczyć oceny negatywnej, " wytłumacz " mi to :

ocena wiersza zależy od subiektywnie ocenianych własnych możliwości napisania podobnego - Lecterze, Twój wiersz mógłbym napisać w dziesięć minut na spacerze z Kasią lub bez Kasi

Pomijam idiotyzm tego sformułowania - jest 13.11, pisz podobny wiersz...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tutaj muszę Ci skrócił ciało o łeb. Chyba nie będzie dużej straty, panie Sfinksie.
Wiatr podnosi się, zaczyna szaleć. O to tutaj chodzi. Ten wers akurat jest piękny.
Gdzie dla mnie w poezji termin 'piękny' oznacza - wyszukany, dobrze oddany rzeczywistości pomimo dekoracji poetyckiej. Trudno tutaj o dobre metafory, a przede wszystkim trafne. Ta jest. Lubię łączenie zachowań ludzkich, z przyrodą.

Komentarz pański jest czystą prowokacją i chęcią zauważenia.
Może Twój 'oczytany' rozum tego nie wychwycił w innych pozycjach. A sztuka napędza sztukę. Nie analogia, tylko kreatywność. Tyle. Szkoda, że musiałem stworzyć ripostę do tak nietrafnego komentarza.
panie Marcinie Katulski chyba z pana taki osiłek co lubi bójki
bo tęgiego umysłu to pan raczej nie posiada broniąc H.Lektera w tak nieudolny sposób (jak jest u pana z rozumieniem wierszy jeśli z komentarzem Sfinksa był problem bo on akurat tłumaczony przez pana fragment wysławia)
popieram pańskie słowa "szkoda że musiałem stworzyć ripostę"
ja też uważam że szkoda bo Lekter potrafi to lepiej a i w komentarzach jest nie do podrobienia a tego pan chyba próbuje w niektórych swoich
radzę pozostać sobą a jeśli się nie ma do tej pory wypracowanego własnego ja to jest okazja ten org ma już swojego H.Lektera
o wierszu krótko:
the best
pozdr.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tutaj muszę Ci skrócił ciało o łeb. Chyba nie będzie dużej straty, panie Sfinksie.
Wiatr podnosi się, zaczyna szaleć. O to tutaj chodzi. Ten wers akurat jest piękny.
Gdzie dla mnie w poezji termin 'piękny' oznacza - wyszukany, dobrze oddany rzeczywistości pomimo dekoracji poetyckiej. Trudno tutaj o dobre metafory, a przede wszystkim trafne. Ta jest. Lubię łączenie zachowań ludzkich, z przyrodą.

Komentarz pański jest czystą prowokacją i chęcią zauważenia.
Może Twój 'oczytany' rozum tego nie wychwycił w innych pozycjach. A sztuka napędza sztukę. Nie analogia, tylko kreatywność. Tyle. Szkoda, że musiałem stworzyć ripostę do tak nietrafnego komentarza.
panie Marcinie Katulski chyba z pana taki osiłek co lubi bójki
bo tęgiego umysłu to pan raczej nie posiada broniąc H.Lektera w tak nieudolny sposób (jak jest u pana z rozumieniem wierszy jeśli z komentarzem Sfinksa był problem bo on akurat tłumaczony przez pana fragment wysławia)
popieram pańskie słowa "szkoda że musiałem stworzyć ripostę"
ja też uważam że szkoda bo Lekter potrafi to lepiej a i w komentarzach jest nie do podrobienia a tego pan chyba próbuje w niektórych swoich
radzę pozostać sobą a jeśli się nie ma do tej pory wypracowanego własnego ja to jest okazja ten org ma już swojego H.Lektera
o wierszu krótko:
the best
pozdr.
Swoje spostrzeżenia może pan zostawić na wspólną wigilijną kolację w kościele Franciszkanów na wzgórzu. Miałem ochotę się wypowiedź, to to zrobiłem. Jesteśmy na forum, tak mi się wydaje.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tutaj muszę Ci skrócił ciało o łeb. Chyba nie będzie dużej straty, panie Sfinksie.
Wiatr podnosi się, zaczyna szaleć. O to tutaj chodzi. Ten wers akurat jest piękny.
Gdzie dla mnie w poezji termin 'piękny' oznacza - wyszukany, dobrze oddany rzeczywistości pomimo dekoracji poetyckiej. Trudno tutaj o dobre metafory, a przede wszystkim trafne. Ta jest. Lubię łączenie zachowań ludzkich, z przyrodą.

Komentarz pański jest czystą prowokacją i chęcią zauważenia.
Może Twój 'oczytany' rozum tego nie wychwycił w innych pozycjach. A sztuka napędza sztukę. Nie analogia, tylko kreatywność. Tyle. Szkoda, że musiałem stworzyć ripostę do tak nietrafnego komentarza.
panie Marcinie Katulski chyba z pana taki osiłek co lubi bójki
bo tęgiego umysłu to pan raczej nie posiada broniąc H.Lektera w tak nieudolny sposób (jak jest u pana z rozumieniem wierszy jeśli z komentarzem Sfinksa był problem bo on akurat tłumaczony przez pana fragment wysławia)
popieram pańskie słowa "szkoda że musiałem stworzyć ripostę"
ja też uważam że szkoda bo Lekter potrafi to lepiej a i w komentarzach jest nie do podrobienia a tego pan chyba próbuje w niektórych swoich
radzę pozostać sobą a jeśli się nie ma do tej pory wypracowanego własnego ja to jest okazja ten org ma już swojego H.Lektera
o wierszu krótko:
the best
pozdr.

Lubię krótkie formy... ; )
Dzięki.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wierszyk napiszę na spacerze kiedy i jeśli będzie mi się chciało

Panie Satkiewicz - słowo się rzekło, kobyłka u płotu...
Czy zadowala pana, teoretycznie mieć rację ?

następnym razem postaram się bardziej rzeczowo wyrażać negatywną opinię, może rzeczywiście przesadziłem z bezplusową lekkością.

Panie Satkiewicz, bój się Boga - minusować przed czytaniem wiersze jeszcze nie napisane...!?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zabawne. Wszystko można brać przewrotnie, na potrzeby paplaniny, tylko po co?

Po to, że " teoretycznie " masz pan rację a w praktyce dajesz d...
Najpierw myśleć, potem pisać...
Opublikowano

Dokładnie tak jak Cezary Sikorski. No ale zdaje się, że wystarczy brylować na portalu i uchodzić za 'znawcę' żeby się podobać. Tylko proszę sobie zadać pytanie KOMU się takie pisanie podoba.
Przekombinowane do bólu, niestety.
pozdr.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zadaję sobie również pytanie KOMU się takie pisanie nie podoba. Szanowny jednodniowy antybrylator poczuł już w sobie moc, żeby wartościować czytelników, rozdzielać racje, splendory i porywające, dogłębne analizy... ; )

P.S.
" Dokładnie ", to Cezary Sikorski jest sierotą po zbanowanym koledze. Pogrążona w bólu iggy, może z tej samej klasy... ? ; )

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Witaj - lubię cię czytać - i mam nadzieję że tak zostanie -                                                                                                       Pzdr.uśmiechem.
    • Witaj - super - twardy ale i zarazem fajny wiersz -                                                                                               Pzdr.
    • Witam -  jest powolnym, ciężkim skrzydłem unoszącym się nad milczeniem wśród gałęzi - poetycko do brzmi - ciekawy wiersz -                                                                                                  Pzdr.
    • Gdy świat w pomroce drżał bez granic, a łez ludzkich grad twardy spadł, w ubogiej stajni rodzi się Wygnaniec, co swoim płaczem niesie świat.   Nad zimnym żłóbkiem Matka schylona drży, jakby słyszała przyszły jęk. U Jej kolan Syn — jak słomka krucha — a w Nim wieczności święty lęk.   Pasterze idą w pokorze cichej, niosąc wspomnienia minionych bied. W obliczu Dziecięcia widzą iskierkę, która z ciemności budzi świat wnet.   Za nimi królowie przez burze idą, a gwiazdy bledną w ich trudny ślad. Dary swe niosą — choć dobrze wiedzą, że Anioł spisuje człowieczy świat.   A gdy godzina krwawą jest nocą, a winy ludzkie unoszą mgłę, wzrasta światełko, co mrok przebije, niby nadzieja w mroźnej pomroce.   O Dzieciątko — naucz nas wybaczyć to, co boli, uleczyć ranę, co w sercu tkwi. W tej nocy głuchej bądźże nam światłem, by człowiek z powrotem ku miłości szedł.
    • Wchodzę do Urzędu Skarbowego a powietrze stoi tu gęste, ciężkie, podsłuchujące, jak bigos po świętach, który ktoś próbował reanimować defibrylatorem - jak mgławica, która wciąga petentów niczym komety, mieli ich w czarnych księgach i wypluwa w postaci oświadczeń, jakby każda jego cząsteczka chciała mnie rozliczyć z własnego oddechu, wirując we własnej galaktyce czarnych dziur absurdów. Krzesła stoją rzędem, jak pluton meblościańskich egzekutorów, którym już na niczym  nie zależy, nawet na własnym lakierze. Przy recepcji kobieta w okularach tak grubych, że NASA mogłaby przez nie badać słońce i jeszcze dostać premię za szczegółowość. Patrzy na mnie, jakby sprawdzała, czy jestem człowiekiem, czy tylko błędem w systemie. Patrzy tak przenikliwie, jakby miała w oczach rentgen, który potrafi rozpoznać grzechy podatkowe jeszcze z czasów, gdy byłem plemnikiem. - Numer, mówi głosem, który trzeszczy jak TERMINATOR 5000 przepychający historię podatkową narodu. Dostaję 666/B. numer jak sygnet diabła w księgach, który pieczętuje każdą myśl podatnika. „B” jak „Będzie bolać”. Siadam. Obok mnie mężczyzna w garniturze z PRL-u, tak sztywnym, że chyba jest zbudowany z rozporządzeń Jaruzela wprowadzonych w życie na zawsze. - Czekam trzeci rok,  szepcze. - Okienka są czynne,  mówię. - Są. Ale nieczyniące. Wyświetlacz miga jak alarm w elektrowni jądrowej, który wszyscy nauczyli się ignorować, taki alarm, przy którym nawet reaktor westchnąłby: dobra, jak  nikt i tak nie przyjdzie Idę do okienka. Pięć kroków - a czuję się, jakbym szedł na pogrzeb własnego konta bankowego, w asyście komorniczej orkiestry dętej. Urzędnik siedzi jak kapłan, który połknął cały Dziennik Ustaw i teraz medytuje nad moim losem. Jego brwi mogłyby służyć bocianom za sezonowe gniazdo. - Dokumenty, komenderuje. Rozkłada je z precyzją chirurga operującego bez znieczulenia, bo znieczulenie nie jest kosztem uzyskania przychodu. Przegląda moje liczby jakby były księgą upadku cywilizacji. Nagle zamiera. Jakby w tych papierach zobaczył liczbę, której nawet kalkulator nie chce liczyć, tylko prosi o ostatnie namaszczenie. Jak człowiek, który wyczuł trzęsienie tych zimnych fal absurdów, co wyrywają dusze z orbit. - No… to mamy problem. Wstaje. Zdejmuje okulary. Urząd zamiera - Wygląda teraz jak arcykapłan biurokracji, który za chwilę otworzy kamienną tablicę z moim losem - tak ciężką, że nawet grawitacja zwalnia z szacunku. Drukarki wstrzymują wydruk, kserokopiarki zamykają paszcze. - Po analizie… - Z uwzględnieniem… - I po przeliczeniu współczynnika… Wręcza kartkę jak wyrok z zakurzonej wersji Hammurabiego. - Musi pan zapłacić, w ciągu czternastu dni… Pochyla się. Patrzy mi w oczy. Czuje oddech paragrafów. - trzydzieści siedem tysięcy… czterysta dziewięćdziesiąt trzy złote… i trzy grosze. Jakby moje życie zostało sprasowane w zakurzonej prasie prawa i wciśnięte w banknot, który nigdy nie dotrze do portfela, a tylko odbija się od ścian bezlitosnego świata. - Skąd taka kwota?! - Z pana życia... Z pana życia, proszę pana. Krzesło obok mdleje. Nie mam do niego żalu. W broszurze - zajęcie konta, - zajęcie mieszkania, - zajęcie marzeń. Punkt trzeci wytłuszczony. Wychodzę. Świat wydaje się lżejszy. Albo ja cięższy o trzydzieści siedem tysięcy i trzy grosze, które są jak śmiech losu odbijający się od szyby. Drzwi zamykają się za mną jak stalowe powieki olbrzyma, który śni o podatkach i połyka w snach tych, którzy próbują uciec. Jak paszcza rekina pożerającego ostatni kawałek wolności, mrucząc: „Do zobaczenia. Nawet jeśli tego nie chcesz.”          
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...