Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

jestem dla ciebie przez ciebie jestem
tu patetyczny wkręt ale nie potrafię
ubierać królewien na miarę tych czasów
wczasów pod gruszą i innych monet
znaków rozbitych płci na drogowskazach
czasem zastanawiam się kim jestem

poczekaj daj mi tylko dwie minuty
potem pobiegniesz a wzrok za tobą
spiszę cię właśnie teraz i tutaj
teraz i tutaj właśnie spisuje

są dobrzy ludzie pamiętam poznaje
nie wnikam w obronę Boga nie trzeba
pewne kwestie nie potrzebują obrony
pewne kwestie są ponad naszą miarę
schylam się nisko nie potrzebuje grzechu
niech to zostanie pomiędzy nami

kocham cię bardziej przez zwykłość
lepieni bogowie zbyt szybko spadają
im bardziej w górę tym bardziej męczą
światła co słowa spalają

Opublikowano

W tym wierszu ujmuje taka spontaniczna bezradność, takie ujmujące zagubienie.
Nieporadna (zakładam z treści drugiego wersu, że świadomie zamierzona)) próba wyrażenia "niewyrażalnego".
Rozbrajający - podoba mi się.
pozdrawiam
kasia

Opublikowano

jeszcze nie dojrzałam, a przynajmniej mam takie wrażenie, do niektórych Pańskich wierszy. powiem tylko skrótowo i pobieżnie (czyli dokładnie tak, jak wiersz na to nie zasługuje), że widzę w nim uczucia tak daleko posunięte, że aż wydające się obojętnieć przez niemożność opisania/okazania.
ciekawy jest miotający się podmiot - podświadomie ubezpiecza siebie i swoją rzekomą głupotę uczuciową bardzo inteligentnymi wywodami ;)

Opublikowano

kasiaballou - no może mi się rozmazgaił podmiot, trudno :)

Franka Zet - za dużo grubego ;)

Bernadetta1 - nie mogę przyciąć, bo mi się koncepcja burzy. Ale tak to jest, człowiek się starzeje i rozgaduję :)

Rachel Grass - ja sobie ten komentarz skopiowałem, ja go sobie zapamiętam :)

ledwo głupi - możliwe, ale niech autor ma coś z życia...

Bolesław Pączyński - nie mam pomysłu na skracanie. Problem z własnym tekstem jest zawsze taki, że coś odjętego równa się zanikowi koncepcji/całości. A niech sobie zostanie taki, jaki jest.

bestia be - dziękuje, nie skracam na razie :)

Dariusz Sokołowski - i dodaj: przyjeżdżam w (tu data).

Tomasz Biela - to ja bardzo dziękuję

I przy okazji dziękuje wszystkim za i tak raczej łagodne potraktowanie wierszyka.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Ktoś napisał o spontaniczności - racja, da się odczuć.

(...)nie potrafię
ubierać królewien na miarę tych czasów


lepieni bogowie zbyt szybko spadają

Dwa powyższe najfajniesze.

Ogólnie - podoba się, znudziło mnie wyganianie Autora do Zetki.
Pozdrawiam

Opublikowano

Znawcy radzili, co i jak. Ja nie umiem, zwłaszcza pod takim wierszem napisać
coś konstruktywnego. Polubiłam je i mogę nie być dostatecznie obiektywna.
Bardzo cenię takie dialogi; ze sobą, z nią, ze światem. Peel mimo pozornej szorskości,
skrywa duszą romantyka, jest ciepłym i kochającym, myślącym człowiekiem.
W odniesieniu do wiersza, nasuwa mi się jedynie taka wątpliwość;
czy to - w pewnym sensie powtórzenie w końcówce drugiej - jest potrzebne.
Możliwe, że nie zrozumiałam co trzeba:
"poczekaj daj mi tylko dwie minuty
potem pobiegniesz a wzrok za tobą
spiszę cię właśnie teraz i tutaj
teraz i tutaj właśnie spisuje"
- z drugiej strony, jest w tym ukryty głęboki sens, ale czy
nie "przedobrzone"?
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Skoro nic już nie da się zmienić w tekście, uprościłem sobie czytanie.
Mam nadzieję, że będzie mi odpuszczone :)
Bardzo ciekawy wiersz, szamoczący się z doświadczeniami peel wyrzuca z siebie trapiące go myśli.
Do niej. Robi to chaotycznie, ale mimo to, odczytuje się przejrzyście. Ładny sceniczny monodram.
Właściwie nie mam uwag poza "pewnymi kwestiami". Czytając wiersz zauważyłem, że w tym momencie lekko wypadam z płynnego rytmu, dlatego m.in. ta zmiana wersyfikacji pod spodem.
Acha, ma być "wkręt", czy to literówka? Z drugiej strony wkręt w tym miejscu też pasuje... wkręt-wtręt, wieloznaczeniowość?
Pozdrawiam.

jestem dla ciebie przez ciebie jestem
tu patetyczny wtręt
ale nie potrafię ubierać królewien
na miarę tych czasów
wczasów pod gruszą i innych monet znaków
rozbitych płci na drogowskazach czasem
zastanawiam się kim jestem

poczekaj daj mi tylko dwie minuty
potem pobiegniesz a wzrok za tobą spiszę
cię właśnie teraz i tutaj
teraz i tutaj właśnie spisuję

są dobrzy ludzie pamiętam poznaję
nie wnikam w obronę Boga
nie trzeba

pewne kwestie nie potrzebują obrony
pewne kwestie są ponad naszą miarę
schylam się nisko nie potrzebuję grzechu
niech to zostanie pomiędzy nami

kocham cię bardziej przez zwykłość
lepieni bogowie zbyt szybko spadają
im bardziej w górę tym bardziej męczą
światła co słowa spalają

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jacku, nad formą dopiero pracuje, próbuje wyrwać się z zastanego już przeze mnie wzorca (czyli wciąż o jednym i tym samym:).
Nie będę skracał mimo przeczucia, że macie racje.

Pozdrawiam.

PS - w "polu" ma cudzysłów, to żart ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zostałem po niej jak świt, który utracił własny oddech - świat niby wschodzi, ale każde światło drży, jakby mgła niosła w sobie więcej bólu niż wszystkie ludzkie serca zebrane w jednym miejscu. Ona była światłem - nie światłem zwykłym, lecz tym pierwotnym, które przecinało kosmos, delikatne jak skrzydło rodzącej się gwiazdy i potężne jak milczenie wszechświata, zanim wymyślono jakikolwiek czas. Jej oczy...dwie głębokie studnie nieba, z których wyciągałem marzenia jak srebrny pył - marzenia, które nie chciały spaść, bo nawet ziemia nie była godna ich ciężaru. A teraz - zostały po niej mgły. Gęste jak pamięć rozdarta w miejscu, którego nawet śmierć nie potrafi zabliźnić. Chodzę przez wrzosy, przechowujące jej oddech w liściach, a każde drżenie tych liści mówi mi szeptem, że nie odeszła dlatego, że chciała, lecz dlatego, że świat był zbyt ciasny dla jej światła. Zniknęła piękniej, niż ja kiedykolwiek potrafiłbym żyć. Tęsknię tak, że myśli rozmazują się jak dym, tracą granice, chcą stać się mgłą, by ją odnaleźć - choćby jako cień światła, choćby jako najcieńsza iskra w nicości. Czasem mgła zatrzymuje na sobie odcień Fioletu, jakby szukała kogoś, kogo brakuje jej tak samo jak mnie. I wtedy wiem, że nie brak mi tylko światła - brak mi Fiołków, które potrafiły pachnąć nawet w nocy. Tęsknię tak, że wiatr niesie smak jej imienia, jakby sama przestrzeń płakała po tym, czego nie zdołała zatrzymać. Czasem, gdy stoję między mgłami i zamykam oczy, przychodzi do mnie jej zarys - niepełny, urwany, jak skrzydło anioła, któremu przerwano lot w połowie snu, a pióra wciąż krwawią światłem, które nie ma gdzie wrócić. To drżenie boli bardziej niż jej odejście, bo przypomina, że jej światło przetrwało nawet śmierć, ale już nie przetrwa drogi powrotnej do mnie. Kochałem ją, jak się kocha ciszę na pustyni - do dna, do sucha, do bólu, z pragnieniem, które nie ma gdzie spaść. Byłem tylko cieniem człowieka z dłonią wyciągniętą ku niebu, którego już nie ma. A jednak nocą mgła podchodzi pod samo serce, jak pytanie, na które nie istnieje odpowiedź. I przez krótką, nierealną chwilę jej wszechświat błyska we mnie raz jeszcze - jak gwiazda, która powraca tylko po to, by umrzeć drugi raz w tym samym miejscu. A jej gasnące światło wypełnia ciszę szarpnięciem tak głębokim, że nawet Bóg nie zdołałby wypowiedzieć jego bólu. I wtedy wiem jedno: to nie ja płaczę. To świat płacze po niej. Mgła. Wrzosy. Czas płaczą. A ja tylko stoję, ze światem w popiele, z sercem pełnym jej cienia, i oddycham tym, co po niej zostało - światłem, które przeszło przez wszechświat, światłem, które nie zna powrotu, światłem, które nie ma już właściciela, a jednak trwa - jak echo jej istnienia, jak drżenie mgły, jak pamięć samego wszechświata, który stracił kogoś, kogo nie potrafił zatrzymać.      
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Jaka cała reszta. Nic nowego pod słońcem.
    • Filozofia wiarą. Świat zadaje pytania-wikła. Niebieska jest strzała! Wąż przyjął kształt…  
    • (Ile ma d.. u dam Eli?)       Rabina tani bar.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...